دکتر حسین صادق پور مدیر انستیتو ITAMP در رصدخانه اخترفیزیک اسمیتسون و رصدخانه کالج هاروارد که مطالعات گسترده ای در زمینه ترکیب دوباره ساختارهای اتمی در دورانهای اولیه پیدایش عالم انجام داده موفق به کشف این بخش مهم از ناشناخته های دانش اخترشناسی شده است.
این دانشمند ایرانی از مدتها پیش مشغول بررسی روی فرآیند شکل گیری مولکولهای بزرگ کربنی در فضای بین ستاره ای بوده است.
به طور کلی فضای بین ستارگان را نمی توات خالی به شمار آورد بلکه مملو از مواد منتشر شده به جهات مختلف است. این مواد حدود ۵ تا ۱۰ درصد کل جرم توده کهکشان راه شیری را تشکیل می دهند که البته اینجا خبری از ماده تاریک نیست. بیشتر این مواد به شکل گاز هستند که در میان آنها هیدروژن از همه بیشتر است اما نمی توان از مولکولهای غنی از کربن هم چشم پوشی کرد از جمله اتن، بنزن، پروپینال، سیانیدها، متونال و سایر الکلها و البته اسید آمینه های ساده و حتی مولکولهای بزرگتر که دارای حداقل ۵۰ اتم کربن هستند.
برخی از این مولکولها نظیر سینادیها به وفور یافت می شوند که می توان ردپای آنها را در دنباله دارهای منظومه شمسی نیز مشاهده کرد. این امر نشان دهنده آن است که منشأ کربن را نمی توان صرفا به منطقه ای خاص از عالم نسبت داد.
در این میان اما یک مسأله مهم و حل نشده وجود داشته و آن اینکه چنین ترکیبات پیچیده ارگانیکی چگونه تولید می شوند؟
دکتر صادق پور که یکی از چهره های برجسته اخترشناسی در دانشگاه هاروارد آمریکا به شمار می آید، این مسأله را حل کرده است. او معتقد است که ریشه شکل گیری این ترکیبات را باید در ریز ذرات گرد و غبار بین ستاره ای جستجو کرد.
وی به همراه دیوید مارشال از همکارانش دریافته است که چنین ذرات ریزی که یک درصد جرم توده مواد بین ستاره ای را تشکیل می دهند عمدتا از سیلیکات ساخته شده اند که در کنار آن کربن و یا سایر عناصر نیز به چشم می خورند.
به عقیده این دانشمندان وجود این ترکیبات برای شکل گیری فعل و انفعالات شیمیایی در فضای بین ستاره ای نقش حیاتی و تعیین کننده دارند که در نتیجه آن مولکولهای گازی تولید می شوند.
