حجت‌الاسلام محمد برمایی در گفت وگو با ایران اکونومیست اظهار داشت: فناوری‌ها فاصله زیادی بین والدین و فرزندان ایجاد کرده است؛ فناوری حتی هوش مصنوعی فاصله‌ها و بی‌مهری به انسان را زیاد می‌کند. اما بزرگترین نقطه ضعف فناوری، عاطفه و احساس است.
اگر کسی زبان پدری را نمی‌داند، جدای از بی‌سوادی، بی مهر هم استوی افزود: فاصله‌های عاطفی و محبتی و ارتباطات انسانی ربطی به فناوری ندارد. ما نیازمند فضایی هستیم که این فاصله را کمتر کند. افراد آنقدر اسیر فناوری شده‌اند که از همدیگر فاصله می‌گیرند و فرزندان ما از کودکی و نوجوانی سرمایه وجودی خود را از دست می‌دهند.
برمایی گفت: ممکن است به عنوان یک پدر دو زبان بلد نباشیم و زبان رایانه را ندانیم اما اگر کسی زبان پدری را نمی‌داند، جدای از بی‌سوادی، بی مهر هم است.
وی با بیان این‌که والدین زبان نسل نو را نمی‌شناسند اظهار داشت: در جایگاه مدیریت و حاکمیت به همان اندازه‌ای که آب تسویه شده به منازل برده می‌شود زمان تسویه شده‌ای هم باید در اختیار والدین قرار گیرد تا بتوانند فاصله میان خود با فرزندانشان را کمتر کنند.
فناوری‌ها نمی‌توانند جای والدین را بگیرند
برمایی اظهار داشت: جدای از خلاقیت، برنامه‌ریزی یا توانمندی فردی اهمیت دارد اما پدری و مادری کردن خیلی مهم است و فناوری نمی‌تواند جای آن را بگیرد، فرزندی هم همینطور است.
وی افزود: خانه سالمندان خدمات می‌دهد اما مهر فرزندی نمی‌دهد. همینطور که فناوری خدمات می‌دهد و للگی می‌کند اما مادری و پدری نمی‌کند.
برمایی با بیان این‌که فناوری دایه مهربان‌تر از مادر شده است، تاکید کرد: لازم است هوش عاطفی خود بالا ببریم که در دین ما به شدت به آن توصیه شده است.
