دو نوجوان آزاده و یک اشتباه تاریخی

ایران اکونومیست - خبرگزاری جمهوری اسلامی در 27 مرداد سال 93 گفت و گویی را با علیرضا رحیمی مشاور امور ایثارگران معاون اجرایی رییس جمهوری انجام داد که این مصاحبه پس از گذشت حدود یکسال واکنش موسسه فرهنگی پیام آزادگان را در پی داشت.

رحیمی در این مصاحبه به عنوان آزاده ای معرفی شد که در مصاحبه با خبرنگار هندی در زمان اسارت درباره امام خمینی(ره) گفت: او رهبر ماست، هرچه بگوید ما قبول داریم. بگوید بمانید، می مانیم، بگوید برگردید برمی گردیم.

اکنون موسسه پیام آزادگان گوینده این جمله را آزاده ای با نام مهدی طحانیان می داند.



** اصل ماجرا از زبان قائم مقام موسسه پیام آزادگان
فریبرز خوب نژاد قائم مقام موسسه پیام آزادگان روز چهارشنبه در گفت وگو با خبرنگار اجتماعی ایرنا ماجرا را این گونه تعریف کرد:

مهدی طحانیان آزاده 13 ساله اردستانی، 9 روز پس از شروع عملیات بیت المقدس یعنی در 19 اردیبهشت سال 61، پس از مقاومتی دلیرانه و دفاعی جانانه، در محور خرمشهر و ناگزیری شرایط، به اسارت نیروهای بعثی درآمد.

اردوگاه اطفال مکانی بود که مهدی به همراه تعداد دیگری از اسرای نوجوان در آن بسر می بردند، او مانند دیگر اسرای نوجوان از همان ابتدا به خاطر قد و قواره کوچک مورد توجه عراقی ها برای تبلیغات رسانه ای قرار داشت.

هدف رژیم بعث عراق این بود که حضور عاشقانه این بسیجیان کم سن و سال را در جبهه فقط جبر و فشار دولت ایران اعلام کند.

آنها بارها برای اینکه این شیر مردان کوچک را وادار کنند تا بگویند به اجبار مسؤولان نظام به جبهه اعزام شده اند، آنها را مورد ضرب و شتم و شدیدترین شکنجه ها قرار دادند.

یکی از این تبلیغات رسانه ای که تا حدودی در حافظه مردم ثبت شده، حضور خبرنگاری هندی در اردوگاه و پخش مصاحبه با دو نوجوان اسیر بود.

این مصاحبه در سایت پیام آزادگان بارگذاری شده است.

در بخشی از کتاب «سرباز کوچک امام(ره)» به روایت مهدی طحانیان می خوانیم:

یک مرتبه چشم زن خبرنگار به رویم قفل شد، سرهنگ محمودی تا متوجه نگاه زن شد، مثل کسی که صاعقه او را زده باشد در جا خشکش زد اما بعد یک دفعه پرید جلوی خبرنگار و گفت: نه، اینو ولش کن، من بچه هایی دارم که نصف این هستند.

زن دست بردار نبود و محمودی مثل اسپند بالا و پایین می پرید تا او را منصرف کند اما زن خبرنگار سمج تر از این حرفا بود.

محمودی وقتی دید اصرار برای منصرف کردن زن فایده ندارد، آمد بالای سرم از نگاهش اضطراب می ریخت، پای آبرویش وسط بود، چشم از رویم بر نمی داشت.

زن خبرنگار هندی آمد روبرویم و پرسید: اسم شما چیست؟

جوابش را ندادم. انگار صدایی از درون به من می گفت: مهدی، ناسلامتی تو سرباز امام زمان(عج) و رزمنده امام خمینی(ره) هستی چه جوری راضی می شی با یک خانوم بی حجاب صحبت کنی؟ دوباره سووالش را تکرار کرد.

گفتم: چون شما حجاب نداری من باهات حرفی ندارم.

زود گفت: اما من خواهر هستم.

به او گفتم: اگر خواهر منی چرا بی حجابی پس؟

محمودی یک مرتبه براق شد و گفت: آخه این فضولی ها چه ربطی به تو داره بچه اینجا این همه آدم بزرگ تر از تو هستند.

زن گفت: اگر من حجاب گرفت شما با من حرف زد؟

گفتم: بله.

گفت: چند سالته؟

هنوز جوابش را ندادم که محمودی با صدای بلند گفت: چرا جواب نمی دی مهدی جواب بده.

لحن محمودی می گفت، یعنی مهدی لال شو.

بدون اینکه به روی خودم بیاورم منظورش را گرفتم و گفتم 16سال.

دیدم محمودی کفرش در می آمد، اگر سن واقعیم را می گفتم همیشه می گفت تو خیلی داشته باشی 9 سال.

