با شروع فصل نقل وانتقالات حضور بازیکنان از این تیم به آن تیم و شنیدن ادعاهای عجیب وغریب از آنها که از بچگی طرفدار فلان تیم بوده‌اند یا عاشق آن یکی تیم اتفاقی طبیعی است. این موارد به قدری عادی شده که تا زمانی که یک بازیکن قرارداد رسمی‌اش را در هیات فوتبال ثبت نکند کسی روی آن بازیکن حساب باز نمی‌کند. اما این مورد را در مورد مربیان کمتر دیده‌ایم.
تجربه و سیاست یک مربی باعث می‌شود تا از بازی‌های رسانه‌ای دوری کند، اما ویسی اولین نفری است که این فصل حتی زودتر از بازیکنان هر روز طرفداری یک رنگ، این بازی را آغاز کرده است.
او یک روز بعد از بالابردن جام قهرمانی و در شرایطی که هنوز جشن‌های خیابانی اهواز تمام نشده بود عزم سفر به اصفهان را کرد. شب بازی از این که با قهرمانی استقلال خوزستان تصمیمش برای فصل آینده عوض شده و می‌خواهد همین جا بمان گفت و فردا از دینش به سپاهان و نیاز این تیم به او. روز بعد مصاحبه کرد و گفت انتخاب اول و دوم و سومش استقلال خوزستان است. در همان حوالی بود که مصاحبه باقریان منتشر شد که از مذاکره و توافق اولیه با ویسی خبر داد.
ویسی این روزها یک پایش در اصفهان است و با مدیران این تیم مذاکره می‌کند و یک پایش هم در خوزستان است و از رویاهای آسیایی می‌گوید.
این جام قهرمانی قرار است شروع تازه‌ای برای ویسی در دنیای مربی‌گری باشد اما اتفاقات این چند روزه طرفدارانش را نگران کرده. نگران مربی‌ای که جام قهرمانی انگار به جای افتخار،سرگیجه برای او به ارمغان آورده است. سرگیجه‌ای که در نهایت می‌تواند به زمین خوردن خودش،استقلال خوزستانی که برایش زحمت کشیده و حتی سپاهانی که به آن دین دارد بشود.
