برگزیده سرمقاله‌های روزنامه‌های صبح دوشنبه

«هلهله قاتلان استاد!»عنوان یادداشت روز روزنامه کیهان به قلم حسین شریعتمداری است که در آن می خوانید؛
1-چرا در مراسم بزرگداشت حماسه حسینی(ع) که همه ساله در سراسر جهان اسلام برپا می شود و دهها میلیون نفر علیه قاتلان اباعبدالله الحسین(ع) به کوچه و خیابان آمده و جنایت وحشیانه آنان را محکوم می کنند، به طرفداران شمر و یزید و ابن سعد و ابن زیاد و حرمله و... اجازه داده نمی شود که در میان توده های عظیم و انبوه مردم عزادار حضور یافته و از خود دفاع کنند؟ و مثلا برای مردم توضیح بدهند که چرا در عاشورای سال 61 هجری، خون پاک فرزند رسول خدا(ص) و اصحاب و یاران او را برزمین ریخته اند؟ و چرا سرهای مطهر آنان را از بدن جدا کرده، خیمه ها را به آتش کشیده و زنان و کودکان را به اسارت برده اند؟ شاید آنها برای آنچه در آن روز مرتکب شده بودند، دلیل قانع کننده ای داشته باشند؟! که اگر فرصت و امکان ارائه دلایل و نظرات خود را پیدا کنند، قضاوت مردم درباره آنها تغییر کند! از کجا معلوم که تقصیر اصلی با اردوگاه امام حسین(ع) نبوده است؟! و یا بخشی از گناه آن جنایت وحشیانه به خاطر برخی از اقدامات در همین اردوگاه نبوده باشد؟!

چرا با خواندن این چند سطر عصبانی شده و با خشم ابرو در هم کشیده اید؟! و نگارنده را احمق! و یا دستکم، دیوانه تصور می کنید؟! و این احتمال را پیش می کشید که شاید طرح کننده این سوال با اردوگاه یزید و ابن زیاد سر و سرّی داشته باشد؟!

حتما در پاسخ خواهید گفت؛اولا؛ رذالت و خباثت شمر و یزید و ابن سعد به اندازه ای آشکار و بدیهی است که کمترین نیازی به اثبات ندارد و نه فقط یک یا دو یا ده یا صد، بلکه هزاران دلیل و سند غیرقابل انکار از جنایت وحشیانه ای که یزیدیان نسبت به خاندان رسالت و همه انسان ها از عصر عاشورا تا عصر حاضر مرتکب شده اند، حکایت می کند. به گونه ای که جزئی ترین ابراز تردید در آن، تنها می تواند ناشی از حماقت، دیوانگی و یا مأموریت و وابستگی تردید کننده تلقی شود.

ثانیا؛ خواهید گفت؛ که اردوگاه سیدالشهداء علیه السلام غیر از سخنان و بیانات حضرت اباعبدالله(ع) و برخی از یارانش که آنهم در همهمه و شیهه اسبان مهمیز خورده گم می شد، هیچ تریبون دیگری نداشت ولی در همان حال اردوگاه یزیدیان از تمامی تریبون های آن روز برای تبلیغ نظر و ادعای وارونه خود علیه اردوگاه حسینی(ع) برخوردار بود. سگ ها را گشاده و سنگ ها را بسته بودند. بنابراین آنچه نیاز به بازخوانی دارد، مظلومیت مولای شهید ما حسین بن علی(ع) است و آنچه نباید به فراموشی سپرده شود- تا فرصت تکرار نیابد- شرح و تفصیل جنایات وحشیانه یزید و شمر و عمرسعد و ابن زیاد و حرمله و... است. مگر آن حرامیان تاریخ، غیر از آنچه با صدای بلند و در همه جهان آن روز اسلام عربده کشیده اند، سخن ناگفته دیگری دارند که فرصت گفتن نیافته باشند؟!

ثالثا؛ شاید بگویید؛ مگر تاکنون در هیچیک از مراسم بزرگداشت حماسه حسینی(ع) شرکت نکرده و در سوگ او حضور نداشته ای؟! و مگر نمی بینی که در این مراسم فراگیر و در عزای سالار شهیدان، بیشتر از آنچه درباره مظلومیت مولای شهیدمان حسین بن علی(ع) و علت قیام آن بزرگوار گفته می شود، از انگیزه یزیدیان در قتل مولای شهید(ع) و به اصطلاح دلایلی که برای ارتکاب آن جنایت بزرگ تاریخی آورده بودند، سخن در میان است. و تمامی آنچه درباره انگیزه اباعبدالله الحسین علیه السلام از قیام و انگیزه و چرایی ارتکاب آن جنایت از سوی حرامیان، گفته و نوشته می شود، مستند به اسناد غیرقابل خدشه و مکتوب و مضبوط است. بنابراین، چرا تصور می کنید و به دروغ حنجره پاره می کنید که یزیدیان فرصت اعلام نظر و دفاع از خود را نداشته اند و پیروان اباعبدالله الحسین(ع) درباره واقعه عاشورای سال 61 هجری، یکطرفه به قاضی رفته و شمر و یزید و ابن سعد و ابن زیاد و بقیه حرامیان را محکوم می کنند!

بسیار خوب! نگارنده از ادعای کاذب خود دست می کشد و استدلال شما را قاطع، غیرقابل خدشه و پذیرفتنی می داند. اما آنچه نگارنده، مطرح کرده است، فقط یک ادعای کاذب و سؤال جعلی است که منظور از طرح آن، شنیدن هزارباره استدلال ها و نظرات منطقی و مستحکم شما بوده است وگرنه، نگارنده نیز از ژرفای دل با شما عزیزان همراه و هم عقیده است و برای مزید اطلاع شما، این توفیق حداقلی را دارد که با هربار نوشیدن آب، به ساحت مقدس اباعبدالله الحسین(ع) سلام و بر قاتلان آن امام مظلوم و شهید لعن و نفرین بفرستد. حتما می پرسید، در حالی که پاسخ ادعای کاذب و پرسش جعلی خود را می دانی از طرح آن چه انگیزه ای داشته ای؟! جواب آن است که دیروز یکی از نمایندگان مجلس که مدعی است هوشمند! و عاقل! و غیروابسته است، سؤال مضحک فوق را که پاسخی بدیهی دارد، برای تبرئه سران فتنه آمریکایی، اسرائیلی 88 و پاک کردن داغ ننگ وطن فروشی آنان بر زبان آورده و این واقعیت را نادیده گرفته است که اصحاب فتنه نه فقط از دهها رسانه و سایت اینترنتی داخلی برای پمپاژ ادعای دروغ تقلب و تلاش برای براندازی نظام برخوردار بوده اند بلکه تمامی رسانه های پردامنه دشمنان بیرونی نظیر بی بی سی فارسی، صدای آمریکا، العربیه فارسی، یورو نیوز فارسی، رادیو زمانه، رادیو و تلویزیون اسرائیل، شبکه های تلویزیونی کشورهای عربی و دهها شبکه تلویزیونی فارسی زبان در آمریکا و اروپا، شبکه های اجتماعی فیس بوک، توئیتر و... نیز در خدمت همین پادوهای وطن فروش بوده است. ضمن آن که آزادانه هر از چند روز بیانیه صادر کرده، مصاحبه می کردند و... گفتنی است که «گوگل» بزرگترین و معروفترین موتور جستجوگر، سرویس «ترجمه فارسی- GOOGLE TRANSLATE -» را اختصاصا و با اعلام قبلی برای حمایت از سران فتنه آمریکایی اسرائیلی 88 راه اندازی کرده بود و فیس بوک به دستور رسمی وزارت خارجه آمریکا تعمیرات سالانه خود را با همین منظور به بعد موکول کرده بود و...

2- چرا مأموران انتظامی در مرزها به قاچاقچیانی که به سوی مرزبانان آتش گشوده بودند، اجازه نمی دادند ابتداء درباره انگیزه خود از حمله به مرزبانان توضیح بدهند و بعد مانع آتش افروزی آنان شوند؟! و یا چرا رزمندگان اسلام در جریان جنگ تحمیلی بی آن که درباره علت حضور نظامیان دشمن در جبهه نبرد توضیح بخواهند به سوی آنها شلیک می کردند؟ و یا چرا پلیس بعد از اسارت سارقان مسلح و قاتلان محارب، آنان را بدون محاکمه در زندان نگاه می دارد؟! پاسخ این لاطائلات بدیهی تر از آن است که نیازی به توضیح داشته باشد. چرا که افراد یاد شده مرتکب جرم مشهود شده بودند که در حال محاربه مستوجب قتل بوده اند و در غیر اینصورت مظلومان را به قتل می رساندند - که رساندند- و در حال اسارت محاکمه آنان فقط برای تعیین مجازات بود و نه اثبات جرم.

دیروز آقای علی مطهری، همان نماینده یاد شده از تریبون مجلس و برای چندمین بار اعلام کرد که حصر سران فتنه بدون حکم قضایی بوده و غیرقانونی است! و این واقعیت ملموس را نادیده گرفت که سران فتنه آمریکایی اسرائیلی 88 به گواهی صدها سند غیرقابل انکار تحت مدیریت مستقیم مثلث آمریکا، اسرائیل و انگلیس و با هدف براندازی نظام دست به وطن فروشی و جنایت زده اند و جرایم و جنایات مشهودی نظیر ادعای تقلب در انتخابات - فرمول دیکته شده جرج سوروس صهیونیست به خاتمی و دستورالعمل آشکار ریچارد رورتی به فتنه گران- دریافت کمک مالی کلان از ملک عبدالله سعودی و چند کشور اروپایی، حمایت آشکار از اسرائیل و آمریکا، قتل مردم کوچه و بازار، آتش زدن مسجد، آشوب خیابانی، اهانت به ساحت مقدس عاشورای حسینی(ع)، سنگباران نمازگزاران عاشورا، پاره و لگدمال کردن عکس مبارک حضرت امام(ره)، اعلام آشکار محاربه با نظام اسلامی - شعار انتخابات بهانه است، اصل نظام نشانه است- و دهها جنایت دیگر فقط بخشی از جرم غیرقابل اغماض آنان است تا آنجا که نتانیاهو از آنها با عنوان «بزرگترین سرمایه اسرائیل در ایران» یاد کرد و اوباما، حمایت از سران فتنه را با ذکر نام، وظیفه استراتژیک آمریکا دانست و...

آیا سران فتنه فقط به خاطر بخش اندکی از این همه جنایت، مستحق چندین بار اعدام نیستند؟ ضمن آن که قانونی بودن شورای عالی امنیت ملی و ضرورت اجرای تصمیمات آن در قانون اساسی تصریح شده است و رئیس قوه قضائیه که بالاترین مقام قضایی است از جمله اعضای این شورا می باشد.

آقای علی مطهری، از قانون سخن می گوید و توضیح نمی دهد که آیا سران و عوامل فتنه حاضر به پذیرش حکم قانون هستند؟! و اگر بودند، چرا درباره ادعای تقلب- که خود با عمل خویش و در مواردی با بیان صریح آن را تکذیب کرده اند- حاضر به پذیرش قانون و طی روال قانونی تصریح و شناخته شده نبودند؟ و...

3- و بالاخره اگرچه دراین باره گفتنی بسیار است ولی تنها به نکته ای که هوشیاری آقای علی مطهری در اظهارنظر را می طلبد، اشاره می کنیم و آن، این که، آنچه ایشان هر از چند گاه مطرح می کند و مانند اظهارات دیروز وی بلافاصله با استقبال گسترده رسانه های آمریکایی و صهیونیستی روبرو شده و با کف و سوت گروههای ضدانقلاب همراهی می شود، حاوی هیچ نکته تازه و یا سخن ناگفته ای نیست بلکه نظیر آن بارهاوبارها از سوی دیگران مطرح شده و بی اعتنایی رسانه ها و محافل دشمنان اسلام و انقلاب و نظام را در پی داشته است. بنابراین بدون کمترین تردیدی می توان نتیجه گرفت که اظهارات ایشان به خودی خود برای دشمنان بیرونی و دنباله های داخلی آنها کمترین ارزش و اهمیتی ندارد و اگر چنین بود، چرا وقتی مشابه همین اظهارات از سوی دیگران مطرح می شود، به آن اعتنایی نمی کنند؟ پاسخ فقط به فقط در انتساب آقای علی مطهری به بیت شریف استاد بزرگوار، آیت الله شهید مطهری است. توضیح آن که رسانه ها و محافل بیگانه و ضدانقلابیون وابسته به آنها بدون استثناء در نقل قول از ایشان تاکید می کنند، آقای علی مطهری فرزند آیت الله مطهری و به سختی می توان حتی یک نمونه را یافت که قید یاد شده را نداشته باشد. بنابراین می توان نتیجه گرفت که جناب علی مطهری بدون انتساب به پدربزرگوار و شهیدشان نزد رسانه ها و محافلی که برای ایشان کف و سوت می زنند، اهمیتی ندارد.

و باید از ایشان پرسید که اولا؛ دیدگاه ها و نظرات وی چه نسبتی با دیدگاه ها و نظرات استاد شهید دارد ثانیا؛ اگر انتساب نسبی وی با استاد شهید نادیده گرفته شود، چه باقی می ماند؟!

ثالثا؛ مگر نه اینکه در کلام خدا به صراحت آمده است؛ ان اولی الناس بابراهیم للذین اتبعوه «نزدیکترین انسان ها به حضرت ابراهیم(ع) کسانی هستند که از آن پیامبر بزرگوار پیروی می کنند» و نه کسانی که با آن پیامبر اولوالعزم فقط رابطه نسبی داشته اند. و رابعا؛ آیا جناب ایشان به این نکته توجه کرده است که چرا قاتلان استاد شهید مطهری، از اظهارات وی ذوق زده شده و برایش کف می زنند؟! و خامسا؛ آقای علی مطهری، غیر از مطالعه آثار شهید مطهری- اگر آنها را مطالعه کرده باشند!- چه کانال دیگری برای درک و فهم نظرات آن بزرگوار داشته اند؟ چرا که سن ایشان به بهره گیری از محضر مستقیم استاد، قد نمی دهد بنابراین باید بپذیرند اگر قرار به بهره گیری از طریق آثار استاد باشد، دیگران به مراتب از ایشان به دیدگاه ها و نظرات استاد شهید نزدیکتر هستند.

