به گزارش ایران اکونومیست؛ بایرام اوغلو در ادامه میگوید: «گاهی دچار این سوء تفاهم میشویم که ترکیه یک کشور درونگراست و از امواج بیرونی اثر نمیپذیرد. این یک تحلیل غلط است.
از جریانهای سیاسی داخلی گرفته تا مواضع حزب حاکم، از روابط سیاست-دولت گرفته تا جامعه-سیاست، سیاست در ترکیه، همواره با امواج جهانی و فضای سیاسی جهانی در هم تنیده شده است. هیچ دورهای نبوده که جریانهای پنهان اروپا و آمریکا به سرعت به ترکیه نرسیده و بر کشور ما اثر نگذاشته باشند. دو مرحله حزب عدالت و توسعه را در نظر بگیرید.
مرحله اول مربوط به سالیان 2002 تا 2013 بود. دورهای در غرب که تأکید بر چندفرهنگیگرایی و اصول لیبرال دموکراتیک از اهمیت بالایی برخوردار بود. ترکیه نیز به خاطر انطباق با آن شرایط، به عنوان یک کشور الگو معرفی شد. اما در مرحله دوم و از سال 2013 به بعد اهمیت تکفرهنگگرایی، تأکید بر حاکمیت ملی و دولت-ملت، بیگانههراسی و مهاجرستیزی، سربرآوردن راست افراطی و به طور خلاصه، راهبردهای اقتدارگرایانه در هر سطحی در سیستمها، جوامع و رژیمها برجسته شد و ترکیه نیز با پیشگامی اردوغان، به یکی از میادین اقتدارگرایی و پوپولیسم جدید تبدیل شد.
اردوغان، موج نو زوال دموکراسی در جهان و موج ملی گرایی ترکیه را با هم تلفیق کرد و حالا یک بار دیگر ما در دوران انسداد سیاسی و دموکراسی هستیم»./ برشی از خبر به نقل ایلنا