«احساس تنهایی» چه بر سرِ ما می‌آورَد؟

به گزارش گروه علمی ایران اکونومیست، وبگاه ارث در گزارشی آورده است: احساس تنهایی به یکی از مشکلات بهداشت عمومی جهانی تبدیل شده است که بر زندگی افراد در هر سنی تأثیر می‌گذارد. احساس تنهایی معمولاً در میان افراد مسن رواج دارد؛ اما در میان جوانان نیز افزایش یافته است، به طوری که ۶۱ درصد از جوانان ۱۸ تا ۲۵ ساله تجربه مکرر احساس انزوا را گزارش کرده‌اند.

فناوری با گسترش ارتباطات مجازی، مشکل را عمیق‌تر کرده؛ زیرا روابط سطحی و برخط را جایگزین تعاملات معنادار و رودررو کرده است.

دورکاری هم باعث کاهش تعاملات اتفاقی و افزایش انزوا در میان کارکنان شده است. محیط‌های شهری با فرهنگ‌های فردگرایانه و پرشتاب خود، باعث می‌شوند مردم با وجود اینکه با هم‌نوعان خود احاطه شده‌اند؛ با آن‌ها ارتباطی نداشته باشند.

دولت‌ها در سراسر جهان، احساس تنهایی را به عنوان یک بحران می‌شناسند. بریتانیا «وزیر تنهایی» منصوب کرده و ژاپن تدابیری برای مقابله با انزوای شدید اجتماعی اندیشیده است. سازمان بهداشت جهانی نیز از «احساس تنهایی» به عنوان یک نگرانی رو به رشد یاد کرده است.

پروتئین، احساس تنهایی و سلامتی

پژوهشگران دانشگاه کمبریج در انگلیس نمونه خون ۴۲ هزار بزرگسال ۴۰ تا ۶۹ ساله را که بانک اطلاعات پزشکی (Biobank) بریتانیا جمع‌آوری کرده بود، تجزیه‌وتحلیل کردند و دریافتند احساس تنهایی باعث افزایش تولید پنج پروتئین خاص می‌شود.

این پروتئین‌ها به صورت مستقیم با ایجاد بیماری‌های جدی مانند بیماری‌های قلبی‌عروقی، کلسترول بالا، مقاومت به انسولین و حتی مرگ زودرس مرتبط هستند. این یافته سازوکارهای زیست‌شناختیِ آسیب‌رساندن احساس تنهایی به سلامت جسمی را روشن می‌کند.

آن‌ها افزایش روابط اجتماعی (از جمله معاشرت با اعضای خانواده، ملاقات با همسایگان و گفت‌وگو با دوستان و همکاران) را به منظور غلبه بر احساس تنهایی و در امان ماندن از پیامدهای آن توصیه می‌کنند.