خراسان:چرا فرانسه پایتخت ترور در اروپا لقب گرفته است؟

«چرا فرانسه پایتخت ترور در اروپا لقب گرفته است؟»عنوان یادداشت روز روزنامه خراسان به قلم دکتر سید وحید کریمی است که در آن می خوانید؛طبق آمار، در سال 2013 میلادی، 63 عملیات تروریستی از مجموع 152 عملیات تروریستی در اتحادیه اروپا در فرانسه رخ داده است. در سال 2012 میلادی 219 عملیات تروریستی در اروپا اتفاق افتاد و 537 نفر دستگیر شدند و در سال 2011 میلادی هم 174 اتفاق تروریستی در اروپا رخ داد و 484 نفر دستگیرشدند و 17 کشته و 400 نفر به جرم شرکت یا مماشات در عملیات تروریستی در پشت میله های زندان به سر می برند که 66 درصد عملیات تروریستی به وقوع پیوسته در اروپا، در فرانسه اتفاق افتاده است. لذا به زعم اعضای اتحادیه اروپایی، فرانسه پایتخت ترور اروپا لقب گرفته است. بدیهی است عملیات تروریستی از منظر آموزه های اسلامی و سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران محکوم به شکست و غیرانسانی است. اکثر عملیات تروریستی به وقوع پیوسته در اروپا هم ربطی به اسلام و مسلمان بودن ندارد اما متاسفانه رسانه های گروهی اروپا با هدایت بعضی تفکرات نژادگرایانه و طرفدار صهیونیست در کشورهای اروپایی علیه اسلام و مسلمانان جو سازی می کنند تا بدین وسیله مظلوم نمایی نمایند.

اما چرا دولت سوسیالیست آقای فرانسوا اولاند در فرانسه در معرض این پدیده شوم قرار گرفته جای تامل و تعمق دارد. به نظر می رسد به سه دلیل اشتباه در سیاست خارجی دولت آقای اولاند، فرانسه درمسیر اشتباه قرارگرفته است که خود بهانه ای برای تبدیل شهروندان فرانسوی به یافتن هویتی جدید و بعضا عملیات تروریستی است.

1 - دنباله روی دولت فرانسه از سیاست های تجاوزکارانه انگلیس و آمریکا در سیاست خارجی و امنیتی. فرانسه امروز در مقایسه با فرانسه دهه های گذشته کاملامتفاوت است. فرانسه هیچگاه در اقدامات تجاوزگرانه انگلیس و آمریکا به کشورهای جهان سوم شرکت نمی کرد. دولت ژاک شیراک با تجاوز انگلیس و آمریکا به عراق مخالفت کرد. اما متاسفانه دولتمردان فعلی فرانسه مسیر سیاسی کشورفرانسه را تغییر داده اند و در هماهنگی با انگلیس و آمریکا برای مداخله و تجاوز به لیبی و سوریه همراهی کردند. دولتمردان فرانسوی مدت هاست که از سیاست گلیستی (مستقل از انگلیس و آمریکا) فاصله گرفته اند و به سیاست آنگلوساکسن پیوسته اند. چنین امری با مخالفت های داخلی در فرانسه مواجه شده است. این مخالفت محدود به شهروندان فرانسوی نمی شود بلکه نخبگان فرانسوی نیز از چرخش ایجاد شده در سیاست خارجی و امنیتی فرانسه به طرفداری از تفکر آتلانتیست (آمریکایی – انگلیسی) ابراز نگرانی می کنند.

2 - بی هویتی و ورشکستگی احزاب راست و سوسیالیست و چپگرا در فرانسه. با توجه به بند 1 و سوء مدیریت و اوضاع بد اقتصادی در مجموعه اتحادیه اروپایی باعث گردیده تا احزاب راست افراطی و افزایش احساسات نژاد پرستی مجددا در صحنه اجتماعی و سیاسی فرانسه ظهور پیدا کند. همانطور که افراط گرایی و نژاد پرستی سفید پوستان در آمریکا واکنش سیاه پوستان را به دنبال داشته، در اروپا افراط گرایی توام با نژادپرستی، مسیحیت را در مقابله با اسلام قرار داده است. احزاب چپ و سوسیالیست نیز به دلیل فقدان ایده و نظرات جدید (که بعد از فروپاشی شوروی بی ربط شده اند) چاره ای جز پیروی از ایده های احزاب راست و افراطی ندارند. اسلام دومین دین رسمی کشور فرانسه است.

چگونه می تواند با توجه به بیشترین آمار مسلمانان مقیم در فرانسه در مقایسه با دیگر کشورهای اروپایی، دولت فرانسه نسبت به آداب و سنن آن بی تفاوت باشد. حزب راست گرای خانم لوپن در فرانسه علنا از آقای پوتین، رئیس جمهور کشور روسیه پول دریافت می کند. بدیهی است چنین اوضاع نابه سامان سیاسی در فرانسه که می توان آن را به ورشکستگی سیاسی دولت سوسیالیست آقای اولاند نسبت داد، هویت ملی شهروندان فرانسوی را نه تنها مخدوش بلکه در مسیر یافتن هویتی جدید در خارج از مرزهای فرانسه در معرض خطر قرار می دهد. حزب افراطی خانم لوپن به آقای پوتین و روسیه متصل و وابسته می شود و احزاب راست و سوسیالیست به آنگلوساکسن و دیگر گروه ها هم بدین ترتیب در خارج از مرزهای فرانسه به دنبال هویت می گردند. چه بسا به نحوی افراط گرایان فرانسوی مشوق پیوستن شهروندان فرانسوی به گروه های تروریستی در خاورمیانه باشند تا آنها را خنثی نمایند. خنثی به این معنی که یا در عملیات های تروریستی کشته و مجروح و روانی می شوند و یا با بازگشت به فرانسه دارای پرونده های جنایی و با پیگرد قانونی مواجه خواهند بود که به روایتی دیگر هیچگاه نمی توانند از حقوق برابر شهروندی در فرانسه برخوردار باشند.

اوضاع بد اقتصادی فرانسه در حدی است که بنا به گفته یکی از محققان اروپایی، اگر قرار باشد فرانسه به عنوان عضوی جدید تقاضای عضویت را از اتحادیه اروپایی درخواست نماید، اصلا از شرایط عضویت در اتحادیه اروپایی برخوردار نیست. خانم لوپن، رئیس حزب افراط گرای فرانسه با گرفتن رشوه و وام از روسیه به همان اندازه که یک شهروند فرانسوی دست به اقدام تروریستی می زند، در ترور هویتی فرانسه به عنوان کشوری مستقل در اروپا مسئول است. تاریخ کهن فرانسه سراسر استقلال و متکی بر هویت خاص خود بود اما ظاهرا فرانسه مجددا مرد (کشور) بیمار اروپا لقب گرفته است. بی هویتی در ترسیم آینده سیاسی فرانسه به خصوص در تدوین سیاست خارجی و امنیتی مشکلی است که با دولت و مردم فرانسه باقی خواهد ماند. آنچه پیش بینی می شود فرانسه به تدریج در زیر مجموعه سیاسی انگلیس و آمریکا قرار خواهد گرفت. جایگاهی که مردم فرانسه آن را در شأن خود نمی بینند و مجبور خواهند بود تا نگاه های خود را از دولتمردان فرانسوی بازدارند و دست نیاز به بیگانگان و فراسوی مرزهای فرانسه دراز کنند.

3-تحمیل نظریه های سیاسی انگلیسی و آمریکایی بر سیاست خارجی فرانسه، انگلیس و آمریکا چند تئوری یانظریه سیاسی را در دستور سیاست خارجی اتحادیه اروپایی قرار داده اند که مناسب است در ادامه تحمیل آن بر شهروندان اروپایی به خصوص فرانسوی ها تجدید نظر کنند. به عنوان مثال: انگلیس و آمریکا معتقدند: "جنگ را به سرزمین های خودشان ببریم تا اروپا در امان باشد." تروریسم یک مشکل جهانی و غیر انسانی است و همه کشورها، اروپا و خاورمیانه باید با هم به صورت تنگاتنگ همیاری و همکاری کنند. تروریسم یک ویروس واگیر است. اینکه جنگ را به سرزمین های خودشان ببریم، پس چرا به اروپا سرایت کرد؟ نظریه پیشنهادی دیگر انگلیس و آمریکا به اتحادیه اروپایی، تحمیل ایده دیگری است که "منافع ملی را کنار گذاشته دنبال ارزش های مشترک غربی باشیم." ظاهرا ارزش های غربی را هم انگلیس و آمریکا برای بقیه کشورها در اتحادیه اروپایی تعریف و ترسیم می کنند. بدین ترتیب، انگلیس و آمریکا نه تنها فرهنگ بومی کشورهای اروپایی را مخدوش نمودند بلکه بی هویتی، بی غیرتی، بی فرهنگی، بی بند و باری و .... را برای فرانسه و دیگر اعضای اتحادیه اروپایی به ارمغان آورده اند.

به نظر می رسد با توجه به قدمت علمی، فرهنگی و تجربه های تلخ تاریخ اروپا، هنوز آگاهانی در بین نخبگان و سیاستمداران فرانسه پیدا می شوند که دولتمردان فعلی فرانسه را که کورکورانه از آمال شوم تفکرات طرفدار سیاست خارجی و امنیتی انگلیس و آمریکا مبتنی بر "مداخله لیبرالیستی" پیروی می کنند به خود آورند و جایگاه فرانسه در روابط بین الملل را بیش از این مخدوش نکنند.

جمهوری اسلامی:ایران و عربستان، تعامل یا تقابل؟

«ایران و عربستان، تعامل یا تقابل؟»عنوان سرمقاله روزنامه جمهوری اسلامی است که در آن می خوانید؛با اینکه سالهاست میان جمهوری اسلامی ایران و پادشاهی عربستان به عنوان دو کشور مهم منطقه رقابت شدیدی وجود دارد و عرصه این رقابت، موضوعات متنوعی همچون سیاست، اقتصاد و اصول مبنائی استراتژیک را شامل می شود، در عین حال شرایط بگونه ای نیست که برای حل مشکلات فیمابین راهی وجود نداشته باشد.

رقابت های سیاسی میان دو کشور در سال های اخیر در عراق، سوریه، لبنان، بحرین، یمن، مصر و بعضی کشورهای دیگر منطقه بروز کرده و اوج گرفته اند. در ماه های اخیر، عربستان با افزایش تولید نفت خود و کمک کردن به کاهش قیمت آن، در عرصه اقتصادی نیز با ایران در افتاده است تا بتواند بهره آن را در عرصه سیاست نصیب خود کند. اگر گفته شود این رقابت ها ریشه در نگاه مبنائی به آینده و چگونگی حاکمیت دارد و همین نگاه توانسته این رقابت را به عرصه استراتژیک وارد کند، سخن گزافی نخواهد بود. نوع حکومت ایران، جمهوری مبتنی بر دین و آرمان های انقلابی است ولی عربستان دارای حکومت پادشاهی است که در آن تمام اهرم های حکومتی در اختیار یک خانواده قرار دارد. این تفاوت اساسی موجب می شود ایران به جنبش بیداری اسلامی در منطقه نگاهی مثبت و حتی حامیانه داشته باشد ولی عربستان این جنبش را برای موجودیت حکومت پادشاهی یک خطر می داند و در برابر آن قرار دارد.

هر دو کشور در سال های اخیر برای تامین خواسته های خود، رفتار مورد نظر خود را با جنبش بیداری اسلامی داشته و دارند. ایران برای گسترش بیداری اسلامی تلاش های سیاسی و تبلیغی کرد و عربستان با این جنبش که در جهان عرب به «بهار عربی» معروف شده مقابله کرد. داعش و سایر گروه های تروریستی و سلفی که سوریه را بحرانی کردند و اکنون در عراق نیز فعال شده اند، مورد حمایت عربستان قرار دارند ولی ایران با این گروه ها مقابله کرده و برای حفاظت از دولت های سوریه و عراق اقدامات مهمی انجام داده است. در این رقابت شدید، ایران در سوریه و عراق و یمن دست بالا را دارد و عربستان نیز در بحرین و مصر توانسته بر سر راه بیداری اسلامی موانعی ایجاد کند.

ملاحظه این واقعیت ها نشان می دهد رقابت میان ایران و عربستان شدید، دامنه دار، مبنائی و استراتژیک است. دلیل سردی روابط میان دو کشور در سال های اخیر را می توان از ملاحظه همین واقعیت ها به دست آورد و فهمید. تلاش دولت عربستان برای مقابله با جنبش بیداری اسلامی و توسل به ابزارهای مختلف برای رسیدن به این هدف، کاملاً قابل درک است، زیرا این موضوعی است که با موجودیت پادشاهی عربستان سروکار دارد. اگر جنبش بیداری اسلامی گسترش یابد و موفق شود انقلاب را در کشورهای عربی به پیروزی برساند، برای بقاء پادشاهی عربستان تضمینی باقی نخواهد ماند. همین تفاوت نگاه مبنائی و استراتژیک است که فاصله ها را زیادتر می کند و راه را بر تفاهم می بندد. موضوعاتی از قبیل وجود رژیم صهیونیستی در منطقه و چگونگی تعامل با جبهه مقاومت نیز باید به فهرست واقعیت های یاد شده افزوده شوند، موضوعاتی که از نظر تفاوت نگاه به آنها، سابقه ای به قدمت چند دهه دارند.

در کنار این واقعیت ها سران دولت عربستان باید واقعیت روشن تری را نیز درک کنند که می تواند آنها را به مسیری برای حل مشکلاتشان با ایران و حتی مردم خود عربستان هدایت کند. خطر داعش، برای کشورهای عربی به ویژه عربستان و آن دسته از کشورهائی که به سبک عربستان اداره می شوند، از سایر کشورها بیشتر است. شعارهای داعش در کشورهای دارای حاکمیت مردمی که با انتخابات و روش دموکراسی اداره می شوند خریدار ندارد ولی در کشورهائی که مردم آنها زیر سلطه خاندان ها و با حکومت هائی به سبک قبیله ای و طایفه ای روزگار می گذرانند گروه هائی همچون داعش و سایر گروه های تروریستی که شعارهای بظاهر اسلامی می دهند بسیار زود نفوذ و سلطه پیدا خواهند کرد. در این کشورها، حکومت ها و حکومتگران چون پشتوانه مردمی ندارند، به راحتی در برابر گروه های تروریستی فرو می پاشند.

بدین ترتیب، راه نجات تمام کشورهای فاقد حکومت های مردمی منطقه به ویژه عربستان اینست که فضای سیاسی داخل را باز کنند، مردم را در حاکمیت شریک سازند و اندام های حاکمیتی را با آراء مردم استوار و پایدار نمایند. در این صورت، افقی در برابر چشمان سران عربستان پدیدار خواهد شد که آنها را از حالت رقابت کنونی در عرصه های سیاست و اقتصاد و تمام عرصه های دیگر به تعامل و همکاری سازنده با ایران راهنمائی می کند. در چنان حالتی، جنبش بیداری اسلامی یا به تعبیر اعراب «بهار عربی» خطری برای عربستان محسوب نخواهد شد و سران عربستان نیازی به غرب برای تنظیم روابط خود در منطقه نخواهند داشت. آنها می توانند به وظایف خود در قبال ملت فلسطین عمل کنند، با جبهه مقاومت همراهی نمایند، سرمایه های ملی خود از جمله نفت را حراج نکنند، از روابط حسنه با ملت ها و دولت های منطقه حداکثر سود را ببرند و دلارهای نفتی را برای حمایت از تروریست ها هزینه نکنند.

