به گزارش ایران اکونومیست، ایده «هر چه بزرگتر، بهتر» مطمئناً در مورد توربین‌های بادی صدق می‌کند. اما پره‌های عظیم مورد نیاز برای برپا کردن قوی‌ترین توربین‌های بادی امروزی را نمی‌توان به راحتی حمل و از روی زمین بلند کرد که همین امر، استفاده از آنها را محدود می‌کند.
به نقل از آی‌ای، یک استارت‌آپ فعال در حوزه انرژی مستقر در کلرادو آمریکا معتقد است که راهکار این چالش را در دست دارد و آن، ساخت هواپیمای بزرگی است که برای حمل بزرگترین پره‌های توربین ساخته شده است.
در عصری که انرژی‌های تجدیدپذیر نه تنها یک انتخاب بلکه یک ضرورت است، تلاش برای ساخت توربین‌های بادی کارآمدتر و بزرگتر در حال افزایش است. مزارع بادی فراساحلی با توربین‌های عظیم خود که پره‌های بلندشان به اندازه یک زمین فوتبال است، گواهی بر این پیگیری است.
با این حال، این غول‌های انرژی تجدیدپذیر اغلب در دریاها مستقر هستند و پتانسیل گسترده آنها در خشکی به دلیل غیرعملی بودن حمل چنین ساختارهای عظیمی از طریق وسایل متعارف، مغفول مانده است.
اکنون شرکت رادیا(Radia) وارد عمل شده و از برنامه‌های خود برای ساخت بزرگترین هواپیمای جهان رونمایی کرده است.
این هواپیمای غول‌پیکر که ویند رانر(WindRunner) نام دارد، نوید یک انقلاب در بخش انرژی‌های تجدیدپذیر با ساده‌سازی حمل و نقل پره‌های عظیم توربین‌های بادی را می‌دهد.
ویند رانر؛ بازتعریف محدودیت‌های اندازه هواپیما
ابعاد عظیم WindRunner حتی نمادین‌ترین هواپیماهای تجاری را نیز کوتوله جلوه می‌دهد. این هواپیما با طول حیرت‌آور ۱۰۸ متر، ارتفاع ۲۴ متر و طول بال‌های ۸۰ متر، ۳۲ متر از طول بوئینگ ۷۴۷-۸ بیشتر است.
در واقع Windrunner تقریباً به اندازه یک زمین فوتبال آمریکایی است و اندازه استثنایی آن به معنی ظرفیت حمل گسترده آن تا وزن ۸۰ تن است که ۱۲ برابر ظرفیت بوئینگ ۷۴۷ است.
ساخت ساختار عظیم WindRunner به زیرساخت‌های تخصصی نیاز دارد و باندهای نیمه آماده ۱۸۳۰ متری در مکان‌هایی که پره‌های توربین‌های بادی قرار است نصب شوند، مورد نیاز است.
پرداختن به چالش‌های حمل و نقل توربین‌های بادی
ماموریت اصلی WindRunner انتقال پره‌های غول پیکر توربین‌های بادی مستقر در خشکی است. طول این توربین‌ها بین ۴۵ تا ۹۰ متر است که وزن آنها به ۳۵ تن می‌رسد.
این ابعاد عظیم روش‌های حمل و نقل موجود را به شدت محدود می‌کند. توربین‌های دریایی به کشتی‌های دریایی تخصصی متکی هستند که این کار را راحت‌تر انجام می‌دهند، اما حمل آنها در خشکی به این راحتی نیست.
شرکت رادیا در وب‌سایت خود آورده است: بزرگترین توربین‌های بادی امروزی و حتی توربین‌های بزرگتر آینده را نمی‌توان از طریق زیرساخت‌های زمینی کنونی به نیروگاه‌های بادی در خشکی منتقل کرد. این مانع لجستیکی به عنوان الهام بخش اصلی پروژه WindRunner بود.
مارک لاندستروم بنیان‌گذار رادیا و دانشمند موشکی آموزش دیده در موسسه فناوری ماساچوست(MIT)، هفت سال گذشته را با تیمی از مهندسان کار کرد تا طراحی WindRunner را از جمله اولویت‌های کلیدی و اطمینان از یکپارچگی ساختاری این هواپیمای عظیم در هنگام فرود و برخاستن به شکل دقیق اصلاح کند.
هموار کردن راه برای قدرت فوق‌العاده و پایدار
ظرفیت WindRunner فراتر از حل محدودیت‌های حمل و نقل موجود، مسیر را برای توسعه توربین‌های زمینی حتی بزرگتر باز می‌کند. لاندستروم در مورد این پروژه به وال استریت ژورنال گفته است که این هواپیما می‌تواند برای استفاده از حداکثر پتانسیل نیروی باد استفاده شود.
کارشناسان تخمین می‌زنند که این توربین‌های بزرگ می‌توانند ثبات تولید برق را تا ۲۰ درصد افزایش دهند و هزینه‌های انرژی را تا ۳۵ درصد کاهش دهند. این یک موهبت برای صنعت تولید انرژی از نیروی باد است که با استقبال روزافزونی مواجه است.
در سال ۲۰۲۲، انرژی باد ۱۰ درصد از تولید برق در ایالات متحده را تامین کرد.
جاه‌طلبی فراتر از انرژی‌های تجدیدپذیر
رادیا می‌گوید WindRunner می‌تواند ظرف چهار سال آینده به آسمان برسد. مارک لاندستروم معتقد است که هدف اصلی آن تسریع رشد بهره‌گیری از نیروی باد است. با این حال، ظرفیت عظیم این هواپیما می‌تواند کاربردهای ارزشمندی در سایر بخش‌ها، از جمله حمل و نقل تجهیزات نظامی سنگین نیز پیدا کند.
پروژه ویندرانر در حالی آغاز می‌شود که صنعت برق بادی با مشکلات مالی مواجه است. تاسیسات مستقر در خشکی مجهز به پره‌های توربین عظیم می‌توانند دگرگونی چشمگیری را شاهد باشند.
فناوری WindRunner می‌تواند به پره‌ها اجازه دهد تا ۹۰ متر بالاتر از میانگین فعلی برسند و با سازه‌های نمادین از نظر ارتفاع رقابت کنند. نتیجه اینکه مزارع بادی مستقر در خشکی تقریباً دو برابر نیروگاه‌های فعلی انرژی تولید خواهند کرد و انرژی باد را در مناطقی که در حال حاضر بادوام نیستند، رقابتی می‌کند.