خبرنگار پرسید: تو از کجا آمدی جبهه؟

گفتم: اصفهان.

گفت: آقای خمینی(ره) گفت این بچه ها مال ما نیستند اصلا ایرانی نیستند.

یک لحظه به خودم گفتم می دونم آقا این حرف رو نزده، اگر می خواستم سکوت کنم تا آخر عمر خودم را نمی بخشیدم، اگر می خواستم جواب بدهم، با محمودی چه می کردم. با همه اینها مطمئن بودم قربانی اول و آخر این ماجرا خودم هستم. اگر با سکوتم حرف آن خبرنگار تایید می شد دیگر ممکن بود تا آخر عمر هیچ فرصتی برای جبران این کوتاهی پیدا نشود.

خدا خودش می داند وقتی لب از لب باز کردم جانم را با او معامله کردم، به زن گفتم: اولا سووال شما سیاسیه.

تا این حرف از دهانم بیرون آمد، محمودی خندید، بیچاره لابد پیش خودش فکر کرد این دفعه را کوتاه آمدم که ادامه دادم، می دونم که ایشون این حرف رو نزده اما اگر هم گفته باشه او رهبر منه هرچی اون بگه همونه... بگه برید می ریم، بگه بایستید می ایستیم، هر چی ایشون بگه همون درسته.

برای یک لحظه سکوت مرگباری بر آسایشگاه سایه انداخت.

محمودی باورش نمی شد این طوری جواب آن همه تهدید را داده باشم.

حس عجیبی داشتم فکر می کردم صبح فردا را نمی بینم. محمودی رفته بود ته آسایشگاه و سبیلش را می جوید و تندتند قدم می زد. فکر می کرد سووال های زن تمام شد اما وقتی دید می خواهد سووال بعدی را بپرسد یک دفعه هجوم آورد طرف زن و داد کشید، تمومش کنید بسه دیگه.

بعد رو کرد به من و گفت: پدر سوخته خفه می شی یا نه خودم می کشمت.

زن با خواهش و التماس گفت: یک سووال دیگر پرسید بعد از اینجا رفت.

محمودی داد می زد دوربین ها را خاموش کنید اما زن دست بردار نبود.

محمودی داد می کشید: این همه آدم، برو سراغ یکی دیگه.

خبرنگار یه سره می گفت: فقط یک سووال.

بعد بی معطلی پرسید: شما آمدید به این راه و الان اینجا اسیر هستید هدف شما چه بود؟

بی مکث گفتم: هدف ما حفظ اسلام بود. به خاطر این که اسلام در خطر بود وظیفه خودمان دونستیم از اسلام دفاع کنیم.

زن بی توجه به تیغی که زیر گلویم گذاشته بود تیر خلاص را زد و گفت: نظر شما در مورد جنگ چیست؟ آیا شما آتش بس خواست؟

دستی از غیب بهم قوت قلب داد گفتم: نه ما آتش بس نمی خوایم ما پیروزی حق علیه باطل را می خواهیم.

زن خوشحال از مصاحبه ای که با بدبختی به پایان رسانده بود گفت: مهدی تو خیلی شجاع هست.

او سری تکان داد و رفت سراغ بقیه بچه ها.

رفت سمت علیرضا رحیمی و محمد ساردویی.

علیرضا گفت: ای زن به تو از فاطمه این گونه خطاب است ارزنده ترین زینت زن حفظ حجاب است.

خبرنگار متوجه نشد و علیرضا دوباره شعرش را خواند.

خبرنگار گفت: شما خواست جنگ تمام شود؟

علیرضا گفت: جنگ هر وقت که خدا بخواد تمام می شه هر چی مصلحت خدا باشه.

محمودی گفت: حالا یک صلوات بفرستید. اضطراب در چهره بچه ها موج می زد.

یکی گفت: خیلی تند رفتی مهدی، لازم نبود این همه زیاده روی کنی.

چیزی نگفتم، فقط دعا می کردم با کسی غیر از خودم کار نداشته باشند.

یکی از طرف سرهنگ محمودی پیغام آورد که زنگ زده به استخبارات اونا گفتن، حرفایی که زده همش علیه امنیت مملکت ما بوده. یه ماشین فرستادم بیاد ببرتش.



** شجاعت، شهامت و ولایتمداری مهدی

قائم مقام موسسه فرهنگی پیام آزادگان ادامه داد: آنچه در مصاحبه مهدی با خبرنگار هندی و رویارویی با عدنان خیرالله در خور توجه است، فقط شجاعت و شهامت این آزاده نوجوان نیست بلکه ولایتمداری و هوشمندی شگفت آور و تیزبینی او در پاسخگویی و مواجهه با رسانه هاست.