جمهوری اسلامی ایران با دولت عربستان درچنان شرایطی بهترین روابط را خواهد داشت و این دو کشور مهم منطقه با همکاری و تعامل سازنده تاثیر مثبت زیادی بر امنیت و ثبات منطقه خواهند گذاشت. این روزها که پادشاه عربستان در بستر بیماری است و شایعات زیادی در موردوضعیت وخیم وی و جنگ قدرت در خاندان آل سعود بر سر زبانهاست، اندیشیدن به توصیه ای که در این مقاله آمده برای این خاندان می تواند راهگشا باشد.

رسالت:تهذیب فرهنگ سیاسی

«تهذیب فرهنگ سیاسی»عنوان سرمقاله روزنامه رسالت به قلم دکتر حامد حاجی حیدری است که در آن می خوانید؛قضیه خب؛ یه قدری اخلاق ما به قول امام سید روح ا... موسوی خمینی (ره)، به «تهذیب» نیازمند شده است. هفته قبل، دولتمردان، در نخستین همایش «اقتصاد ایران؛ راهکارهای دستیابی به رشد پایدار و اشتغال زا»، مجدداً و مکرراً وارد حاشیه گردیدند، و در شرایطی که همه نیاز به امید و تدبیر داریم، ایشان سعی کردند تا ملت را دو دسته کنند. مطبوعات هوادار هم همین بخش از سخنان ایشان را گرفتند. در نشستی که باید اصل سخن دولتی ها در مورد اقتصاد ایران، و راهکارهای دستیابی به رشد پایدار و اشتغال زا، و تدابیر اقتصادی ناظر بر بودجه را خطاب به فعالان اقتصادی گوشزد می کرد، جو سیاسی جدیدی دامن زده شد تا باز هم اقتصاد و مردم به سیاست یارانه بدهند، و سیاست هم از مسئولیت «تدبیر» خود شانه خالی کند.

البته پیش از این، عالی جناب سید محمد خاتمی هم از «رفراندوم» سخن گفته بود، و آن موقع هم گفتیم که حرفی و باکی نیست، این گوی و این میدان. همه پرسی کنید تا برای چندمین بار ثابت شود که مردم در همه مسائل، پشت سر فقیه جامع الشرایط خود قرار می گیرند. امروز هم همین را گفته و می گوییم؛ حرفی و باکی نیست. اگر قرار است راجع به هدفمندی یارانه ها رفراندومی انجام شود که شد؛ اگر قرار است در باره ماجرای حصر اتمی نظرخواهی شود که بارها انجام شده است و مردم نظر خود را به رساترین وجه گفته اند؛ اگر قرار است راجع به فتنه «سبز سیاه» رفراندومی برگزار شود، که شد و نهم دی های دیگری هم مهیای خلق شدن است. حال، اگر با خزانه خالی می خواهید رفراندوم هم برگزار کنید، خب، برگزار کنید. ولی گویا این عالی مقام مانند آن عالی جناب، از این بیانات منظور دیگری دارند؛ در سکوت، راجع به راه حل های مثبت درباره اقتصاد ایران و راهکارهای دستیابی به رشد پایدار و اشتغال زا، که مشحون از مسیر یابی های سازنده درباره اقتصاد مقاومتی باشد، و پس از آنکه ضربات اقتصادی بعد از آغاز تحریم ها در سال نود و یک را محصول بی تدبیری دولت پیشین، قلمداد می کردند، اکنون، آنها تمام چشم خود را به مذاکرات دوخته اند، و در وانفسایی که امید به مذاکرات رنگ باخته، برای کشور حاشیه می سازند تا شاید کسی در نیابد که مدعیان تدبیر و «ژنرالیتی»، تدبیری اندک تر از «مردی که رفت» دارند.

و ما توقع داریم که دولتمردان به جای قطبی کردن بیهوده جامعه، و بالا بردن هزینه انتقادهای مثبت، در شرایطی که «ژنرالیتی» دولت برای حل مسائل قد نمی دهد؛ بله، در این شرایط، توقع داریم که دولتیان فضا را بگشایند تا تمام «ظرفیت»های مثبت کشور به میدان بیایند و بتوانند به دولت کمک برسانند تا سکان کشور را به پیش ببرد. این روزها، باید کسانی بیایند و به مردم بگویند که ما در شرایطی دشوارتر از این، کشور را با جنگ اداره کردیم؛ اگر سیاستمدارانی به کمک دولت بیایند که با تأکید بر «ظرفیت»ها به مردم امید ببخشند، مردم هم «ظرفیت»های مثبت خویش را نمود و بروز خواهند داد، و این، «ظرفیت»های مثبت یک جامعه مؤمن و انقلابی است که هر مشکلی را از پیش پا بر می دارد. در این شرایط، مردم نشاط می خواهند، نه جدال.

ما نیاز به دولتمردانی داریم که با تأکید به «ظرفیت»های ملت خود، به دور از نگاه به دست اجانب، آرامش خود را به مردم منتقل نمایند، تا مردم با تصمیم درست مانند یک «تفنگ سرپر»، به سمت دشمنی که توپ و تانکش هم قلابی است، شلیک کنند و اراده خود را به رخ او بکشند. ولی اگر دولتمردان، به قدر کافی «خسرو» و «شکیبا» نباشند، و به «ظرفیت»های مردم خود واقف نگردند، تفنگ را به زمین می اندازند و برای خود و مردم خود، خفت و خواری و ضعف و مرگ به ارمغان می آورند، و از آن بدتر، «خسرو» و «شکیبا»های ملت خود را تسلیم اجنبی می کنند تا به دار آویزند. اول از همه، خودشان دست و پایشان را گم می کنند، و بعد، به صورت دوست مقاوم پنجه می افکنند، تا در مقابل خصم تنها بمانند؛ و از آن موقع است که خفت و هتک «غیرت»، دامنشان را خواهد گرفت.

یک فرهنگ سیاسی بهتر، بدون «حب نفس»

ما به قول امام، به یک «تهذیب» نیاز داریم. و باز، به قول امام، «حب نفس»، اصل و ریشه خطایاست.

در اغلب موقعیتهای اجتماعی در دنیای امروز، به انگیزه های فردی اصرار می شود، و قواعد و ضوابط، از «فرهنگ مسئول و بخشایشگر» حمایت نمی کنند. این ارزش ها، مردم را وا می دارند تا برای آن که سرشان بی کلاه نماند، همیشه طلبکار و حق به جانب باشند، نه بخشایشگر و مسئولیت پذیر.

فراگیری ارزش رفتاری «مسئول و بخشایشگر بودن»، اثربخشی زیست اجتماعی و سیاسی را به وضوح، بالا می برد.

ارزش رفتاری «مسئول و بخشایشگر بودن»، به مردم کمک می کند تا:

1. در حل مشکلات با ابزار «همکاری»، توانمندتر و توانمندتر شوند؛

2. پیوستگی و هماهنگی اجتماع بالا رود، تضمین می کند که مهارت ها از نسل با تجربه به نسل تازه منتقل شود؛

3. افراد می توانند از یکدیگر پشتیبانی کنند و در شرایطی که برای برخی اعضای اجتماع مشکلی ایجاد می شود دیگران عملکردهای آنان را کامل می کنند؛

4. قابلیت انطباق جامعه را با شرایط دشوار بالا و بالاتر می برد؛

5. و در نهایت محیط اجتماعی برقرار می شود که در آن مردم احساس می کنند که نیازهای هر یک از آن ها بالاترین اولویت ملت است و در این شرایط حس خوشبختی نزد مردم بیشتر و بیشتر می شود.

با این حال، ارزش رفتاری «مسئول و بخشایشگر بودن»، کمرنگ و کم رنگ تر می شود. این، یکی از موانع بزرگ در فرهنگ اجتماعی و سیاسی کشورهاست، و در کشور ما هم، همچنین.

بگیرید، معامله کنید، یا ببخشایید؟

در یک فرهنگ «حق به جانب و طلبکار» کلان شهری، قاعده به این صورت است که تا آن جا که ممکن است از دیگران کمک گرفته شود حال آن که در عوض، کمترین مشارکت صورت می گیرد. مردم تنها هنگامی کمک می کنند که انتظار داشته باشند سود شخصی آن ها از هزینه هایی که برای آن ها ایجاد می کند، بیشتر باشد، در ضدیت با زمانی که نفع زیست اجتماعی و سیاسی مهم تر از هزینه های شخصی است.

وضع در یک فرهنگ «حق به جانب و طلبکار» «غیر» کلان شهری، قدری تعدیل می شود؛ در یک اجتماع کوچک تر یا در شرایطی که آدم به آدم می رسد، افراد سعی می کنند تا به افرادی که به آن ها کمک کردهاند، کمک نمایند، تا بعداً که آدم به آدم رسید، باز هم بتوانند انتظار کمک از هم داشته باشند. هر چند افراد در فرهنگ «حق به جانب و طلبکار» غیر کلان شهری، نسبت به فرهنگ کلان شهری، منافع بیشتری از همکاری به دست می آورند، اما، برای مبادله موثر نیستند، چون مردم در حلقه های بسته ای، کمکهایشان را مبادله می کنند.

ولی، در یک فرهنگ «مسئول و بخشایشگر»، مردم مانند واحدهای فرهیخته هماهنگ با عملکرد عالی فعالیت می کنند؛ کمک به دیگران، به اشتراک گذاری دانش، ارائه آموزش و برقراری ارتباطات بدون این که در قبال بخشایش انتظار و توقع فلج کننده ای داشته باشند. در فرهنگ «مسئول و بخشایشگر»، جایی که مردم در پی اضافه کردن ارزش بدون کسب امتیاز هستند، شما احتمالاً، بیشتر ارتباط برقرار می کنید و روی کمک شایسته ترین افراد حساب باز می کنید، نه فقط کسانی که با آنان بده بستان دارید.

فرهنگ اجتماع ما به صورت «برنده همه چیز را می برد» درآمده و به ارزش «مسئول و بخشایشگر بودن» پاداشی نمی دهد. هنگامی که مدیران جامعه برای پاداش به عملکرد فردی، سیستمهای رده بندی معین را اجرا می کنند، آن ها عملاً بر ضد فرهنگ مسئولیت شناسی و بخشندگی اقدام می نمایند.

به رقابت واداشتن مردم علیه یکدیگر، باعث می شود تا ارزش «مسئول و بخشایشگر بودن» غیر عاقلانه به نظر برسد، مگر این که در ازای «کمک به دیگران»، حداقل به همان اندازه چیزی دریافت شود. در این وضع و حال، مردمی که مسئولیت پذیر هستند، بخشایشگر هستند، و به دیگران کمک می کنند، به سرعت به هزینه های این کار خود پی می برند؛ بهره وری آن ها در اثر سوء استفاده گیرندگان کاهش پیدا می کند. در دراز مدت، مردم انتظار این رفتار
«حق به جانب و طلبکار» را از یکدیگر خواهند داشت، و برای حفاظت از خودشان، هم چون گیرندگان عمل کرده یا معامله گر می شوند، به طوری که در ازای انجام کمک، انتظار لطف متقابلی را خواهند داشت. این روحیه چرخش چرخ اجتماع را کند می کند.

قدس:عراق و چالش دو گانگی درارتش

«عراق و چالش دو گانگی درارتش»عنوان یادداشت روز روزنامه قدس به قلم حسن هانی زاده است که در آن می خوانید؛طرح تشکیل ارتش خاص مناطق سنی نشین عراق که از سوی برخی کشورهای عرب حوزه خلیج فارس و رهبران قبایل شمال و غرب عراق مطرح شده، نگرانی هایی را برای رهبران مذهبی وسیاسی این کشور ایجاد کرده است.

هر چند این ارتش که قرار است با عنوان گارد ملی شکل گیرد، اما تشکیل چنین ارتشی روند تجزیه عراق به سه بخش شیعه نشین، سنی نشین و کرد نشین را تسریع می بخشد.

معمولاً در همه جای جهان نیروهای مسلح با رویکردی ملی وبا هدف حفاظت از تمامیت ارضی و مقابله با تهدیدات خارجی شکل می گیرند، اما متأسفانه در عراق شرایط به گونه دیگری رقم خورده است. ارتش دوران رژیم سابق عراق عمدتا از سه گروه تشکیل شده که لایه های پایینی آن را شیعیان، لایه های میانه را سنی ها و لایه های بالایی را ژنرالهای تکریتی و موصلی تشکیل می دادند.

به همین دلیل این ارتش به جای اینکه در خدمت اهداف ملی عراق باشد، اهداف بعثی ها و دیکتاتور سابق عراق را تأمین می کرد و ملتهای جهان شاهد بودند که این ارتش با حمله آمریکا به عراق دچار فروپاشی شد.

شرایط ارتش عراق پس از سرنگونی رژیم صدام در سال 2003 میلادی به دلیل وابستگی شدید به این رژیم،بشدت دچار تزلزل شد، بنابراین گروهکهای تروریستی القاعده وداعش به سرعت در عراق نفوذ کردند. اشغال موصل، صلاح الدین والانبار توسط داعش نشان داد که پیکره ارتش عراق بشدت سست وبی پایه است، زیرا ژنرالهای باقی مانده از دوران رژیم سابق هیچ گونه همسویی به دولت مرکزی عراق نداشتند.

تسلیم شدن ژنرالهای ارتش عراق در مقابل گروهک داعش موجب شد تا مراجع شیعه از نیروهای مردمی برای کمک به اهالی سنی عراق وسرکوب گروهک داعش استمداد کنند.

نیروهای مردمی عراق که با عنوان الحشد الشعبی «بسیج مردمی» تشکیل شد، انصافاً کارایی خود را در برابر گروهک داعش نشان دادند و بخشهایی از مناطق جرف الصخر، بلد، الضلوعیه و بیجی را آزاد کردند، اما اندکی بعد برخی از شیوخ قبایل شمال عراق که چسبندگی سیاسی وفکری با رژیم آل سعود دارند، موضوع تشکیل یک ارتش سنی را با عنوان «گارد ملی» مطرح کردند.

اما از آنجایی که پشت پرده تشکیل چنین ارتشی، اهداف تجزیه طلبانه ای وجود دارد، بنابراین دولت عراق با شکل گیری چنین ارتشی مخالفت کرد.

سران قبایل شمال عراق نیز تهدید کردند که برای تشکیل این ارتش از آمریکا کمک خواهند گرفت ودر این خصوص هیأتی از سران قبایل سنی برای دیدار با مقامهای آمریکا و طرح تشکیل ارتش سنی اعلام آمادگی کردند.

این امر زنگ خطری برای ملت و دولت عراق تلقی می شود، زیرا کشورهایی مانند عربستان تلاش دارند تا میان دو طیف شیعه وسنی در عراق تقابل ایجاد کنند.

در صورت تشکیل این ارتش، تقابل نیروهای این ارتش و نیز ارتش مردمی کاملاً جدی خواهد بود و این امر به تجزیه عراق منجر خواهد شد.

