به گزارش ایران اکونومیست به نقل ازستاد ویژه توسعه فناوری نانو، بهروز محمدی خوشرج از محققان این طرح گفت: پلیمرها درصنایع مختلفی ازجمله ساختمان سازی، نساجی، الکترونیک، کشاورزی و پزشکی کاربرد دارد.
وی بیان کرد: دردنیای امروزی تأمین انرژی مورد نیاز فعالیت‌های روزمره یکی از عوامل اقتصادی بسیار مهم محسوب می‌شود، به همین دلیل یافتن راه‌های پیشرفته تولید انرژی‌های تجدیدپذیر و پاک، ضرورت بالایی دارد.
به گفته وی، پلیمرهای اِن کپسول شده با مواد تغییر فازدهنده (PCMs)، به عنوان یک منبع انرژی تجدید پذیر و پاک، موضوع روز بسیاری از تحقیقات در جوامع صنعتی و توسعه یافته است، مواد تغییر فاز دهنده، به موادی گفته می‌شود که می‌توانند بر اثر ایجاد تغییر فاز، انرژی را جذب، ذخیره و یا دفع کنند.
وی ادامه داد: استفاده از مواد تغییر فاز دهنده (PCMs) بیشترین سهم را در صنعت ساختمان سازی، در مقایسه با سایر کاربردهای آن، به خود اختصاص داده است، هدف از انجام این پژوهش نیز تولید این دسته از پلیمرهای هوشمند ذخیره ساز انرژی، جهت استفاده در صنایع ساختمان سازی بوده است.
محمدی خوشرج در معرفی نمونه‌های ساخته شده عنوان کرد: در این پروژه نسل جدیدی از مواد تغییر فازدهنده از مواد زیستی سنتز شده است، این مواد درون یک پوسته پلیمری ان کپسوله شده و عملکرد آن در داخل ساختمان مورد آزمایش قرار گرفت، نتایج حاصل از آزمون‌های ترموگراف نشان دهنده ذخیره سازی انرژی درون این پلیمرها بوده است، بدین ترتیب با به‌کارگیری این پلیمرها، روزانه تا حدود 20% در مصرف انرژی ساختمان صرفه جویی می شود، بنابراین هزینه ساخت این پلیمر از دیدگاه اقتصادی توجیه پذیر است.
وی ادامه داد: انرژی خورشید درتمام اوقات روز در دسترس نیست، در نتیجه ذخیره سازی انرژی خورشیدی با استفاده از PCM ها می‌تواند بخش مهمی از نیازهای گرمایشی ساختمان را در طی شب و فصل‌های سرد سال مرتفع سازد، افزون بر این، به کمک این مواد انرژی‌های محیط در پلیمرهای هوشمند ذخیره شده و بدون نیاز به صرف هزینه جهت تولید انرژی، صرف گرمایش شخص، تجهیزات حساس الکترونیکی و پزشکی نیز می شود.
وی افزود: محصول سنتزی به هردو شکل لاتکس و پودری شکل، قابل استفاده در انواع مصالح ساختمانی و با هدف ذخیره سازی انرژی خواهد بود.
بهروزمحمدی خوشرج، دکتر حیدر رنجبر و مهندس فردین سید نجفی از پتروشیمی تبریز در انجام این تحقیقات همکاری داشته‌اند، نتایج این کاردر مجله Energy and Buildings با ضریب تأثیر97.2 منتشر شده است.
