به گزارش ایران اکونومیست، محمد قادری در یادداشتی در جام جم نوشت: سه‌شنبه‌شب و در حالی که دو نگاه کاملا متفاوت نزد تحلیلگران و کارشناسان حوزه مسائل بین‌المللی و دفاعی ــ امنیتی در داخل و خارج از کشور در خصوص چگونگی مواجهه جمهوری اسلامی ایران با شرارت‌های رژیم صهیونیستی وجود داشت، به یکباره سرخط اخبار عموم رسانه‌های داخلی، منطقه‌ای و بین‌المللی به شروع عملیات موشکی نیروی هوافضای سپاه پاسداران علیه مواضعی در عمق سرزمین‌های اشغالی اختصاص یافت.
تا پیش از این عملیات، یکی از این دو نگاه با ادعای اشراف بر ساختار و الگوی تصمیم‌سازی و تصمیم‌گیری در نظام جمهوری اسلامی، معتقد بود که تهران با وجود ادعاهای بسیار مبنی بر انتقام سخت و خونخواهی، اما در عرصه عمل حاضر به اقدامی که از آن بوی افزایش تنش و احتمال وقوع جنگ فراگیر به مشام برسد، نیست. در مقابل اما نگاه دیگری وجود داشت که معتقد بود به‌دلیل عبور همه‌جانبه تل‌آویو از خطوط قرمز ایران، قطعا تهران به سبک خود و در زمان و مکانی که خود معین می‌کند، اقدام به واکنشی درخور خواهد کرد.
با این وجود؛ کمتر کسی شاید این احتمال را می‌داد که جمهوری اسلامی به این سرعت و تنها به فاصله چند روز پس از ترور سیدحسن نصرا...، دبیرکل حزب‌ا... لبنان این عملیاتِ از پیش وعده داده‌شده را اجرایی ساخته و در شرایطی باورنکردنی برای غربی‌ها، کفه ترازوی تحولات غرب آسیا را به سود جبهه مقاومت سنگین‌تر کند.
به بیان دقیق‌تر؛ نظام سلطه به رهبری ایالات متحده آمریکا دست‌کم طی ۱۰ سال گذشته به دلایل متعدد توانسته بود مهم‌ترین عامل روانی بازدارنده اقدام علیه ایران را با اشراف بر الگو و ساختار تصمیم‌سازی و تصمیم‌گیری در تهران حذف کرده و در عرصه نبرد رودررو، در جایگاه کنشگر فعال قرار بگیرد. این عامل روانی بازدارنده که در نظام محاسبه و تصمیم‌گیری غربی‌ها برای تقابل با ایران همواره جایگاهی به‌مراتب بالاتر از بازدارندگی دفاعی و نظامی داشت، عبارت بود از «ناتوانی غرب از پیش‌بینی رفتار مقامات ایرانی در کنش و واکنش‌های فیمابین». دشمنان ملت ایران اما طی یک دهه گذشته توانسته بودند به «قدرت بازی‌خوانی» رفتار مقامات ایرانی دست پیدا کرده و بر اساس آن در پرونده‌های مختلف کشور ما را تحت فشار قرار دهند.
توانمندی محور غربی ــ صهیونیستی در این خصوص آن‌قدر مهم و موثر بود که با وجود دستیابی ایران به بازدارندگی راهبردی در حوزه دفاعی ــ امنیتی، دست‌کم در چند مقطع توانسته بود بدون این‌که پاسخ محکمی دریافت کند، ضربات محکمی به ایران بزند.بر این اساس؛ عملیات «وعده صادق ۲» علاوه بر «تغییر مجدد موازنه قدرت در غرب آسیا به نفع محور مقاومت»، «احیای اعتمادبه‌نفس گروه‌های مختلف مقاومت در منطقه»، «غرورآفرینی و افزایش انگیزه ملت‌های حوزه مقاومت»، «برملا کردن دروغ‌های رژیم صهیونیستی در خصوص توانمندی‌های دفاعی و پدافندی‌اش»، «رفع اثر از عملیات روانی گسترده صهیونیست‌ها و رسانه‌های غربی ــ عربی همسو»، «ارسال پیام جدی به محور واشنگتن ــ تل‌آویو و همراهان عربی ــ اروپایی آنها در خصوص تغییرناپذیر بودن راهبرد تهران در خصوص آرمان قدس شریف و گروه‌های مقاومت در منطقه» و... مهم‌ترین ویژگی‌ای که از نقطه‌نظر راهبردی داشت، این بود که مجددا پس از یک دهه توانست نظام محاسباتی دشمنان ملت ایران را در بازی‌خوانی رفتار تهران بر هم زده و تروریست شروری چون نتانیاهو را که متوهمانه تصور می‌کرد همه‌چیز در جبهه مقاومت فروریخته، سر جایش بنشاند.