سیاست روز:کارناوال فریب در خیابان های پاریس

«کارناوال فریب در خیابان های پاریس»عنوان سرمقاله روزنامه سیاست روز به قلم قاسم غفوری است که در آن می خوانید؛چهارشنبه گذشته منابع خبری اعلام کردند، افرادی با حمله به دفتر مجله فکاهی شارلی ابدو، ۱۲ نفر از جمله چند کاریکاتوریست این مجله را به ضرب گلوله کشتند. روز جمعه نیز به یک فروشگاهی در پاریس حمله شد و چندین نفر گروگان گرفته شدند. همزمان گروگان گیری دیگری در شمال پاریس روی داد. نکته قابل توجه آنکه تمام گروگان گیران به دست پلیس کشته شدند که خوب ابهامات بسیاری در باب این حوادث ایجاد کرده است.

عوامل و ریشه های اصلی حوادث تروریستی مذکور در حالی همچنان در پرده ابهام قرار دارد که مردم وحشت زده فرانسه دیروز تظاهرات انزجار از تروریسم برگزار کردند که به گفته رسانه های غربی مقاماتی از ۴۰ کشور در این راهپیمایی حضور داشتند.

هر چند این تظاهرات از سوی محافل رسانه ای و سیاسی غرب به عنوان مولفه ای مهم در مبارزه با تروریسم مطرح گردید، اما چند نکته در قبال آن قابل تامل است.

نخست آنکه چگونه است که وقتی مردم افغانستان، عراق و سوریه و... هدف تروریسم قرار می گیرند، کشورهای غربی به جای برگزاری چنین راهپیمایی هایی در این کشورها، اقدام نظامی صورت می دهند و به قتل عام هزاران انسان بی گناه می پردازند؟ آیا خون مردم فرانسه از خون مردم این کشورها رنگین تر است؟ اگر واکنش ها به حادثه تروریستی پاریس، مطابق با رویه گذشته سران کشورهای غربی باشد، به جای برپایی تظاهرات، باید اشغال نظامی فرانسه انجام می شد!

دوم آنکه این تظاهرات در حالی برگزار شد که تاریخ این حقیقت را در بر دارد که گروه های تروریستی به دست دستگاه های اطلاعاتی انگلیس و آمریکا ایجاد شده اند و ده ها گروه تروریستی دیگر از جمله منافقین و... تحت حمایت غرب قرار دارند، چنانکه هم اکنون نیز داعش را تحت حمایت خود دارند. سخنان هیلاری کلینتون وزیر امور خارجه دور اول ریاست جمهوری اوباما که در ابتدای حضورش در این سمت به ایجاد القاعده برای مقابله با شوروی در افغانستان اذعان کرد، چند ماه پیش نیز به نقش سازمان سیا در ایجاد داعش در سال ۲۰۰۶ اعتراف نمود، سندی قابل توجه در این عرصه است.

در حالی که ارتش عراق و سوریه در حال مبارزه با داعش هستند، آمریکا و متحدانش به ارسال سلاح و کمک های مادی برای آنان می پردازند. نمود عینی این امر را در کوبانی سوریه و چندین شهر عراق می توان مشاهده کرد. این سوال مطرح است اگر مبارزه با تروریسم هدف این راهپیمایی بوده، باید سران کشورهای غربی بویژه آمریکا، انگلیس، فرانسه، آلمان و مقامات ارشد ناتو به جرم ترویج تروریسم و فریبکاری در مبارزه با آن، محاکمه گردند.

مقامات رژیم صهیونیستی در حالی در این راهپیمایی شرکت کردند که به اذعان جهانیان، این رژیم بزرگترین تروریسم دولتی جهان است. هنوز چند روز از اذعان دستگاه های اطلاعاتی این رژیم و نهادهای جهانی مبنی بر اقدام صهیونیست ها در ترور دانشمندان هسته ای ایران نمی گذرد. جنایات صهیونیست ها در جنگ ۵۰ روزه غزه نیز شاهدی بر ماهیت تروریستی این رژیم است. تاریخ نشان می دهد که اکثر حملات تروریستی در جهان در سایه تحرکات صهیونیست ها بوده است.

لازم به ذکر است رژیم صهیونیستی دقیقا، سی سال پیش در لندن اقدام به ترور یک کاریکاتوریست (ناجی العلی) نموده و در مسیر قتل کاریکاتوریست ها در اروپا پیشگام است. در ضمن یادآوری این نکته مهم است که این نتانیاهو بود که چندی قبل ضمن مخالفت با حمله به داعش گفته بود، بگذارید مسلمان ها همدیگر را بکشند. زخمی های تروریستی داعش و النصره در بیمارستان های رژیم صهیونیستی مداوا می شوند و سران این رژیم به عیادت آنها می روند.

چگونه می شود که عاملان و مجریان تروریسم در پاریس در کنار مردم قرار گرفته و ادعای مبارزه با تروریسم سر می دهند.! جالب توجه آنکه نتانیاهو نخست وزیر صهیونیست ها که سردمدار تروریسم است، چهره ناجی به خود گرفته و خواستار کوچ یهودیان فرانسه به اراضی اشغالی شده است. اقدامی که سناریوی نقش صهیونیست ها در حوادث اخیر فرانسه را بیش از پیش تقویت می کند.
با این شرایط می توان گفت که راهپیمایی پاریس، کارناوال سوء استفاده از احساسات مردم فرانسه از حوادث اخیر پاریس است که در ورای آن چند هدف پنهان شده است که از آن جمله عبارتند از:

الف) پنهان سازی این حقیقت که دستگاه های اطلاعاتی غرب ایجاد کننده تروریسم بوده اند که با حمایت های خود زمینه ساز گسترش تروریسم در جهان شده اند. پنهان سازی ارسال تجهیزات آمریکایی برای داعش در عراق و سوریه و کمک های مالی و سیاسی سایر کشورهای غربی از این گروه ها از اهداف این راهپیمایی است. آنها به دنبال پنهان سازی نقش خود در حوادث تروریستی پاریس هستند.

ب) غرب در حالی ادعای عدم تقابل با اسلام را سر می دهد که این راهپیمایی با برجسته سازی گروه های تروریستی که به نام اسلام از سوی غرب ایجاد شده اند، استمرار همان اسلام ستیزی است. غرب با برجسته سازی نام گروه های تروریستی که هیچ ماهیت دینی ندارند به دنبال تخریب بیشتر چهره اسلام در میان سایر ملل هستند.

اسلام ستیزی سران غرب زمانی آشکارتر می شود که آنها همزمان با این راهپیمایی بر تشدید حملات به گروه های تروریستی در کشورهای اسلامی تاکید می کنند، حال آنکه اسناد نشان داده در این حملات صرفا غیر نظامیان هدف قرار می گیرند و نه تروریست ها و از سوی دیگر غربی ها به جای مبارزه با تروریسم به اشغال نظامی این کشورها پرداخته و ممالک اسلامی را غارت می کنند.

نکته قابل توجه آنکه کشورهای غربی بیشترین سهم را در اعزام تروریسم به سوریه و عراق دارند حال آنکه هرگز با آنها مقابله نشده و به آنها برای رفت و آمد آزادی کامل داده شده است.

ج) کشورهای غربی ادعا دارند، این راهپیمایی برای حمایت از آزادی بیان است چنانکه اولاند رئیس جمهور فرانسه ادعا دارد که حمله به نشریه فرانسوی حمله با آزادی بیان است. حال این سوال مطرح می شود چگونه فرانسه و کشورهای غربی ادعای آزادی بیان سر می دهند در حالی که در همین کشور فرانسه، زنان حق داشتن حجاب اسلامی و بیان عقاید دینی خود را ندارد و بازداشت و محاکمه می شوند؟ چگونه کسی حق سخن گفتن در باب هولوکاست را ندارد و مجازات می شود؟ چگونه زنان برای گرفتن ویزای فرانسه حق داشتن عکس با حجاب را ندارند و عقاید دینی خود را باید کنار بگذارند تا ویزا برای آنان صادر گردد؟ چگونه است که کسی حق برگزاری نمایشگاه مظلومیت فلسطین را در فرانسه ندارد و تظاهرات مردمی برای حمایت از فلسطین سرکوب می شود؟ (سرکوب حامیان فلسطین در طول جنگ ۵۰ روزه غزه) آیا آزادی و آزادی بیان صرفا در هتاکی به اسلام معنا دارد؟

لازم به ذکر است که در کمتر از ۱۰ روز سه مسجد در سوئد به آتش کشیده شدند اما سران غرب هیچ واکنشی به آن صورت ندادند و اقدام هتاکان به مساجد را دارای حق آزادی بیان و عقیده معرفی کردند.

نکته بسیار قابل توجه آنکه روزنامه تلگراف انگلیس در تاریخ ۲۷ ژانویه ۲۰۰۹ چنین گزارش می دهد که "موریس سینت" (Maurice Sinet) کاریکاتوریست ۸۰ ساله نشریه "شارلی ابدو" (که به ادعای آزادی بیان آن تظاهرات دیروز برگزار شد) به جرم انتشار مطلبی و نقل لطیفه ای در مورد پسر نیکولا سارکوزی رئیس جمهور سابق فرانسه که از نظر مجله "یهودی ستیزانه" بوده اخراج می شود. این نویسنده پس از آن به جرم برانگیختن نفرت علیه یهودی ها نیز محاکمه می شود. توهین این نویسنده به یهودی ها چه بوده است؟ او بعد از ازدواج پسر سارکوزی با دختری از یهودیان ثروتمند فرانسوی، می نویسد: «این پسر به زودی مدارج ترقی را طی خواهد کرد.» این جمله موجی از اعتراض سیاستمداران فرانسوی را برمی انگیزد. سردبیر مجله هوادار آزادی بیان، "شارلی ابدو" از او می خواهد عذرخواهی کند. او نمی پذیرد و اخراج می شود.

این مثال ساده نشان می دهد که آزادی بیان تعریف شده برای غرب برابر با هتاکی علیه اسلام است و در سایر امور آزادی بیان معنایی ندارد.

مجموع این سوالات و ابهامات در صداقت رفتاری غرب بیانگر این حقیقت است که این راهپیمایی، صرفا یک نمایش برای پنهان سازی چهره غرب تروریسم پرور، توجیه اقدامات جنگ طلبانه بعدی غرب علیه سایر کشورها بویژه جهان اسلام، پنهان سازی چهره و ماهیت تروریستی رژیم صهیونیستی و حتی نمایش حضور این رژیم در صف مبارزان با تروریسم با حضور مقامات این رژیم در این راهپیمایی و در نهایت توجیه فضای خفقان در کشورهای غربی با محور افزایش فشارها بر مسلمان، تشدید نظارت بر زندگی شخصی افراد و... می باشد.

نمایشی که حاصل آن در آینده نه چندان دور، قربانی شدن هزاران انسان بی گناه در لشگر کشی های جدید غرب خواهد بود در حالی که غرب همچنان از تروریسم به عنوان پیاده نظام بهره گرفته و به جنایت علیه بشریت ادامه می دهد.
تروریسم خوب و بد را به خوبی می توان در حضور سران غرب در تظاهرات دیروز فرانسه مشاهده کرد.

تروریست هایی که به کشتار مسلمانان می پردازند تروریست خوب و آنانی که حادثه پاریس را رقم زدند تروریسم بد می باشند. این است استدلال فریبکارانه غرب در باب تروریسم که نتیجه آن از دنیای از هم گسیخته امروز است.

وطن امروز:دوقطبی واقعی هسته ای

«دوقطبی واقعی هسته ای»عنوان سرمقاله روزنامه وطن امروز به قلم مهدی محمدی است که در آن می خوانید؛ ایران و گروه 1+5 این هفته دور تازه ای از مذاکرات هسته ای را آغاز می کنند. مانند همیشه، طلیعه مذاکرات دیدار وزرای خارجه ایران و آمریکاست که زمانی تصور می شد حتی یک بار محقق شدن آن می تواند گره مذاکرات هسته ای را برای همیشه باز کند اما الان بدل به یک موضوع کسالت بار و تشریفاتی شده است.

همچنان دو طرف اصرار دارند هیچ چیز از متن مذاکرات به بیرون درز نکند و این را رمز استمرار و توفیق مذاکرات می دانند. نقش بازیگران رده 3 هم در حال شفاف تر شدن است و اعراب خلیج فارس، برخی با هدف کارشکنی و برخی دیگر با هدف دلالی، فعال تر شده اند.

یک نکته کلی که با وجود محدودیت شدید اطلاعات می توان قاطعانه بر آن تاکید کرد این است که مشکل اصلی در مذاکرات مشکل سیاسی است نه تکنیکی و فنی. مذاکرات در وین 6 یعنی جایی که به ناگهان گزینه تمدید 7 ماهه مذاکرات روی میز گذاشته شد، به لحاظ فنی در وضعیتی قرار داشت که امکان یک تفاهم سیاسی بر سر اصول منتفی نبود اما ناگهان ملاحظات سیاسی آمریکا، ورق را برگرداند.

اصل مساله این است که دولت آمریکا باور دارد - یا اگر هم نداشته باشد دیگران آن را متقاعد کرده اند- که اگر زمان بخرد و بر فشارهای خود اضافه کند، می تواند به توافقی با ایران برسد بهتر از آنچه در مذاکرات وین 6 در آستانه دستیابی به آن قرار داشت.

دقیقا به همین دلیل اولا آمریکایی ها موضع خود را درباره 3 مساله اصلی تحریم ها، ظرفیت غنی سازی و طول زمان گام نهایی ناگهان به موضع اسرائیل بسیار نزدیک کردند و ثانیا در یک توافق دوجانبه با عربستان سعودی سعی کردند فشار اقتصادی بر ایران در 7 ماه آینده را چنان شدید کنند که جامعه ایرانی به این جمع بندی برسد که در شرایط عدم یک توافق هسته ای، کشور وارد یک بحران اقتصادی بی سابقه خواهد شد.

همزمان در داخل کشور، کسانی داخل و خارج از دولت (ولی همسو با آن) همانند شرایط آستانه انتخابات خرداد 92، سعی می کنند جامعه را درباره این موضوع دچار شکاف کنند. سناریوی جاری از سوی جریان حامی دولت اکنون این است که جامعه به دو قطب موافق و مخالف توافق هسته ای تجزیه شود. فرض طراحان این پروژه این است که در این دوقطبی اولا یک قطب بسیار بزرگ تر و قدرتمندتر از قطب دیگر خواهد بود و بنابراین آن را درون خود هضم خواهد کرد و ثانیا حتی اگر این عملیات قطبی سازی به نتیجه مطلوب نرسد، حداقل این است که می تواند انرژی سیاسی و اجتماعی ای تولید کند که در انتخابات به کار خواهد آمد.

