برای پرتغالی ایرانی الاصل

کی روش می داند که باید سربازهای شلخته اش را مجبور کند که در زمان برتری در نتیجه هم بجنگند. شاید تئوری اش این طور باشد که بازیکنان تیم ملی در زمان عقب بودن خودشان بازی می کنند.اما آنها یکی را لازم دارند که وقتی نتیجه 2 ،3 یا حتی 6برصفربه نفع شان است سرشان فریاد بزند  و یادشان بیاورد که درحال جنگ هستند.

کی روش وجدان بیدار سربازانش است. وقتی که خوشی زیر دلشان زد و دلشان خواست عجیب و غریب و اشتباه بکنند نوبت  اوست که  فریادهایش را هوار کندسر شان. چه دوست داشتنی است این لحظات برای همه ایرانی هایی که سربازان ملی شان را دوست دارند. چه لذت بخش است که یک فرمانده هست در زمان خوشی که یادآوری کند 90 دقیقه تمام نشده . 

 این فریادها البته همه فریادهای کی روش نیست . او خیلی وقت است که پای تیم ملی ایران فریاد می زند. چه زمانی که ارزش پیراهن ملی را به رحمتی یاد داد و هنوز هم به او انتقاد می کنند ، چه زمانی که اتوبوس کم کیفیت تیم ملی را برگشت زد ، چه زمانی که امکانات کمپ را با فریاد به روز کرد و  حتی چه زمانی که مشت گره کرده اش را روی صورت مربی کره جنوبی گرفت  . او باید در ایران هر روز از این فریادها بزند حتی وقتی می خواهد با مربیان ایرانی هم کلام شود.

کارلوس کی روش اسطوره مسوولیت پذیری است. یک مربی به تمام معنی حرفه ای کنار زمین. او مسولیت تیم ملی ایران را پذیرفته و در راه این مسوولیت مجبور است به تک تک ما یاد بدهد که چطور ایرانی باشیم . قبل از هر بازی از همه ایرانی ها خواهش کند به استادیوم بیایند ، به مسوولان وزارت ورزش وظایف حمایت مالی شان را یادآوری کند و به مسوولان فدراسیون برگزاری اردوی و بازی تدارکاتی را یاد بدهد و... کی روش حتما ایراد هم دارد. دراینجایش شک نکنید. او ایراد دارد ، اشتباه دارد ، مشکل دارد، اتهام های ثابت شده و نشده دارد، اصلا شاید روزی سیاهه ای از ایرادهای فنی و غیرفنی در ایران رونمایی شود .با همه ایرادها و اتهام ها ؛ اما او از خیلی ها ایرانی تر است. ایرانی بودنش در لباس مربی تیم ملی را بیش از همیشه وقتی می شود فهمید که یک توپ ساده ، دقیقه نود به بیرون می رود و او کنار زمین با رگ های بیرون زده و صورتی برافروخته ایستاده و  بر سر بازیکنش فریادمی زند.او با همه بدی ها و خوبی هایش از خیلی ها ایرانی تر است.