آنها حسین گویان در پایان نمایش فیلم از
احمد رضا درویش تقدیر کردند. درویش هم که به دعوت وزارت فرهنگ عراق به این
کشور سفر کرده بود به محبت های آنها پاسخ داد و با شبکه های مختلف عرب
زبان در مورد این فیلم مصاحبه کرد.
حالا به کشور خودمان بازگردیم.
اینجا عده ای مخالف اکران فیلم رستاخیز هستند و طبیعی است که باید به
حرفشان گوش کرد و دیالوگ ایجاد کرد و با گفت و گو و تعامل مسائل را حل کرد.
اما ظاهرا اوضاع همیشه به خوبی پیش نمی رود و نمی توان در شرایط عادلانه
ای تصمیم درست را اتخاذ کرد.
در
این وانفسا که سینمای ایران روز به روز نحیف تر می شود و وضعیت تولید در
بخش خصوصی اوضاع مناسبی ندارد تعدادی از عاشقان اهل بیت با سرمایه بخش
خصوصی رستاخیز را تولید کرده اند و به جای این که شرایط را آرام کنیم و در
فضای مسالمت آمیز و بر مبنای تعامل مقدمات اکران فیلم را فراهم کنیم مدام
بر طبل تفرقه و تهدید می کوبیم تا جایی که استقبال عحیب عراقی ها از فیلم
این روزها باید سرمشق خودی ها قرار گیرد. حتی اگر عده ای فیلم را دوست
ندارند(از جمله نگارنده که فیلم توقعاتش را برآورده نمی کند) به هر دلیلی
با ایجاد شرایط ناامنی و تهدید نمی توان جلوی اکران یک فیلم سینمایی را
گرفت و بهتر است حالا که کارگردان به جرح و تعدیل هایی در نسخه نهایی فیلم
دست زده، هر چه زودتر مفدمات اکران گسترده آن فراهم شود و طبق فرمول عادی
سینما خود مردم انتخاب کنند که آیا این فیلم را تماشا کنند یا خیر و بعد از
اکران می توان در شرایط عادلانه ای به بحث و تبادل نظر پیرامون این روایت
سینمایی نشست. آن هم با حضور اهل فن هم منتقدان سینمایی و هم منتقدان دینی.
سینمای ایران برای حل بحران هایش چاره ای جز تن دادن
به شرایط تعامل و گفت وگو ندارد و البته توقع می رود منتقدان خارج از حوزه
سینما نیز در بستری آرام و محترمانه در این محیط تعاملی وارد شده و همه
مشکلات را از داخل پیاده رو وزارت خانه و جلوی ساختمان مجلس جمع کرده و
وارد این محیط تعاملی کنند. آن وقت اگر کسی به حرفشان گوش نکرد به جنجال ها
ادامه دهند.
امید است در این سینما هیچ فیلم مجوزداری پشت در اکران
نماند و به مردم این احترام گذاشته شود تا خود با انتخاب هایشان بگویند
دیدن کدام فیلم را دوست دارند. هیچ فیلمی در ایران(با جمعیت حداکثر حداکثر
یک میلیونی!!! سینمارو حرفه ای) نمی تواند آنقدر مخرب باشد که بنیان فرهنگ و
اعتقادات جامعه را نشانه رود و بهتر است منتقدان با ورود به این محیط
تعاملی به اعتراض ها شکلی حرفه ای و بدون حب و بغض بخشند و کسانی هم که
مورد انتقاد واقع می شوند منتقدان را با انگ های مختلف برچسب نزنند. آن وقت
است که می توان در هنر این مرز و بوم گفت و گوی حرفه ای و مفیدی را شاهد
بود. تا زمانی که این شرایط حاکم نشود بهتر است "رستاخیز" در همان عراق
اکران عمومی شود و "عصبانی نیستم" در ینگه دنیا و محسن امیر یوسفی، رضا
درمیشیان، رخشان بنی اعتماد، کیانوش عیاری و... را از آغوش خود دور کنیم و
به آغوش فستیوال های خارجی روانه کنیم. آیا مسیر دوستی و تعامل در داخل
کشور برای همه ی گروه ها و جریان ها سازنده تر نیست؟ به امید روزی که هیچ
فیلم مجوزداری در این سرزمین توقیف نباشد.
این روزها که به ایام
محرم نزدیک می شویم می تواند بهترین فرصت برای اکران عمومی رستاخیز در داخل
و خارج کشور باشد. بی شک این فیلم قابلیت های فراوانی برای جذب مخاطب بین
المللی دارد.