آنچه هم که بشدت از بیان آن جلوگیری می شود و ظاهرا بناست اجازه داده نشود افکار عمومی هرگز به کنه آن پی ببرد این است که دعوای اصلی اساسا هرگز بر این نبوده - و الان هم نیست- که عده ای هوادار توافق هسته ای هستند و عده ای توافق را نفی می کنند بلکه دوقطبی واقعی میان کسانی است که طرفدار توافق هسته ای بدون لغو تحریم ها هستند و آنها که توافق هسته ای را با لغو تحریم ها می خواهند. جناحی درون دولت و جریان اصلاحات امروز طرفدار توافق هسته ای بدون لغو تحریم هاست. آمریکایی ها هیچ ابهامی در این باره باقی نگذاشته اند که حتی در صورت نهایی شدن توافق هسته ای همه تحریم ها را یکجا و در یک زمان برنخواهند داشت. این نکته ای است که رهبر معظم انقلاب اسلامی در عالی ترین سطح هم آن را اعلام کردند. با این وجود، وقتی کسانی برای توافق یقه چاک می کنند و حتی آدرس رفراندوم می دهند، در واقع خواهان آن هستند که کشور دارایی هسته ای خود را تقدیم آمریکا کند و در موضوع تحریم ها هم هیچ چیز به دست نیاورد. متقابلا طیف دیگری –که بدون تردید اکثریت قاطع افکار عمومی از آنها حمایت می کند- خواهان آن هستند که بدون لغو کامل تحریم ها معامله ای صورت نگیرد اما اگر آمریکایی ها لغو کامل تحریم ها را پذیرفتند در حوزه های مجاز سخت گیری نشود. سروصدای عظیمی که طیف حامی دولت در هفته های گذشته به راه انداخته اند همه با این هدف است که صدای این طیف دوم شنیده نشود.

در واقع چندان عیبی هم ندارد که دولتی ها با سر و صدا یا داغ و درفش، صدایی را که می گوید باید همه تحریم ها در هرگونه توافق هسته ای برداشته شود، بایکوت کنند. روزی که توافق انجام شود - اگر چنین روزی اصلاً از راه برسد- این سوال که با تحریم ها چه کردید، مهم ترین سوالی است که باید به آن پاسخ بدهند و آن روز از «سخنان نالازم» هم کاری ساخته نخواهد بود.

جوان:خون دلی که امام خورد

«خون دلی که امام خورد»عنوان سرمقاله روزنامه جوان به قلم دکتر عبدالله گنجی است که در آن می خوانید؛اخیراً حجت الاسلام سیدحسن خمینی در همایشی که در دانشگاه آزاد برگزار شد، به خون دلی که امام از متحجرین خوردند اشاره و به صورت تلویحی از صدا و سیما به خاطر عدم پرداخت به تبیین آن گلایه کردند. ذوق زدگی تجدیدنظرطلبان در این باره به حدی بود که پس از 48 ساعت مجدداً همان واژه ها را در روزنامه های 21 دی ماه تکرار کردند.

قبل از ورود به مباحثی پیرامون این مسئله، نگاه سیدحسن را تأیید می کنیم چرا که تحجر می تواند یکی از تهدیدات انقلاب اسلامی باشد و حقیقتاً صدا و سیما نیز باید به تبیین آن بپردازد. اما آنچه به تحلیل کمک می کند، خاستگاه طرح مسئله، شأن نزول دیروز، زمان مصرف امروز، فهم اجتماعی آن و پیدا کردن مصداق سخن امام در درون خانواده انقلاب اسلامی است.

اندیشه امام باید در تراز امام طرح شود. ممکن است هدف سیدحسن نشر اندیشه امام باشد و آلودگی نیت هم نداشته باشد اما محتمل است این مواضع در حد مصرف در بازی های سیاسی به کار گرفته شود و خدای نکرده وی را نیز در حد نشستن بر کرسی جریانات تقلیل دهند.

در این صورت هم ظلم به سیدحسن و هم ظلم به امام صورت گرفته است. آنچه مهم است اینکه واقعاً هشدار امام به جریان تحجر، امروز در داخل نظام مصداق دارد؟ و آیا تحجر فقط در حوزه علمیه و در جغرافیای سنت یافت می شود؟ در جغرافیای مدرن نمی توانیم مصداق تحجر را مقابل امام ببینیم؟

آنچه از محتوای کلام امام درباره تحجر در حوزه های علمیه برمی آید، عمدتاً به پیام سوم اسفند 1367 به روحانیت برمی گردد. شاخص هایی که امام برای تحجر ارائه می کند و همچنین بستر زمانی که برای آن معرفی می کند به قبل از انقلاب اسلامی بر می گردد. از تفحص درباره خون دلی که امام در حوزه داخلی خوردند (منهای غرب، دشمنان و پهلوی) چنین برمی آید که خون دل امام قبل از انقلاب اسلامی متوجه حوزه علمیه، تحجر و واپس گرایی در بخش هایی از آن است.

اما این خون دل بعد از انقلاب به چالش با لیبرال های به اصطلاح مذهبی و سکولارهای جمهوریخواه منتقل می شود، حتی خون دل امام از آیت الله منتظری نیز به نفوذ لیبرال ها در بیت وی برمی گردد، به طوری که امام در یک پیام و یک تاریخ هم خطر متحجرین و مقدس مآب ها را متذکر می شود و هم نسبت به بازگشت مجدد لیبرال ها به حکومت هشدار می دهد (67/12/03).

بنابراین مخالفان فکری امام دو دسته اند؛ یک دسته حوزوی هستند که قبل از انقلاب مانع حرکت امام بودند و دسته ای که بعد از انقلاب به دنبال انحراف یا مانع از تحقق اهداف انقلاب اسلامی بودند. برای فهم دسته اول یا جریان تحجر حوزوی مدنظر امام و قضاوت درباره انطباق عینی و مصداقی آن لازم است شاخص ها و مشخصاتی را که امام برای آن می شمارد، بازخوانی نماییم تا اگر قرار است مورد بهره برداری سیاسی هم قرار گیرد از اتقان بیشتری برخوردار باشد.

البته امام خود نیز مصداقاً به «حجتیه ای ها» و «ولایتی ها» اشاره دارد. حجتیه ای ها دارای سر و هویت مشخص بوده اند اما مصداق ولایتی هایی که «ولایت جز تکسب و تعیش» برایشان نبوده» حداقل برای نگارنده مصداق یابی نشده است و احتمالاً از مصادیق آن بی اطلاع هستیم اما امام برای متحجرین واپس گرا که با خصایص دیگری مانند «مقدس نماهای بی شعور»، «مقدسین نافهم»، «ساده لوحان بیسواد»، «مقدسین روحانی نما»، «مقدس مآب» و... نام می برد، ویژگی هایی برشمرده است که عبارتند از:

1- معتقد به جدایی دین از سیاست هستند و دخالت در سیاست را دون شأن فقیه می دانند.
2- آموختن زبان خارجی، فلسفه و عرفان را کفر می دانند.
3- مبارزه با شاه را حرام کرده بودند.
4- فسق و فجور را مقدمه ظهور امام زمان (عج) می دانستند.
5-در عبادات فردی غرق بودند. (صحیفه امام جلد 21 مورخ 67/12/03)

اکنون با این خصایص در درون پوسته نظام کسی را می توان یافت؟ در بین علمای معتقد یا مدعی انقلاب اسلامی کسی را داریم که فلسفه یا زبان خارجی را کفر بداند؟ یا قبل از انقلاب اسلامی در حدی بوده است که فتوای حرام بودن مبارزه با شاه را بدهد و فساد را مقدمه ظهور امام زمان بداند؟ واقعاً اگر مصادیقی وجود دارد باید بلافاصله به مردم معرفی شوند و هرگونه مصلحت اندیشی در این زمینه خسران بزرگی است. اما درباره دسته دوم نیز شباهت هایی با دسته اول وجود دارد.

جدایی دین از سیاست مهم ترین خصیصه مشترک مخالفین فکری امام در قبل و بعد از انقلاب اسلامی است. طرفداران جدایی دین از سیاست بعد از انقلاب اسلامی دو دسته اند؛ دسته ای که از اول بر این باور بودند اما در شعاع نور امام محو شدند و قدرت عرض اندام نداشتند و دسته ای که بعد از رحلت امام از «حیای مصلحت اندیشانه» خارج شدند و به صورت علنی فریاد جدایی دین از سیاست را نه از حوزه که از دانشگاه سر دادند. کتاب ها و مقالات نوشتند و خود امام را نیز به قربانگاه بردند. برای طیف قبلی واژه «تحجر» به کار برده می شد یا از گفتار و رفتار آنان تحجر استنباط می شد. اما طیف بعد از انقلاب علناً بر «خودلیبرالی» تأکید کرد.

دو نفر از شورای مرکزی حزب کارگزاران رسماً اعلام کردند: «که ما لیبرال مسلمان هستیم، حزب کارگزاران لیبرال است. ما به حزب عدالت و توسعه ترکیه نزدیک هستیم» و عبدالکریم سروش که خود سردمدار لیبرالیسم بعد از انقلاب است در منزل عبدالله نوری اعلام می کند که: «من بسیار خوشحال شدم که کارگزاران گفتند ما لیبرال هستیم، بالاخره شترسواری که دولا دولا نمی شود.» حال بخشی از این حزب در قدرت است و بخش های دیگر آن بازسازی شده و آماده ورود به قدرت در نظام جمهوری اسلامی هستند، حال آنکه امام با صراحت می فرماید: «من به آنانی که دستشان به رادیو و تلویزیون و مطبوعات می رسد و چه بسا حرف های دیگران را می زنند با صراحت اعلام می کنم تا من هستم نخواهم گذاشت حکومت به دست لیبرال ها بیفتد».

اکنون امام نیست و اگر کسی بخواهد بعد از امام مانع ورود لیبرال ها به حکومت شود (خصوصاً لیبرال هایی که خود به لیبرال بودن خود اصرار دارند) چه باید بکند؟ حاج حسن آقا اینجا چه می گوید؟ شورای نگهبان نسبت به آن سخن امام چه باید بکند؟ نظام جمهوری اسلامی اگر بخواهد این دستور صریح امام را عمل کند، متهم به «یکه سالاری» «نفی مردمسالاری» و «استبداد دینی» نمی شود؟ مؤسسه امام از کدام طرف حمایت می کند؟

شاید گفته شود در همه مواردی که امام از واژه لیبرال ها استفاده می کند (11 بار) منظور او نهضت آزادی بوده است. این حرف درست اما نهضت آزادی نمی گفت ما لیبرال هستیم اما امام از رفتارشان این استنباط را می کرد ولی کارگزاران صریحاً این واژه را زیبنده خود می دانند. بنابراین اگر گویندگان این جملات (کرباسچی و مرعشی) اکنون بخواهند وارد حکومت شوند، سیدحسن آقا برای صیانت از اندیشه و نگاه امام چه می کند؟ اخمی صورت می گیرد؟ تحجر مذهبی و رجوع به مدل های منفور امام برای اداره کشور هر دو باید مورد نقد و سرزنش واقع شوند و این کرسی نقد باید به صورتی پاس داشته شود که در تراز امام بماند.

لیبرال ها و روشنفکران به اصطلاح دینی چه می گویند؟ آنان نیز به دنبال بازگشت به نظام غیردینی هستند، یعنی بازگشت به همان نظام هایی که قبلاً داشتیم و امام علیه آن قیام کردند. بنابراین بازگشت به مدل های حکومتی ماقبل حکومت دینی نیز مصداق تحجر است اما آن تحجر در حوزه سنت و این تحجر در حوزه مدرن است ولی چون بویی از فرنگ می دهد واجد پرستیژخواهی است اما در مقابل رهیافت و آورده امام هر دو لبه های یک قیچی هستند. هر دو لبه را با هم ببینیم.
ان شاءالله

حمایت:پوچی پلورالیسم

«پوچی پلورالیسم»عنوان یادداشت روز روزنامه حمایت به قلم دکتر صادق کوشکی است که در آن می خوانید؛رهبر معظم انقلاب اسلامی چند روز پیش در جمع اندیشمندان جهان اسلام بحث تکثرگرایی یا پلورالیسم دینی را مطرح کردند و براساس فرمایش ایشان «بر مبنای آیات صریح قرآن کریم، اسلام تکثرگرایی را قبول ندارد و ترویج آن، برداشت غلط از قرآن کریم و متون اسلامی است».این یادداشت می کوشد این موضوع را واکاوی نماید: Plural به معنی جمع و کثرت است و پلورالیسم (Pluralism) به معنای تکثرگرایی است. این واژه در عرصه‏های گوناگون مطرح می‏شود. در همه این عرصه‏ها گاه به معنی پذیرش کثرت و نظرات مختلف در مقام عمل است و گاهی از اوقات، در موضوعات نظری و علمی به کار می‏رود. به این معنی که قائل به صحت و حقانیت همه دیدگاه‏های مختلف در زمینه فرهنگ، اقتصاد، سیاست یا دین شویم. بنابراین پلورالیسم دینی به عنوان مثال، در بُعد نظری به معنای حقانیت ادیان متعدد است.

پلورالیسم دینی چندین وجه دارد:
اول، منظور از حقانیت ادیان این است که اعتقادات همه آنها به طور نسبی صحیح است و هیچ دینی از حقانیت مطلق برخوردار نیست. دوم، تعبد و پذیرش هر دینی جایز بوده و هیچ ترجیحی برای پذیرش دینی نسبت به دین دیگر وجود ندارد. سوم، همه ادیان از لحاظ سعادتمندی و خوشبخت کردن پیروانشان تأثیر برابر دارند. چهارم، منظور از حقانیت ادیان، بر حق بودن عَرْضی و همزمان است؛ نه در طول زمان. به بیان دیگر ادعا این نیست که آیین هر پیامبری در زمان خود بر حق بوده است؛ بلکه ادیان گوناگون در همه اعصار و در عرض یکدیگر، بر حقند. پنجم، حقانیت ادیان، به شکل یکسان و مساوی است و دارای مراتب تشکیکی نیستند. به عبارت دیگر براساس این انگاره ، نمی توان «بر حق بودن» را درجه بندی کرد تا در سایه آن، دینی، بهره مندی بیشتری از حقیقت کسب کند و دین دیگر، در رتبه نازل تر از آن قرار گیرد. بر این اساس، هیچ فرقی بین مسیحیت، اسلام و یهودیت یا دیگر ادیان بزرگ نیست. ششم، منظور از حقانیت ادیان حقانیت در مشترکات نیست؛ بلکه ادیان ـ با اختلافاتی که دارند ـ بر حقند. به عبارتی دیگر توحید اسلامی همان اندازه بر حق است که تثلیث مسیحی و ثنویت زرتشتی، و همه آنها همان بهره از حقیقت را دارند که بی خدایی بودایی گرایی دارد.قرآن حقانیت طولی شرایع انبیای الهی را می‏ پذیرد و همه آنها را در عصر خود، اسلام به معنای واقعی کلمه می‏داند؛ اما حقانیت عرضی ادیان را قبول ندارد. آیات قرآنی علاوه بر دلالت بر انحصار دین حق در اسلام و نفی پلورالیسم و تکثّرگرایی دینی، به صراحت با بعضی از اصول و مبانی پلورالیسم، مخالف است و آن را ابطال می ‏کند.

