به گزارش شامگاه یکشنبه ایران اکونومیست، هفته گذشته بود که تیم ملی فوتبال ساحلی کشورمان در جام‌جهانی با شکست نزدیک برابر برزیل از رسیدن به فینال بازماند، اما توانست با برتری قاطع مقابل بلاروس به مقام سومی دست یابد تا برگ افتخار دیگری به دفترچه پُر از جام آنها اضافه شود. البته فوتبال ساحلی در یک دهه گذشته کم از این افتخارات نداشته است، تیمی که توانسته با درخشش خیره‌کننده به یکی از تیمهای درجه یک و مدعی جهان تبدیل شود و همواره در رقابت‌های معتبر، نامش به عنوان یکی از مدعیان مطرح می‌شود.
مانند جام‌جهانی ۲۰۲۴ که شاگردان علی نادری هفته گذشته در دوبی با نمایشهای فوق‌العاده، توانستند دوباره نامشان را سر زبان‌ها بیندازند تا اهالی فوتبال همه از آنها صحبت کنند. به خصوص که در این دوره سیدمهدی میرجلیلی و حمید بهزادپور، دو دروازه‌بان تیم کشورمان با گل‌هایی که وارد دروازه حریفان کردند، از پدیده‌های جام‌جهانی لقب بگیرند.
صحبت‌های ملی‌پوشان فوتبال ساحلی پس از نایب قهرمانی جام‌جهانی درباره قراردادهای حداقلی‌شان در باشگاه‌ها اما سبب شد یک زخم کهنه سرباز کند و بزرگی کاری که ملی‌پوشان در یک شرایط سخت انجام داده‌اند، بیشتر از قبل مشخص شود. در روزهایی که در فوتبال چمنی، حداقل و کف قرادادها از ۵ تا ۶ میلیارد آغاز می‌شود، ملی‌پوشان فوتبال ساحلی که ستاره‌های تاپ این رشته هستند، سالانه ۵۰۰ تا ۶۰۰ میلیون درآمد دارند، ارقامی که یک دهم قراردادهای بازیکنان درجه چندم فوتبال چمنی است!
البته قرارداد بازیکنان ملی‌پوش در فوتبال چمنی از ۲۵ تا ۵۰ میلیارد برای یک فصل متغییر است، رقم‌هایی که نشان می‌دهد تفاوت قرارداد یک ملی‌پوش فوتبال چمنی ۵۰ تا ۱۰۰ برابر یک ملی‌پوش فوتبال ساحلی است! یک اختلاف نجومی که با وجود تفاوت‌هایی که بین دو رشته وجود دارد هم، قابل توجیه نیست و نشان از یک تبعیض آشکار دارد.
اگر چه فوتبال چمنی با توجه به قدرت درآمدزایی بالا و هواداران زیادی که دارد، با فاصله پردرآمدترین رشته ورزشی است، اما فاصله صدبرابری قراردادهای ملی‌پوشان ساحلی و چمنی، نشان از حاکم بودن یک سیستم معیوب و تبعیض‌آمیز در باشگاه‌ها و همچنین فدراسیون فوتبال دارد.
این در شرایطی است که برخلاف فوتبال چمنی که از آخرین قهرمانی آن حتی در آسیا، بیش از ۴ دهه می‌گذرد، فوتبال ساحلی در یک دهه گذشته با دو مقام سومی جام‌جهانی و ۴ قهرمانی در جام بینقارهای، کفه خیلی سنگین‌تری در افتخاراتی که کسب کرده است، دارد.
البته فوتبالیست‌های ساحلی در مصاحبه‌ها و گفت‌وگوهایی که پس از کسب برنز جام‌جهانی داشتند، هیچ‌گاه خواهان پاداش یا امکانات ویژه نشدند و تنها انتظار دارند به اندازه افتخاراتی که به دست می‌آورند، مسئولان به آنها توجه کنند. آنها چیز اضافه‌ای نمی‌خواهند و تنها خواهان یک نگاه برابر و به دور از تبعیض در حمایت‌ها و رسیدگی‌ها هستند. به طوری که ساحلی‌بازان می‌گویند خواهان تنها یک توجه معمولی و نه سفارشی از سوی مسئولان هستند.
با این حال نگاه تبعیض‌آمیز حاکم بر سیستم مدیریتی فوتبال، می‌تواند دلسردی ساحلی‌بازان را به همراه داشته باشد و روند موفقیت‌هایشان را در آینده مختل کند.در چنین وضعیتی نگاه مسئولان فدراسیون فوتبال و باشگاه‌ها باید اندازه افتخاراتی که ساحلی‌بازان به دست می‌آورند، تغییر کند. بدیهی است که نگاه و توجهی مبتنی بر عدالت، سبب خواهد شد انگیزه فوتبالیست‌های ساحلی بیشتر شود و آنها را در میادین پیش‌رو برای کسب موفقیت‌های بیشتر مصمم‌تر کند.
به همین خاطر ضروری است که هم باشگاه‌ها در ارقامی که برای قرادادها لحاظ می‌شود، تجدیدنظر کنند و هم فدراسیون فوتبال در حمایت‌هایی که از این تیم می‌کند، دلگرمانه‌تر از قبل برخورد کند. شکل‌گیری چنین فضایی، قطعا می‌تواند به تداوام موفقیت‌های فوتبال ساحلی بیشتر از هر زمانی کمک کند و سبب شود این رشته با توجه به پتانسیل و ظرفیت بالایی که دارد، موفقیت‌های خیره‌کننده‌تری را درسطح جهان به دست بیاورد. امری که نیازمند تغییر نگاه تصمیم‌گیرندگان ورزش کشور است.
