زمانی که فضاپیمای وایکینگ آژانس فضانوردی آمریکا (ناسا) در سال ۱۹۷۶ بر روی مریخ فرود آمد یکی از جالب ترین و سؤال برانگیزترین ساختارهای این سیاره برای دانشمندان تپه های شنی واقع در دهانه های عظیم آن به شمار می آمد و جالب اینکه این شگفتی طی ۴۰ سال گذشته نیز ادامه داشته است.
کاوشگر روباتیکی «کنجکاوی» که نزدیک به چهاردهه بعد از وایکینگ مهمان مریخ شد مهمترین ابزار ناسا برای کشف معمای شکل گیری این برآمدگی ها به شمار می آید و به همین دلیل مأموریت اصلی آن بالارفتن از یکی از این تپه ها به نام Mount Sharp عنوان شده است.
کنجکاوی که در سال ۲۰۱۲ در دهانه بزرگ Gale فرود آمد به دانشمندان نشان داد که پایه و اساس تپه ۴.۸ کیلومتری Mount Sharp چیزی جز رسوبات برجای مانده از جریان آب نیست و این درحالی است که لایه های بالایی آن متشکل از نوعی ترکیب خاکی موسوم به «رگولیت» است که نه توسط آب بلکه برجای مانده از باد است.
اینکه چگونه در عمل ممکن است چنین ترکیبی توسط آب و باد شکل گرفته باشد محققان را بر آن داشته تا مدلی کوچک از مریخ به نام «کیک لایه ای مریخی» تولید کرده و آن را در یک تونل باد مورد آزمایش قرار دهند.
این پروژه تحقیقاتی توسط محققان دانشگاه تگزاس انجام می گیرد. به گفته آنها اگرچه کاوشگر کنجکاوی تاکنون توانسته که اطلاعات ارزشمندی را در این زمینه ارایه کند اما کشف راز شکل گیری از برجستگی های عظیم طی میلیاردها سال گذشته نیاز به بررسی های جامع تری دارد.
تصور دانشمندان بر این است که فرسایش ناشی از وزش باد عامل اصلی پیدایش چنین مشخصه های فیزیکی در مریخ مرموز است، فرآیندی که اینجا و بر روی زمین عملا غیرممکن به نظر می رسد.