آیات ذیل، بطلان پلورالیسم را ثابت می کند: «وَ مَنْ یبْتَغِ غَیرَ الْإِسْلامِ دِیناً فَلَنْ یقْبَلَ مِنْهُ وَ هُوَ فِی الْآخِرَةِ مِنَ الْخاسِرِینَ؛ و هر کس جز اسلام، دینی دیگر جوید، هرگز از وی پذیرفته نشود و وی در آخرت از زیانکاران است». البته اسلام همه پیامبران الهی را سکاندار «حقیقت» دانسته و دین همه را اسلام می‏داند. بنابراین پیروی از پیامبران خدا، در عصر رسالتشان، همان اسلام است و مصداق آن در زمان رسالت حضرت ختمی مرتبت، پیروی از آیین حضرت محمد(ص) است. نمونه دیگر، این آیه شریفه است: «وَ لَنْ تَرْضی‏ عَنْکَ الْیهُودُ وَ لاَ النَّصاری‏ حَتَّی تَتَّبِعَ مِلَّتَهُمْ قُلْ إِنَّ هُدَی اللَّهِ هُوَ الْهُدی‏ وَ لَئِنِ اتَّبَعْتَ أَهْواءَهُمْ بَعْدَ الَّذِی جاءَکَ مِنَ الْعِلْمِ ما لَکَ مِنَ اللَّهِ مِنْ وَلِی وَ لا نَصِیرٍ ؛ هرگز یهودیان و ترسایان از تو راضی نمی‏شوند، مگر آنکه از کیش آنان پیروی کنی. بگو: در حقیقت، تنها هدایت خداست که هدایت است و چنانچه پس از علمی که تو را حاصل شد، از هوس‏ های آنان پیروی کنی، در برابر خدا سرور و یاوری نخواهی داشت».

و به عنوان مثال آخر «وَ قالَتِ الْیهُودُ عُزَیرٌ ابْنُ اللَّهِ وَ قالَتِ النَّصاری‏ الْمَسِیحُ ابْنُ اللَّهِ ذلِکَ قَوْلُهُمْ بِأَفْواهِهِمْ یضاهِؤُنَ قَوْلَ الَّذِینَ کَفَرُوا مِنْ قَبْلُ قاتَلَهُمُ اللَّهُ أَنَّی یؤْفَکُونَ؛ و یهود گفتند : عُزَیر، پسر خداست و نصارا گفتند : مسیح، پسر خدا است! این سخنی است [باطل] که به زبان می‏آورند، و به گفتار کسانی که پیش از این کافر شده‏اند، شباهت دارد. خدا آنان را بکشد؛ چگونه [از حق‏] بازگردانده می‏شوند؟!»عقل و پلورالیسم دینی ادیان الهی و مشخصاً اسلام، برای این منظور به جامعه بشریت آمده اند تا با کامل کردن عقل انسان، بهترین شیوه زیستن را آموزش دهند و الگوی عملی ارائه نمایند. اگر بپذیریم که دین، به جای یک راه مستقیم و شیوه برتر، روش ها و شیوه های متفاوتی را برای زندگی پیشنهاد می کند که همه آنها رویکردی صحیح دارند، چنین تلقی و برداشتی از اساس، موجب نقض غرض دین می گردد.

اگر پذیرفته شود که هر کسی خود می تواند، شیوه ای برتر برای زندگی انتخاب کند که از قضا همه آنها مورد پذیرش دین هستند، ضرورتی در فرستادن پیامبران و تشریع شریعت نیست، زیرا همه انسان ها به تنهایی و بدون اینکه مقید باشند، قادرند روشی را برای خود برگزیده و از آن روش راضی و خوشحال باشند. هدف از دین به عنوان روشی الهی در اعمال و رفتار انسان ها، کامل کردن روش های پراکنده برگرفته از عقل بشر است که هر کدام شاخ و برگی به دین داده اند. با نگاهی به سیره سیاسی پیامبر خاتم(ص)، حضرت ایشان اجازه شکل گرفتن حکومت هایی جدای از حاکمیت اسلام را نمی دادند و هر جا عَلَم مخالفت با ندای روح بخش اسلام بر می خواست، با جدال احسن، سعی در یکپارچه کردن امت واحده می نمودند. یکپارچه سازی و عدم تکثرگرایی اصلی است که حتی در علم روانشناسی امروز نیز مورد تاکید است ودر این وجیزه، مجال پرداخت آن نیست. بنابراین، ندای حقانیت اسلام یکی است و درک واحد، برداشت واحد، هدف واحد و عمل واحد به این نداست که امت اسلامی را از جهات اقتصادی، سیاسی، فرهنگی، علمی به مدینه فاضله صدر اسلام نزدیک می کند.

آفرینش:نبود امنیت شغلی، زمینه ساز فساد اداری و مالی

«نبود امنیت شغلی، زمینه ساز فساد اداری و مالی»عنوان سرمقاله روزنامه آفرینش به قلم حمیدرضا عسگری است که در آن می خوانید؛در وضعیت اقتصادی کنونی نجات از بیکاری یکی از هدف های اصلی جوانان در جامعه می باشد. به طوری که داشتن یک شغل و درآمد ماهیانه برای یک جوان موفقیتی بزرگ تلقی می گردد و وی را از بسیاری از چالش های و سرخوردگی ها رها می سازد.

اما در همین اشتغال نیز به سبب عدم امنیت شغلی بسیاری از ناهنجاری ها نهفته است که موضوع بحث ماست.

اگر نگاهی به جلسه دادگاه های رسیدگی به مفاسد مالی درکشور بیندازیم متوجه می شویم که غیر از متهمین اصلی پرونده ، مابقی کارمندان و کارکنان شرکت ها و نهادهای رسمی و غیر رسمی بوده اند.

معمولا این متهمین خود را بیگناه دانسته و تنها اجرا کننده دستورات رئیسشان معرفی می کنند، که هیچ نقشی در اصل ماجرا نداشته اند. اما قانون در پاسخ به این افراد مدعی است این دست متهمین از اختیار کامل برخوردار بوده و می توانستند تخلفات صورت گرفته را به مراجع قانونی اطلاع دهند.

حال کمی تامل کنیم... اگر ما به جای این متهمین باشیم اقدامات خلاف قانون شرکتی که در آن کار می کردیم را به مراجع قانونی اطلاع می دادیم؟! اگر جواب مثبت است که هیچ ، اما اگر جواب منفی است باید علت این چشم بستن به تخلفات را به عنوان یک معضل اجتماعی مورد بررسی قرار دهیم.

درحال حاضر بسیاری از شرکت ها و واحدهای تجاری با دورزدن قانون و کسب درآمدهای غیر قانونی به فعالیت های خود ادامه می دهند و هیچ یک از کارمندان آنها اعتراضی به این روند نمی کنند. این رویکرد می تواند چندین دلیل داشته باشد که به مواردی از آن اشاره می کنیم.

- درخوشبینانه ترین حالت کارمندان از فعالیت غیرقانونی شرکتی که درآن هستند، اطلاعی ندارند و کار روزمره خود را انجام می دهند(این احتمال بسیارضعیف است).

- در حالت بعدی کارمندان از روند غیر قانونی فعالیت ها مطلع هستند و خود آنها نیز برای تکمیل این چرخه و دست یابی به سود بیشتر با سیستم همکاری می کنند.

- اما زمانی ممکن است کارمندان از روند فعالیت های غیر قانونی واحد مذکور مطلع و با آن مخالف باشند. اما به سبب احتمال از دست دادن شغلشان سکوت می کنند و ترجیح می دهند اعتراضی نداشته باشند.

ترس از بیکاری در وضعیت کنونی که افراد با دوشیفته کارکردن، زیر بار هزینه های زندگی کمرخم می کنند، این اختیار و انتخاب را از کارمندان می گیرد که خود را وارد ماجرایی کنند که باعث بیکارشدنشان می گردد.

اکثر این کارمندان می پندارند که رجوع به مراکز قانونی برای گزارش تخلفات، کاری بیهوده است، و معتقدند که رئیسشان آنقدر قدرت و نفوذ دارد که با گزارش یک کارمند دون پایه آسیبی به وجهه آن وارد نمی گردد. در ثانی به سبب مشکلات اقتصادی فراوان، اعتقاد دارند با گزارش این تخلفات باعث بیکاری خود و خانه نشینی بسیاری دیگر از کارمندان می شوند.

نمونه بارز این تفکرات را می توان در پرونده مالی اخیر مشاهده کرد، که بسیاری از کارکنان مرتبط با این پرونده ها بیکار شده اند و رؤسایشان هم بدون هیچ تعهدی به کارکنانشان در شرف دادگاهی شدن هستند.

در نهایت باید گفت ترس از بیکاری و نبود حمایت های کافی از کارمندان و کارگران در قالب نظارت های سازمانی، بیمه های بیکاری و بنگاه های کاریابی، قدرت تصمیم گیری را از کارمندان می گیرد و آنها را نسبت به تخلفات اطراف خود بی تفاوت می کند.

اگر کارمندان از حاشیه امنیت شغلی برخوردار بودند و یا سیستم نظارتی گزارش تخلفات را به طور جدی و بدون توجه به جایگاه شخص و شرکت خاطی مورد بررسی قرار می دادند، انتظار می رفت تخلفات مالی و اداری خیلی سریع و درمحدوده همان واحد مذکور باقی بماند و همچون فسادهای مالی اخیر گسترده نشود.

یاد آور می شویم که سطور بالا در قالب یک تحلیل نظری بود و به هیچ وجه قصد توهین به کارمندان و کارگران صادق و زحمتکش کشورمان را نداشته ایم.

شرق:مطهری و حق آزادی بیان

«مطهری و حق آزادی بیان»عنوان سرمقاله روزنامه شرق به قلم حسین انصاری راد است که در آن می خوانید؛قانون اساسی جمهوری اسلامی در اصول متعدد، حق ابراز عقیده و بیان نظرات پیرامون مسایل مختلف را برای آحاد جامعه مخصوصا برای نمایندگان مجلس، صراحتا به رسمیت شناخته است مگر آنکه با مبانی اسلام تضاد داشته باشد. نطق میان دستور روز گذشته آقای علی مطهری، به موضوعات مختلف و مبتلابه کشور پرداخته بود که اتفاقا بخش عمده آن، با نظر طیف های مختلف اصولگرا همسو بود. بندی از این نطق، به موضوع «محصورین» اشاره داشت که موضع تازه ای از سوی آقای مطهری نیست و او بارها به اشکال مختلف به آن پرداخته است. این نکته علاوه بر تصریح در قانون اساسی، در عین حال منطبق بر ضرورت احکام اسلامی است.

اما فارغ از استدلال هایی که هر یک از طرفین پیرامون موضوع «حصر» دارند و به قانون استناد می کنند، اصل اظهارنظر یک نماینده حتی در صورت مخالفت با نظر اکثریت مجلس، نباید مورد خدشه قرار گیرد. بر اساس اصل ٨٦ قانون اساسی، هیچ نماینده ای را به دلیل اظهارنظر نمی توان تحت تعقیب قرار داد پس شایسته ترین افراد برای رعایت قانون اساسی، قوانین موضوعه و احکام اسلام و حرمت آنها، خود نمایندگان مجلس هستند. آنچه آقای مطهری در سراسر نطق خود مورد اشاره قرار داد، بیان مصلحت اندیشانه و اصولگرایانه مسایل است و تحمل آن از سوی نمایندگان از جهات مختلف، هم به سود مجلس و هم نظام است تا مشخص شود فضا آزاد است.

... و همه آزادند نظرات خود را ابراز کنند و هیچ کس را به خاطر آن نمی توان تحت تعقیب قرار داد. سابقه آقای مطهری هم باید مدنظر مخالفان وی باشد. او اصولگرای معتقدی است که در زمینه حجاب و مسایل فرهنگی از بسیاری، اصولگرا تر است. به ویژه اینکه نشان داده بی غرض، بی نظر و غیروابسته به احزاب و گروه ها عمل می کند. او فرزند شهید مطهری است که همه مسوولان تاکید دارند به لحاظ تئوری، نظری و فکری، حقی بزرگ بر نظام دارد و شخص بنیانگذار جمهوری اسلامی، نکته ای در قبال آثار ایشان دارد که درباره هیچ نویسنده ای بیان نکرده است. هتک حرمت ایشان و صحن مجلس به هیچ وجه توجیه اخلاقی ندارد. ریاست جلسه هم باید صبر می کرد تا سخن ایشان تمام شود و اگر حاشیه ای داشتند بر مطلب می زدند. با شناختی که از فضای مجلس دارم، لازم و ضروری بود از این هیجان و برخورد در مجلس جلوگیری می شد.

نگارنده به یاد دارد در مجلس اول در هنگام نطق آقای هاشم صباغیان که پس از وزارت کشور دولت موقت، نماینده مجلس شده بودند، عده ای به سوی صباغیان رفتند و با تندی، او را از تریبون به پایین کشیدند. در آن روز آقای معین فر، نماینده مجلس اول که قبلا وزیر نفت دولت موقت بود، به مقابل ریاست مجلس رفت و از ایشان خواست مانع تضییع حقوق نمایندگان شود اما او هم مورد ضرب وشتم قرار گرفت و صحنه های نادرستی به وجود آمد. تمامی آن چندنفر که ایشان را مضروب کردند، امروز از آن اتفاق، ابراز پشیمانی می کنند. هشت دوره مجلس از آن مقطع گذشته است. مجلس اول با وجود چهره های شناخته شده، به هرحال مجلس برخاسته از انقلاب بود و فضا با ٣٦سالگی انقلاب متفاوت. انتظار این بود که فضای سیاسی به گونه ای شکل داده شود که امروز با دیدن چنین صحنه هایی، نگران پس رفت در حوزه سیاسی نباشیم.

آرمان:تروریسم و فرآیند جهانی شدن

«تروریسم و فرآیند جهانی شدن»عنوان یادداشت روز روزنامه آرمان به قلم حشمت الله فلاحت پیشه است که در آن می خوانید؛تحولات امروز فرانسه در حقیقت روی دیگر پدیده جهانی شدن است. تعریف جهانی شدن، برداشته شدن فواصل زمانی و مکانی است و از آن جهت که کشورهای غربی طرف غالب در خصوص پدیده جهانی شدن هستند، معادلات جهانی به سود آنهاست؛ به عبارتی آنچه از قدرت و ثروت در دنیا وجود دارد به سوی غرب روانه می شود و آنچه از محنت و جنگ و خشونت در جهان باشد، به جهان سوم سرازیر شده و کشورهای غربی نه تنها در برابر این مشکلات و مسائل جهان سوم هیچ تعهدی احساس نمی کنند بلکه بعضا خود باعث به وجود آمدن آن می شوند.

