غرق شدن در فنجان

  امید نوروزی قهرمان 66 کیلوگرم المپیک و جهان کشتی در مقابل مهدی زیدوند را در اعتراض به داوری رها کرد. او با شکستن تابلوهای تبلیغاتی چوب های یکی از تابلوها را برداشت و به سمت میز داوران حمله ور شد و نیروهای امنیتی متوقفش کردند!

  حمید سوریان هم که هنوز در برخی محافل می کوشد در خصوص اهدای آن مدال طلای جهانی به محمود احمدی نژاد توضیح دهد بعد از وزن کشی یکباره از رفتن روی تشک خودداری کرد و گفت بعد از وزن کشی مصدوم شده است!

  طی دو روز گذشته نقدهای بسیاری درباره این رفتارها مطرح شده است. عده ای می گویند چون رسول خادم خودش آزادکار بوده کشتی فرنگی زیر سایه کشتی آزاد مانده است و بعد از رفتن محمد بنا این رشته سامان نگرفت و نمی گیرد.

  کسانی عنوان می کنند خود رسول خادم در دورانی که دوبنده می پوشید به لطف سایه غلیظ پدر کمتر در مسابقات انتخابی شرکت می کرد و به مسابقات جهانی و المپیک می رفت. موضوعی که عباس جدیدی هم وزن آن روزگارش هنوز دلخوری اش را از بابت آن انتخاب های رابطه ای پنهان نمی کند. آنها می گویند چطور حالا که خود خادم روی صندلی تصمیم گیری نشسته مسابقه انتخابی می گذارد؟

  محمد بنا اصولاً اعتقاد چندانی به مسابقات انتخابی نداشت. او در تمرینات و مسابقات،ملی پوشانش را صید می کرد. روزی که حمید سوریان جوان را جایگزین «حسن رنگرز»ی کرد که قهرمان جهان بود چنان توفانی به او تاختند که اگر درخت بود از ریشه در می آمد اما محکم پای سوریان ایستاد و جوان اول شهرری به یک نابغه تبدیل شد. به یک افسانه که شاید تا ساله ا تکرار نشود.

  حرکت عجیب سوریان و  امیدنوروزی همه را شوکه کرد. برخی با شیطنت گفتند آنها شاگرد بنا هستند و به او احساس دین می کنند نه به رسول خادم آزادکار! نوعی سعایت زیرپوستی برای زنده کردن اختلاف کم حاصل بنا- خادم. نوروزی در گفت و گویی از مردم عذرخواهی کرد اما گفت که تحت فشار است و عده ای اصرار دارند حق اش را ضایع کنند.

  زمانی علی دایی از اینکه او را «اسطوره» می خوانند شکایت کرده و گفته بود این لقب باعث شده حق من را بخورند، ظلم کنند و تا اعتراض کنم بگویند شما اسطوره ای و نباید اعتراض کنی!

  حالا اینکه آیا یک قهرمان المپیک حق دارد این قدر خشمگین شود که دست به چوب و چماق ببرد یا نه، داستان دیگری است اما اختلاف میان کشتی فرنگی و آزاد جدال میان ایران و آمریکا نیست که نشود آن را ترمیم کرد!  

  برخی از فرنگی کاران می گویند «سه مدال طلای المپیک ما باعث حسادت آزادکاران شده است». حرفی که بیشتر شبیه کُری خواندن بچه های دبیرستانی است تا یک حقیقت قابل اثبات.

  رسول خادم که چند سالی کت و شلوار مدیریت در شورای شهر تهران را پوشیده است و تنه اش به تنه زمخت سیاسیون خورده باید بتواند این چالش را به پایان برساند و دو واگن آزاد و فرنگی را به ریل برگرداند، در غیر این صورت قطار کُشتی ایران کج می رود و به مقصد نمی رسد.

  حرف آخر اینکه کجای سیکل تربیتی ورزشکاران یا مدیران ما ایراد دارد که با همه دم زدن از الگوهای اخلاقی بزرگ در بزنگاه ها از کوره در می روند و رفتارهای مبتدیانه ای از خود نشان می دهند؟

   چشم هایتان را ببندید و تصور کنید: مسابقه کُشتی، جهان پهلوان تختی، پوریای ولی، قهرمان المپیک، کشتی گیر چوب به دسته، حمله به داورها ....

عصرایران