به گزارش ایران اکونومیست، در مناظر خشک کوچ(Kutch)، در غرب هند، دیرینه شناسان فسیل‌های ماری باستانی را کشف کرده‌اند که اکنون با عنوان واسوکی ایندیکاس(Vasuki indicus) شناخته می‌شود. این مار نه تنها رکوردهای قبلی اندازه در نوع خود را می‌شکند، بلکه درک ارزشمندی در مورد حرکات موجودات ماقبل تاریخ در سراسر قاره‌ها ارائه می‌دهد.
به نقل از دیلی‌میل، این مار ماقبل تاریخ که محققان معتقدند حدود ۱۰۰ میلیون سال در زمین پرسه می‌زده، در دوره گرم ائوسن زندگی می‌کرده است. تخمین‌ها بر اساس اندازه این ۲۷ فسیل از ستون فقرات نشان می‌دهد که طول این مار به ۱۱ تا ۱۵ متر می‌رسیده است. این امر واسوکی را به بزرگترین مار شناخته شده از خانواده این مارها یعنی Madtsoiidae تبدیل می‌کند که گروهی از مارهای ماقبل تاریخ هستند که عمدتا در مناطق گوندوانا زندگی می‌کردند. گوندوانا ابرقاره‌ای است که شامل قاره‌های نیمکره جنوبی امروزی و شبه قاره هند می‌شده است.
آنچه واقعا در مورد واسوکی جذاب است، پیامدهای آن برای درک چگونگی پراکندگی حیوانات در سراسر قاره‌ها در جهان باستان است. زمان وجود واسوکی با رویدادهای زمین شناسی مهمی از جمله برخورد شبه قاره هند با آسیا همزمان است. این رویداد احتمالا گسترش گونه‌ها را از هند به سایر نقاط آسیا و حتی تا شمال آفریقا تسهیل کرده است.
آب و هوای گرم ائوسن میانه که تخمین زده می‌شود دمای متوسط آن حدود ۸۲ درجه فارنهایت(۲۷ درجه سانتی‌گراد) بوده باشد، ممکن است عامل کلیدی تکامل چنین مارهایی با اندازه بزرگ باشد. اندازه واسوکی و شرایط محیطی آن نشان می‌دهد که این خزندگان غول‌پیکر در مناطق گرمسیری رشد می‌کردند، که از اندازه‌های بزرگ بدن و اکوسیستم تحت سلطه آنها پشتیبانی می‌کرده است.
از دیدگاه تکاملی، این مار یک گروه متمایز با سایر مارهای ماقبل تاریخ از هند و شمال آفریقا تشکیل می‌دهد که نشان دهنده شبکه پیچیده‌ای از الگوهای مهاجرت و تکامل است. این یافته‌ها تصورات قبلی در مورد مسیرهای پراکندگی و سازگاری‌های محیطی مارهای باستانی را به چالش می‌کشد و نشان می‌دهد که اجداد واسوکی احتمالا از اتصالات زمینی استفاده می‌کردند که امروزه دیگر وجود ندارد.
این مطالعه همچنین ویژگی‌های منحصربه‌فرد واسوکی، از جمله ساختار مهره‌های آن را که درک عمیق‌تری در مورد تحرک و رفتار آن ارائه می‌دهد را نمایان کرد. برخلاف بسیاری از مارهای امروزی، اندازه بزرگ واسوکی نشان می‌دهد که احتمالا یک شکارچی کمین کننده بوده و به جای سرعت بالا یا داشتن زهر، با استفاده از ظاهر عظیم و قدرتمند طعمه را شکار می‌کرده است.
این کشف تنها نقطه عطفی در زمینه دیرینه شناسی نیست، بلکه دریچه‌ای به گذشته است که نگاهی اجمالی به شرایط آب و هوایی زمین و مناظر زمین‌شناسی میلیون‌ها سال قبل ارائه می‌دهد. همچنین بر ماهیت پویا و دائما در حال تغییر حیات بر روی زمین تأکید می‌کند که با تغییر قاره‌ها و اقلیم‌ها سازگار می‌شود و تحت تأثیر آن قرار می‌گیرد.