خوب نژاد با بیان اینکه مهدی پس از هشت سال و چهار ماه اسارت به وطن بازگشت درباره رحیمی چنین گفت: آزاده جانباز علیرضا رحیمی نوجوان 14 ساله از اهالی شوشتر بود که در 18 بهمن سال 61 در عملیات والفجر مقدماتی مجروح شد و در همان عملیات به اسارت دشمن درآمد. اگر به ویدیوی مصاحبه با خبرنگار هندی در اردوگاه های عراق مراجعه کنید، بدون شک این آزاده را نیز خواهید دید که «شارما» خبرنگار هندی پس از مصاحبه با مهدی وقتی با سماجت وی برای حجاب کردن روبرو شد، پس از اتمام مصاحبه و در حالیکه پوشش به سر داشت با نوجوان دیگری که او را با خواندن شعری مخاطب قرار داده بود مواجه شد.

این آزاده نوجوان که علیرضا رحیمی نام داشت در حالیکه خانم خبرنگار را که اکنون دیگر حجاب به سر داشت، مورد خطاب قرار می داد، همان شعر معروف: ای زن به تو از فاطمه این گونه خطاب است... را خواند.

علیرضا پس از یک سال و هشت ماه از اسارت آزاد شد، آزادی زود هنگام او یعنی هفت سال زودتر از آزادی مهدی که بالطبع در هنگام آزادی مورد توجه رسانه های داخلی قرار داشت، منجر به مصاحبه هایی متعدد شد.

در آن مصاحبه تاریخی خانم خبرنگار صحبت خاصی با علیرضا انجام نداد؛ اگرچه مسلم است ذهن موزون ایرانی جماعت نیز که معمولا با شعر و شاعری عجین شده به این اشتباه تاریخی دامن زد و اغلب رسانه ها نیز ذکر این اتفاق را با جزییات به علیرضا رحیمی نسبت می دهند در صورتیکه چنین نبود.



** این اشتباه نادیده گرفتن واقعیت تاریخی است

خوب نژاد با بیان اینکه نادیده گرفتن واقعیت های تاریخی و وارونه جلوه دادن اصل هر رویداد بویژه در عرصه دفاع مقدس شایسته نیست، افزود: چه بسا واقعیت هایی که بر اثر یک اشتباه ما، برای همیشه در دل تاریخ می مانند و آیندگان هرگز از آن مطلع نخواهند شد.

وی درباره فعالیت های موسسه فرهنگی پیام آزادگان گفت: این موسسه در سال 1384 با همت جمعی از آزادگان و با حمایت و تدبیر حجت الاسلام والمسلمین سیدمحمد حسن ابوترابی شکل گرفت تا ضمن دفاع از هویت آزادگان، با حفظ اصل امانتداری در حقیقت وقایع و حوادث دوران پر مرارت مقاومت آزادگان را برای همه مشتاقان و علاقه مندان در قالب کتاب، فیلم سینمایی، سریال و نیز برپایی تجمعات و همایش های فرهنگی و هنری بیان کند.



** این مساله جزیی و پیش پا افتاده است

مشاور امور ایثارگران معاون اجرایی رییس جمهوری نیز در گفت وگو با خبرنگار اجتماعی ایرنا گفت: شعر معروف «ای زن به تو از فاطمه این گونه خطاب است، ارزنده ترین زینت زن حفظ حجاب است» را من و جمله «امام خمینی(ره) رهبر ماست، هرچه بگوید ما قبول داریم. بگوید بمانید، می مانیم، بگوید برگردید برمی گردیم» را طحانیان گفت.

علیرضا رحیمی افزود: در بیشتر مصاحبه ها این اشتباه پیش آمده، گاهی شعر را از زبان طحانیان می گویند و گاهی جمله را از زبان من، هر چند جای تعجب دارد و ماجرا به این پیچیدگی نیست زیرا با اصلاح عددی و تایپی می توان آن را اصلاح کرد.

وی با تایید اظهارات خوب نژاد ادامه داد: واقعا تعجب می کنم چطور است که موسسه پیام آزادگان به مصاحبه با یک سایت خبری با طحانیان که در سال 90 صورت گرفت و شعر به نقل از او بیان شده و به کامنت هایی که مردم زیر آن درج کردند، واکنش نشان نداد.

رحیمی افزود: این اهمیت ندارد که چه کسی چه چیزی گفته، هر چند اصل رعایت امانت در مصاحبه، خبر و کار حرفه ای را قبول دارم اما مشخصا در این باره باید گفت، معمولا این تسامحات صورت می گیرد، نمونه آن هم مصاحبه با آن سایت خبری است.

وی پیگیری این مساله را جزیی و پیش پا افتاده خواند و گفت: پس از انعکاس این خبر در آن سایت، بنده هیچ عکس العملی نشان ندادم.