قطعا دستگاه دیپلماسی کشور بعد از شنیدن خبر اعدام شیخ نمر، در حال برنامه
ریزی برای چگونگی واکنش ایران در قبال این حرکت غیر انسانی آل سعود بوده است.
ظریف و همکارانش قطعا استراتژی محکومیت بین‌المللی عربستان را در دستور کار خود قرار داده بودند و می‌خواستند با رایزنی‌های سیاسی، منطقه‌ای و جهانی آل‌سعود را محکوم و یک انزوای جهانی را علیه عربستان سعودی ایجاد کنند.
ظریف و دوستانش در حال فعالیت دیپلماتیک بودند که خبر حمله به کنسول‌گری و سفارت عربستان به تمام جهان مخابره شد تا خودسری جای دیپلماسی را بگیرد. شاید وزیر امور خارجه فکرش را هم نمی‌کرد که به همین راحتی عده‌ای با آتش زدن سفارت عربستان مسیر ایران را در این ماجرا عوض کردند.
ایران در حالی که می‌توانست از این ماجرا بهترین استفاده را کند و حالا باید پاسخ‌گوی اشتباهات کسانی باشد که دیپلماسی را به کف خیابان آوردند. در هیچ جای دنیا اعتراضات خیابانی به یک مسئله امنیت ملی تبدیل نمی‌شود و برای کشور هزینه ایجاد نمی‌کند. اما این روزها شاهد هستیم رفتار عده‌ای خودسر باعث شده رابطه برخی از کشورهای همسایه با ایران قطع شود و همچنین مجامع جهانی ایران را به خاطر عدم تامین امنیت سفارت‌های خارجی در پایتخت محکوم کنند.
این معنا درست در مسئله فرهنگ هم قابل مشاهده است. وزارت فرهنگ و ارشاد به یک فیلم اجازه نمایش و یا به یک کنسرت اجازه اجرا می‌دهد و مردم هزینه می‌کنند و بلیت می‌خرند اما عده‌ای بر اساس سلیقه شخصی خود به صحنه می‌آیند، کنسرت تعطیل می‌کنند و فیلم پایین می‌کشند و اجازه نمی‌دهند قانون اجرا شود.
شما فکر می‌کنید وزارت ارشاد چگونه می‌تواند با وجود این افراد مسائل فرهنگی کشور را مدیریت کند. سوال بسیاری از اهالی هنر در این سال‌ها این مسئله است که آیا مسئول فرهنگ در کشور وزارت ارشاد است یا آقایان معروف به خودسر (که البته خودسر نیستند) ؟
دولت، قوه قضائیه، نیروهای انتظامی و دیگر نهادی مربوط باید فکری به حال این رفتار کنند و اجازه ندهند برخی تصمیم گیری‌های غلط مسیر درست جمهوری اسلامی را تغییر دهد.
جمهوری اسلامی نباید هزینه افرادی را بدهد که تصمیم می‌گیرند روزی سفارت عربستان را آتش بزنند و روز دیگر سفارت انگلستان را اشغال کنند. اگر این افراد اجازه بدهند مسئولان مربوط به سیاست خارجی و فرهنگی به خوبی مسائل را مدیریت و گفتمان جمهوری اسلامی را نهادینه می‌کنند.
این روزها بسیاری از مسئولان خوشحال هستند که
جای وزیر خارجه و یا وزیر فرهنگ نیستند که سیاست وزارتشان در کف خیابان‌ها تعیین
شود. امروز عربستان باید محکوم ماجرای اعدام شیخ نمر بود نه اینکه ایران محکوم به ناتوانی در تامین سفارت‌های خارجی در ایران شود.
منبع :عصر ایران
من از هم فکران نویسنده مقاله در سایر پاراگراف ها هستم و از دوران جوانی در مقابل این عده ای خودسر ایستادگی کرده ام و خود و جان و مال و هستی ام را به خطر انداخته ام. بنابراین، تجربه و عقل در این است که موضوع مال این روز ها نیست. اگر راهی را بروید که دیروز رفتید فردا به همان جایی می رسید که امروز رسیدید.
این روزها یعنی چه توضیح بدهید تا حالا کجا بودید و از کی دست به قلم شدید؟ چرا از امروز تاریخ می نویسید؟ شاید تازه تلویزیون و ماهواره به نرخ تعاونی اداره خریدید؟ و می نویسید و یک عده که سواد دارند مخاطب قرار می گیرند در حالی که آن عده ای که اصلا اهل کتاب نیستند و عادت به شنیدن از این و آن دارند بعد از یک خطابه غرا هستند که ناگهان خروج می کنند.
هر چه باشد پلیس دیپلماتیک هم در بحران مانند شهردار تهران در مقابل سیل غافلگیر می شود و از چند روز بعد هم در تلویزیون مطابق بازخورد اجتماعی مباحث به نرخ روز ادامه پیدا می کند و باز هم این من و امثال من هستند که تاوانش را می دهند و بدون چشمداشت برای شعار های رهبران مقدس مردم نجیب این مملکت آنقدر کار می کنند تا جبران مافات بشود. این قلم ها می شکند.
البته قرار هم نیست حرف نزنند که ریا نشود. زنگ رو بزن.