به طور مشخص در موضوعی مانند تروریسم می بینیم که بانیان اصلی آن را کشورهای غربی تشکیل می دهند. همانطور که گسیل تروریست از 83 کشور دنیا به سوریه و عراق را برخی تحلیلگران یک استراتژی غربی قلمداد می کنند اما زمانی که تروریستها در فضای مجازی روی تهدید خود را به سمت غربی ها متوجه نمودند، روی دیگر جهانی شدن به این کشورها شناسانده شد و این رویی است که دیگر دود آن در چشم غربی ها نیز خواهد رفت.

تروریستها با سردمداری برخی کشورهای غربی از جمله فرانسوی ها به اسم تغییرات راهبردی حمایت شدند و با فشار اسلحه،پول و مدیریت غربی بحرانی را در دنیا ایجاد کردند که حداقل در یک سال اخیر هر روز به طور میانگین جان 500 مسلمان قربانی جنایات گروههای تکفیری و سلفی در جهت راهگشایی سیاستهای کشورهای غربی شده است. غافل از اینکه تروریستها از تمام امکانات جهانی شدن استفاده می نمایند و یکی از آن امکانات نیز فضای مجازی است.

تروریستها بخشی از تهدید خود را متوجه کشورهای غربی کرده اند و موضوع اخیر فرانسه نیز اولین و آخرین آن نخواهد بود. همانگونه که زمانی در پاریس دولتمردان اجازه دادند تروریستها برای سقوط دولت سوریه و تسخیر این کشور و سپس در جهت تسخیر موصل برنامه ریزی کنند اما اکنون می بینیم تروریستها در فضای مجازی گرد هم می آیند و در موصل و حلب برنامه ریزی می کنند و همراهان خود را برای اقدامات تروریستی در فرانسه بسیج می کنند و این روی دیگر فرایند جهانی شدن است.

تهدیدی که در فضای مجازی شکل گرفته در حال حاضر به خود غرب برمی گردد.لازم به ذکر است کشورهای غربی و بخصوص فرانسوی ها در جهت این مسئله که در آینده نیز درگیر چنین اعمال تروریستی نشوند باید این واقعیت را بپذیرند که تروریسم یک امر جدی است و با کشورهایی که به صورت منصفانه و واقعبینانه با تروریسم مقابله کرده اند و نتیجه عمل آنها نیز کاملا مشخص است -به عنوان نمونه می توان به اقدامات ایران برای جلوگیری از پیشروی داعش اشاره کرد- کمک بخواهند. و به جای طرح موضوعات انحرافی مانند پرونده هسته ای ایران در جهت ریشه کنی تروریسم با ایران همکاری نمایند.

مردم سالاری:بر فرازِ دیوارِ شارلی ابدو

«بر فرازِ دیوارِ شارلی ابدو»عنوان سرمقاله روزنامه مردم سالاری به قلم امیر راغب است که در آن می خوانید؛ حادثه تروریستی در مجله فکاهی «شارلی ابدو» فرانسه و پس لرزه های آن یعنی چند گروگان گیری تروریستی در نقاط مختلف این کشور؛ همه و همه تعبیر هولناک «کابوسی» است که بسیاری از اندیشمندان و نویسندگان سیاسی، از مدت ها پیش بر خطر تحقق آن تأکید و اصرار فراوان داشتند. وقوع تروریسم در اروپا آن هم توسط کسانی که پرورش یافته و بزرگ شده خودِ کشورهای اروپایی هستند.

هر چند تاکنون برای مقامات امنیتی و سیاسی الیزه و نیز برای کنجکاوانی که لحظه به لحظه، این تحولات را دنبال می کنند و کارشناسان «حرفه ای» مسائل سیاست بین الملل که به حرفه «تحلیل سیاسی» مشغولند ظاهرا چیز زیادی از انگیزه ها و مقاصد آشکار و پنهانِ شریف و سعید «کواشی»، برادرانی که عاملان حملات تروریستی اخیر در فرانسه بوده اند، عیان نگشته است؛ اما برای نویسندگان و اندیشمندانی که روند تحولات سیاسی را از افقی فراتر از فرازو نشیب های تند و کُند حوادث روزمره، بر مدار فعل و انفعالاتی که انسان و جهان معاصر را آماج خود قرار داده و مازاد آن به ساختارهای سیاسی سرایت کرده، تفسیر می کنند؛ مدتهاست این حقیقت، عیان است که دیگر آن دوره ای که در تحلیل علل وقوع حوادث سیاسی، به انگیزه های فردی و گروهی عاملان آن و وابستگی های فکری و فرهنگی و فرقه ای آنان تأکید می شد، گذشته است. اینکه فی المثل، برادران کواشی از وابستگان به شاخه یمنی القاعده بوده اند و یا اینکه این حوادث، تسویه حساب القاعده است با داعش! از تنها چیزی که سخن نمی گوید «سپهری» است که حوادث پاریس، ذیل آن رخ داده است.

واقعیت آن است که دوره جدید خشونت و ترور، اگر هم نامی داشته باشد، بی تردید، این نام، عنوانی جز «نام ناپذیری» نیست. دوره ای که می توان آن را «موج سوم» تروریسم پس از حوادث یازده سپتامبر نامید. تا پیش از این ما با دو موج از تروریسم مواجه بودیم که هرچند هردوی آنها ریشه در تحولات دوره نئولیبرالیسم و «نظم نوین جهانی» برآمده از دل آن داشتند؛ اما ظهور نهایی و سرراست آنها به روزگار پس از یازده سپتامبر باز می گردد. نکته جالب توجه آنکه «یازده سپتامبر»، آن لحظه ای بود که در ظاهر، بنا بود این دو موج تروریسم در برابر یکدیگر قرار بگیرند. در یک سو «تروریسم دولتی» قرار داشت که با اعتماد به نفس و قدرت هژمونیک حاصل از ظهور نئولیبرالیسم و محافظه کاری سیاسی و اقتصادی جدید، نیروی نظامی وابسته به این نظم (ناتو) را به هرگوشه ای از دنیا که می خواست، گسیل می داشت. نظامات حقوقی بین المللی نیز که حالا دیگر بیش از هر چیز، تحت تأثیر «جهانی سازی اقتصادی» و دکترین «اجماع واشنگتن» قرار داشت؛ عملا جاده صاف کن این ماشین دولتی خشونت و ترور بود. سوی دیگر اما، «گروه های تروریستی» قرار داشتند که فقدان بهره مندی از حمایت های حقوقی، این فرصت را برای دولت های مختلف فراهم می کرد که گاه و بی گاه، به اقسام مختلفی از آنها بهره مند شوند. گاهی آنها را «دشمنی» معرفی می کردند که در پی آن است تا «نظم جدید جهانی» را - به عنوان آخرین ایده آل بشر- زیر و رو کند و خودشان می شدند «منجی» نظام جهانی؛ و گاهی نیز خبر حمایت ها و بلکه شراکت های مالی و تجاری حتی به شکل خانوادگی، میان سران این گروه ها با سردمداران دولتی کشورهای غربی به گوش می رسید. کوتاه سخن آنکه «گروه های تروریستی»، معرف آن «فضای خالی»ای بودند که می بایست توسط «ماشین خشونت دولتی» غرب پُر شود. نیرویی که حضورش لازم بود تا «جهانی سازی غربی»، استوار بر ژستِ غلبه بر آن نیرو، ساخته شود. علاوه بر این، میان این خشونت فرقه ای با خشونت دولتی، وجه اشتراک دیگری نیز وجود داشت و آن، تکیه و تمرکز هردو بر ایده «مرز» بود. اگر ایالات متحده می خواست مرز ملی خود را در برابر تهدید تروریست ها حفاظت کند؛ از آن سو، «طالبان» نیز افغانستان را خط مقدم و «مرز» میان دارالاسلام و کفار می پنداشت.

اما اگر «مرز نظام جهانی» به گستردگی همه وسعت مسکون زمین است؛ و اگر آمریکا برای خودش این «مشروعیت» را قائل است که در هر گوشه ای از عالم، برای نظم نئولیبرال، «منافع حیاتی» تعریف کند و اساسا اگر «اجماع واشنگتن» به معنای ادغام سراسر پهنه سرزمینی جهان در سامانه اقتصادی - تجاری «دلار» است و همه عالم، از این منظر، مرز «سلطنت جهانی دلار» است؛ چرا تهدید و ترور نباید جهانی شود؟ اگر «انسانِ امروز»، انسانی است تحت سیطره بازار ناعادلانه پول و انرژی - بازاری که بناست ذیل «سبک زندگی غربی»، ناعادلانه بودن آن پنهان شود و بلکه یگانه پیام آور عدالت و آزادی باشد- ؛ ناگزیر، آنچه که از میان خواهد رفت؛ «مرز» و اهمیت آن در معادلات ژئوپلیتیکی و «انسانی» است. بر این اساس، ماشین خشونت دولتی، دیگر نمی تواند دشمن خود را جایی آن طرف «مرز» خودش، تعریف کند، بلکه تهدید نیز ماهیتی سراسری و همگانی و حتی «درون زا» خواهد یافت. انسانِ بدون مرز، انسانی نهیلیستی است که دست مایه «خشونت بی نام» و بدون مرز می شود.

بسیار اشتباه است اگر رخدادهایی نظیر فجایع این روزهای پاریس را تقابل «اسلام» با جهان غیرمسلمان، برشماریم. از آن اشتباه تر، آن است که راه برون رفت از «وضع موجود» را در خودِ وضع موجود، یعنی در تأکید و تمسک هرچه بیشتر بر آرمان هایی واشنگتنی نظیر «صدور دموکراسی» بدانیم. «موج سوم» خشونت و ترور، هیچ «مرزی» - اعم از مرز عقیدتی، مرز سیاسی، مرز فرهنگی و نژادی و... - ندارد؛ و این دقیقا ماحصل اصرار یک سویه دکترین نئولیبرال برای «جهانی سازی» و «مرز زدایی» از دین، فرهنگ، نژاد، ملیت و هرآن چیزی است که دیرزمانی، مایه همبستگی انسان ها با یکدیگر بود. یگانه راه توقف این روند خونبار هم جز با توقف این میل افسارگسیخته جهانی سازی، که با دست اندازی ها و دست کاری های متعدد در مرزهای کشورهای دیگر، همراه است و حد و مرزی نیز نمی شناسد، میسر نیست. این پیغامی است که کودکان وحشت زده امروز در بغداد، دمشق، و حالا در پاریس بر فراز دیوار «شارلی ابدو» آن را فریاد می زنند.

ابتکار:حرمت امامزاده با متولی است

«حرمت امامزاده با متولی است»عنوان سرمقاله روزنامه ابتکار به قلم مهدی روزبهانی است که در آن می خوانید؛نطق میان دستورعلی مطهری نیمه تمام ماند اما در این میان بیش از سخنان وی، رفتار مجلسی ها با جایگاه خودشان و تریبون خانه ملت قابل تأمل است. جایگاهی که به اعتبار سخنان بنیانگذار انقلاب در رأس امور است و بر اساس قانون برای گفتن حرف هایش آزادی کامل دارد. اما گویا عده ای این قانون و اعتبار را بر نمی تابند و تشخیص خود را ارجح می دانند. دیروز سخنان مطهری نبود که مردم را نگران کرد بلکه برخوردهایی بود که باعث شد این نطق نیمه تمام بماند. چرا که اگر حرف های او اشتباه هم باشد باز درجایگاه نمایندگی قرار دارد و این گونه برخوردها با جایگاه نمایندگی اعتبار و شأن خانه ملت را نزد مردم زیر سوال می برد. مردم نماینده را در جایگاهی می دانند که می تواند سخن بگوید و برای این کار هم از پشتوانه قانون اساسی نظام جمهوری اسلامی برخوردار است.

بر اساس اصل هشتاد و ششم قانون اساسی کشورمان نمایندگان مجلس در مقام ایفای وظایف نمایندگی در اظهار نظر و رای خود کاملاً آزادند و نمی توان آنها را به سبب نظراتی که در مجلس اظهار کرده اند یا آرایی که در مقام ایفای وظایف نمایندگی خود داده اند تعقیب یا توقیف کرد. بر این مبنا برخورد روز گذشته رئیس جلسه صحن علنی مجلس و نمایندگانی که با رفتار هیجانی خود مانع ادامه نطق، هرچند اشتباه، مطهری شدند این شبهه را ایجاد می کند که عده ای به قانون اساسی وقعی نمی نهند.

مردم انتظار ندارند مجلسی که خود قانون گذار است و نظم را برای جامعه تعریف می کند نسبت به جایگاه خودش که از مصونیت برخوردار است، واکنش هیجانی نشان بدهد چرا که این اقدام موجب متشنج شدن فضای سیاسی کشور می شود و همگان آگاه هستند که در این شرایط بحرانی منطقه، کشور ما بیش از هر زمان دیگری نیازمند ثبات و وحدت است.

با این حال روز گذشته خانه ملت می توانست روی دیگری هم داشته باشد. قانون به همه نمایندگان جایگاه برابری اعطا کرده است و مسلم بود که بعد از اتمام صحبتهای مطهری تریبون برای منتقدان و مخالفان صحبت های او باقی می ماند و معترضان می توانستند با استدلالی منطقی به او و صحبت هایش پاسخ بدهند و برای افکار عمومی چهره ای از ظرفیت بالای مجلس شورای اسلامی نمایان کنند و به این ترتیب الگویی باشند برای رفتار سیاسی منطقی و به دور از هیجان، چه برای مردم و چه برای سایر فعلان سیاسی کشور. اما با این حال دیروز عده ای راه دیگری را برگزیدند و با سر دادن شعار و تجمع مجلس را به تعطیلی کشاندند. دیروز حتی شاهد بودیم که قسمت های گفته نشده نطق مطهری نیز منتشر شد اما بجای اینکه منتقدان و مخالفانش به روشن کردن افکار عمومی نسبت به سخنان او بپردازند در جواب او فقط شعار و ممانعت از بیان، دیده شد. از این رو می توان گفت که دیروز جایگاه نمایندگی و قانون که در همین خانه ملت برای مردم وضع شده است مورد بی مهری قرار گرفت. این رفتارها در حالی انجام شد که یکی از اعضای هیئت نظارت بر رفتار نمایندگان از بررسی نطق نیمه تمام مطهری در این هیئت خبر داد و گفت که هیئت نظارت بر رفتار نمایندگان پس از بررسی موضوع نظر خود را درباره این که نطق وی در چارچوب وظایف نمایندگی بوده یا نه را اعلام خواهند کرد.

مسئله این است که چرا وقتی مجلس شورای اسلامی ابزار مختلفی برای نظارت بر نمایندگان در اختیار دارد جایگاه نماینده مردم را که تفاوت نمی کند چه شخصی است مورد حمله قرار می دهد و حالا سوال این است آیا همانطور که نطق مطهری قرار است بررسی شود رفتار هیجانی نمایندگانی که به جایگاه مقدس نمایندگی حمله کردند نیز بررسی خواهد شد؟

آیا از نظر هیئت نظارت بر رفتارنمایندگان شعار دادن و جلوگیری از صحبت کردن یک نماینده جزو وظایف نمایندگی است؟ به هر حال مسئله این است که روز گذشه خانه ملت روی دیگری هم داشت و آن برخورد نامناسب با جایگاه نمایندگی است که تأثیر منفی بر افکار عمومی نسبت به این جایگاه خواهد گذاشت.

