والیبال ایران به دوران برزخی رسیده است

 ولاسکو هم مصداق همان ضرب المثل مرغ همسایه است. ما استقبال و بدرقه شاهانه ای برای ولاسکو داشتیم اما استقبال از کواچ هر چند خوب بود اما بدرقه وی قرار نیست به همین شکل باشد. کواچ نشان داد اگر چه بازیکن بزرگی بود اماهرگز مربی خوبی نیست.

اگر مربی با بازیکنانش فاصله نداشته باشد و قدرت کلام برای احاطه روحی روانی بازیکنان نشان ندهد شکست می خورد و این مربی نیز به دلیل نداشتن این ویژگی ها خیلی زود از چشم ها افتاد و کار به جایی رسید که همه مردم از وی روی برگردانند.

کواچ در جریان مسابقات جام جهانی ژاپن نشان داد نقاط ضعفی دارد که نمی تواند به تنهایی آن را پر کند به همین دلیل تن به تغییر دستیاران خود داد اما فرصت کافی نبود. حالا که جو عمومی والیبال ما و حتی فدراسیون این رشته که تمام قد از کواچ حمایت می کرد حالا در پی این هستند که عذر این مربی را بخواهند اما کواچ تا پایان المپیک قرارداد دارد. لذا دو راه می ماند 1- دادن غرامت به این مربی و عزل وی 2- نگه داشتن و تقویت کادر فنی.

حالا این پرسش مطرح می شود اگر مورد دوم مد نظر فدراسیون است مربیان ایرانی انتخاب می شوند یا گزینه های خارجی مد نظر هستند؟ آنهایی که با روحیات برخی از عوامل فدراسیون آشنایی دارند بر این باورند که باز هم دستیاران خارجی روی نیمکت تیم ملی خواهند نشست. هر چند که نگاه ما همواره به ساختن مربیان ایرانی در کنار مربیان خوب خارجی بود اما اگر نجات والیبال ملی ما در گرو استخدام مربیان خوب خارجی هست نباید تعلل کرد . به اعتقاد برخی کارشناسان دستیاران کواچ اگر از ایتالیا باشند به مراتب بهتر خواهد بود در غیر اینصورت می توان به مربیانی از آرژانتین و در نهایت گائیچ مربی بازنشسته اما صاحب تجربه صربستانی فکر کرد. آنچه که مشخص است این است که باید با در نظر گرفتن تمامی جهات دست به تغییرات زد که در هر دو صورت والیبال ما به یک دوران برزخی رسیده است چون هیچ تضمینی وجود ندارد که با کواچ و یا بدون او المپیکی شویم، اگرچه پتانسیل فردی و فنی بازیکنان ایران یک سر و گردن از آسیا بالاتر است اما خوره ترسی که از باخت استرالیا و ژاپن به جان بازیکنان ما افتاد است مستلزم دور اندیشی بیشتر برای اتخاذ بهترین تصمیمات است.

جمشید حمیدی - کارشناس والیبال