اعتماد:فرق دو کشتار در اروپا و خاورمیانه

«فرق دو کشتار در اروپا و خاورمیانه»عنوان یادداشت روز روزنامه اعتماد به قلم منصور بیطرف است که در آن می خوانید؛دیروز ده ها رییس جمهور و رییسان دولت کشورهای مختلف جهان همراه با فرانسوا اولاند، رییس جمهوری فرانسه به صف راهپیمایی میلیونی پاریس پیوستند تا «همبستگی» خود را با مردم فرانسه نشان دهند. «راهپیمایی سکوت» عنوانی بود که فرانسویان بر راهپیمایی خود گذاشتند.

این راهپیمایی در اعتراض به کشتاری بود که روز چهارشنبه تروریست های شبه داعشی فرانسوی – الجزایری تبار در حمله به دفتر نشریه کاریکاتوری شارلی ابدو انجام داده بودند. این کشتار با آنکه از سوی تمامی کشورهای مسلمان و غیر مسلمان جهان محکوم شد اما باز هم فرانسویان بیکار ننشستند و نسبت به قتل ١٢ نفر از هموطنان خود اعتراضی جهانی برپا کردند و در این میان هم رییسان کشورهای دیگر هم برای اعلام همبستگی به آنها پیوستند.

اما در حالی که این راهپیمایی در فرانسه صورت می گرفت در گوشه یی دیگر از این کره خاکی – طرابلس لبنان – فردی عملیات انتحاری انجام داد و ٩ نفر از لبنانی های شیعه مذهب را کشت. چند روز پیش از آن هم در گوشه یی از خاک عراق یک عملیات انتحاری در بازار سامرا ده ها نفر دیگر را به خاک و خون کشید و چند هفته قبل از آن هم طالبان پاکستان در حمله به یک مدرسه ١٤٠ کودک و نوجوان را قتل عام کرد؛ قتل عامی که همه دنیا را تکان داد اما هیچ اعلام همبستگی با آنها نشد، و در این میان روزی هم نیست که در این افغانستان بیچاره فردی یا افرادی کشته نشوند و در گورستان خموش آنجا دفن نشوند.

سوال اینجاست که فرق کشتار در خاورمیانه با کشتار در اروپا یا امریکا چیست؟ چطور در آنجا همه دوربین ها به ناگه طوری تصویر سازی می کنند که انگار ملتی به خاک و خون کشیده شده اند (در اینجا قصد بی احترامی به کشته شده های فرانسوی نیست) و پس از آن رییسان دولت از اقصی نقاط جهان برای اعلام همبستگی با این کشور تمامی برنامه های خود را لغو می کنند و به آنجا می شتابند ولی در این نقطه از دنیا روزی نه ١٢ نفر بلکه شاید صدها نفر در خاک و خون می غلتند اما راهپیمایی که جای خود، حتی محکومیت جهانی هم نیست و جهانی هم نیست که دست یاری به دولت متبوع آن کشور بدهد تا جلوی این خونریزی ها گرفته شود.

کشتار در هر کجا که باشد مذموم، ناپسند و محکوم است، اما بدون شک خون آن روزنامه نگاران فرانسوی از خون ده ها نوجوان نیجریه یی که سر کلاس درس توسط بوکوحرام قتل عام شدند یا آن ١٤٠ دانش آموز پاکستانی که به خاک و خون کشیده شدند یا آن کاسب، کارمند و زن خانه داری که در بازار بغداد یا سامرا کشته شدند رنگین تر نیست. اما چرا در آنجا همه علیه آن کشتار همصدا می شوند اما در این نقطه از دنیا اگر صدایی هم برمی خیزد فقط یک «تک صدا» است و لاغیر؟ فرق این دو کشتار در چیست؟ جز این است که هر دو کشتار از سوی فرقه های تندرویی صورت می گیرند که فقط «حذف» را تنها راه حل موجود می بینند و در این راستا بی رحمانه دست به قتل عام می زنند؟ به نظر می آید پاسخ به این سوالات را می توان در اختلاف نگاه به دولت – ملت دید. تبیین این موضوع را شاید وقتی دیگر نوشتیم.

دنیای اقتصاد:پرسش درست، مقدمه پاسخ درست

«پرسش درست، مقدمه پاسخ درست»عنوان سرمقاله روزنامه دنیای اقتصاد به قلم پرویز خسروشاهی است که در آن می خوانید؛در 25 سال گذشته چند گزاره در نوشته ها و اظهارنظرهای صاحبنظران، سیاست گذاران، تولیدکنندگان و حتی مردم عادی به صورت مکرر و انبوه مطرح می شود: رشد نقدینگی به تورم می انجامد؛ ظرفیت های تولیدی خالی بوده و تولید با کمبود نقدینگی مواجه است، اگر منابع بانک ها به جای سوداگری و دلالی به تولید تخصیص یابد، اقتصاد کشور رونق می گیرد. هر یک از این گزاره ها نیز طرفداران جدی در میان گروه های مذکور دارد، اما این گزاره ها آنچنان که تصور می شود بدیهی نیستند.

نقدینگی در صورتی منجر به تورم می شود که یا ظرفیت های تولید خالی نباشد یا اینکه تولید به دلایلی غیر از کمبود تقاضا دچار رکود شده باشد. اگر خالی ماندن ظرفیت های تولید به دلیل کمبود تقاضا بروز کرده باشد، می توان با رشد معقول نقدینگی و بدون تورم، خطوط تولید را فعال کرد، در غیر این صورت نقدینگی بلافاصله خود را در تورم نشان خواهد داد. به همین ترتیب اگر مشکل تولید کمبود تقاضا نباشد، تلاش برای هدایت نقدینگی به آن از بخش هایی که سوداگری و دلالی خوانده می شود نیز نتیجه ای نخواهد داشت. به عبارت دیگر، اگر عدم تحرک در تولید ناشی از مشکلات طرف عرضه اقتصاد باشد نه تنها نقدینگی کمکی به حل این مشکل نمی کند؛ بلکه از طریق تورم، آن مشکل را تشدید نیز می کند؛ بنابراین قضاوت درباره گزاره های مزبور نیازمند تامل بیشتری است.

نکته قابل توجه دیگر در این ارتباط عبارت از این است که حتی اگر بپذیریم باید نقدینگی را رشد داد تا تولید رونق یابد باز هم باید دانست که اعمال سیاست پولی انبساطی محدودیت هایی دارد. سیاست پولی دارای کارکرد تحریک کنندگی است و نمی تواند جایگزین تقاضای کل شود. نقش سیاست های مالی و پولی انبساطی و اصولا همه سیاست های اقتصادی، همانند نقش میکروب ضعیف شده ای است که از طریق واکسن وارد بدن انسان می شود تا سیستم ایمنی او را فعال سازد. اگر قرار باشد برای این منظور خود میکروب را وارد بدن انسان کنند، نتیجه اش مرگ وی خواهد بود.

افراط در به کارگیری سیاست های اقتصادی مانند استفاده از میکروب واقعی به جای میکروب ضعیف شده در واکسن ها است و همان نتایج ناخوشایند را برای اقتصاد به بار می آورد. مرور روند تغییرات متغیرهای پولی کشور نشانگر آن است که نقدینگی از کانال دارایی های خارجی بانک مرکزی و بدهی دولت و بانک ها به بانک مرکزی، طی 25 سال اخیر رشدهای قابل توجهی را در دامنه 25 تا 40 درصد داشته است، اما این امر اثر معنی داری بر رشد اقتصادی نگذاشته و عمده انرژی خود را بعضا با وقفه زمانی و بعضا بدون وقفه از طریق تورم خالی کرده است.

در این سال ها، بدون اینکه دولت و بانک مرکزی به دنبال اعمال سیاست مالی و پولی انبساطی به عنوان یک انتخاب سیاستی بوده باشند، عدم پرداخت مالیات از سوی نزدیک نیمی از پایه های مالیاتی کشور و همچنین نیازهای بودجه ای دولت و خواسته های او از بانک ها، باعث شد اقداماتی انجام شود که پیامد اولیه آن درست همانند پیامد اولیه سیاست مالی و پولی انبساطی بود (کسری بودجه و رشد نقدینگی). به عبارت دیگر در تمامی 25 سال گذشته اقدامات بانک مرکزی و دولت، کارکرد سیاست مالی و پولی انبساطی را در بر داشته، اما تاثیر آنها در رشد اقتصادی کشور چندان محسوس نبوده است.

شواهد مذکور و بسیاری نشانه های دیگر حاکی از این واقعیت است که مشکل تولید در اقتصاد ایران بیش از آنکه در طرف تقاضا باشد، در سمت عرضه اقتصاد ریشه دارد. مشکل تولید در ایران در مشکلات ساختاری طرف عرضه چون محیط نامناسب کسب و کار، خصوصی سازی غیرشفاف و بدون آزادسازی و انحصار نهفته است نه کمبود نقدینگی. البته از اواسط سال 90 به این سو همان تولید نصف و نیمه ای هم که با وجود همه مشکلات فوق انجام می گرفت به خاطر شوک های ارزی و بی ثباتی محیط اقتصاد کلان دچار اخلال شد. در واقع تا قبل از شوک های ارزی اخیر، مشکلات ساختاری یادشده تا حدی با نرخ ارز پایین بلااثر می شد و حداقلی از رشد تولید تامین می شد، اما با وقوع شوک های ارزی، این مزیت نیز از بین رفت ضمن آنکه مشکلات ساختاری طرف عرضه در برخی موارد تشدید هم شد. این شوک ها، فضای نااطمینانی را در محیط فعالیت اقتصادی تشدید کرد، بنابراین فعالیت های تولیدی به دلیل عدم امکان پیش بینی پذیری روند تحولات آتی به خصوص در بازار ارز، به کسادی گرایید و اقتصاد کشور در رکود تورمی عمیقی فرو رفت.

روشن است که این مشکل با افزایش نقدینگی رفع شدنی نیست. طی یک سال و نیم اخیر نیز به رغم بهبود وضعیت محیط اقتصاد کلان، دورنمای آینده به خصوص از جهت پایداری شرایط محیطی هنوز به صورت اطمینان بخشی قابل پیش بینی نشده است. تا این نگرانی به صورت جدی رفع نشود افزایش نقدینگی به رونق تولید منجر نخواهد شد.

پیامد طبیعی مشکلاتی که برای طرف عرضه اقتصاد عنوان شد رونق فعالیت های اقتصادی زودبازده و همچنین فعالیت در زمینه کالاهای غیر مبادله ای مثل ساختمان که برخی از آن به فعالیت های دلالی و سوداگری یاد می کنند، است. این پدیده، هزینه فرصت فعالیت تولیدی را به شدت افزایش داده؛ بنابراین جذابیت تولید با نگاه درازمدت را شدیدا کاهش داده است. در شرایطی که مشکل تولید چنین مسائلی باشد، نقدینگی به سوی فعالیت های مذکور سرازیر می شود و بیش از پیش به تورم دامن می زند. مکررا از بانک ها خواسته می شود منابع خود را به سوی تولید هدایت کنند و از فعالیت در حوزه های زودبازده، مسکن و... خودداری کنند. به فرض محقق شدن چنین خواسته ای، آیا تضمینی هست که دریافت کنندگان تسهیلات، منابع دریافتی را واقعا در تولید صرف کنند؟ چرا به گونه ای تبلیغ می شود گو اینکه بانک ها مایل اند منابع مالی در اختیار خویش را در فعالیت های دلالی و سوداگری مصرف کنند، اما درباره متقاضیان تسهیلات چنین تمایلی متصور نیست؟ وقتی بانک ها را که خیلی راحت تر از تسهیلات گیرندگان می توان کنترل کرد علی الظاهر نمی توانیم به این امر وادار کنیم چگونه می توانیم چنین خواسته ای را در ارتباط با دریافت کنندگان تسهیلات اعمال کنیم؟ وقتی معتقد باشیم بانک ها منابع خود را در امور غیرمطلوب صرف می کنند مطمئن باشیم دریافت کنندگان تسهیلات نیز عمدتا چنین خواهند کرد.

پرسشی که امروز پیش روی ماست این نیست که کمبود نقدینگی داریم یا نه؟ یا اینکه آیا نقدینگی منتج به تورم می شود یا رشد اقتصادی؟ پرسش اصلی که امروز پیش روی اقتصاد ماست این است که چرا هزینه فرصت فعالیت تولیدی میان مدت و بلندمدت نگر بسیار بالا است و رونق در فعالیت های زودبازده و همچنین فعالیت در زمینه کالاهای غیر مبادله ای چون مسکن، تولید در بخش واقعی را به کسادی کشانده است؟ اگر روی این پرسش تمرکز کنیم قطعا پاسخ های بهتری برای مسائل امروز اقتصاد ایران خواهیم یافت.

با توجه به اینکه از میان عوامل مؤثر بر ضعف طرف عرضه، در حال حاضر عامل عدم اطمینان نسبت به پایداری ثبات محیط اقتصاد کلان و پیش بینی ناپذیری تحولات آتی، بیشتر از بقیه فعال است؛ بنابراین باید تمرکز سیاست گذاری بر مدیریت این امر باشد. اصولا مهم ترین سیاست معرفی شده برای بازگشت طرف عرضه در شرایط رکود تورمی، مذاکره اقناعی با عوامل اقتصادی و اعتماد سازی است. در این ارتباط چند نکته قابل توجه است: فعالان اقتصادی نباید از زبان سیاست گذاران مختلف حرف های متفاوت بشنوند، مقید بودن به بیان سیاست های مصوب دولت به جای دیدگاه های شخصی به تحقق این امر کمک زیادی می کند. سیاست گذاران به هیچ عنوان نباید نظرات ناسازگار ابراز کنند سیاست گذاران باید سخنرانی های خود را محدود کنند سخنرانی زیاد مستعد بیان نظرات ناسازگار است، سیاست گذاران نباید به قصد روحیه دادن نظری را که نسبت به آن اطمینان ندارند بیان کنند البته آنان می توانند از بیان سخنی که اطمینان را کم و روحیه ها را تضعیف می کند خودداری کنند، دولت باید با بانک ها مذاکره و آنها را قانع کند که اگر نرخ های سود را کم کنند و تسهیلات را به بخش های تولیدی که مطمئن اند در تولید صرف خواهد شد، بدهند اقتصاد جان می گیرد و این به نفع آنها هم هست، دولت باید با جامعه تولیدکنندگان مذاکره کند و آنان را قانع کند که اگر خطوط تولید را فعال کنند اقتصاد رونق می گیرد و آنها نیز از این امر منتفع خواهند شد و ... .