نقد فنی مسابقه سپاهان - الهلال به کنار؛ آنچه بار دیگر موجب آزار مخاطبان شد و واکنش‌های فراوانی برانگیخت، عملکرد آقای علیرضا جماعتی، گزارشگر مرکز اصفهان بود. از تاکید هزار باره او بر پر شدن ورزشگاه که بگذریم، آقای گزارشگر بعد از گل اول سپاهان برای لحظات طولانی با حداکثر ظرفیت فریاد زد و جملات احساسی نخ‌نما و کلیشه‌ای در مورد «غیرت ایرانی» و اینکه هیچ حریفی نمی‌تواند مقابل این سلاح قرار بگیرد به زبان آورد.
روند مسابقه اما در نیمه دوم تغییر کرد. وقتی الهلال به گل مساوی دست یافت، او شیفت کرد روی «تجربه بالا» و این فاکتور را عامل موفقیت بازیکنان حریف دانست. بعدتر که جریان بازی گره خورد و الهلال شروع کرد به اعمال فشار ویران‌کننده روی دروازه میزبان ۱۰ نفره، گزارشگر به همان اظهارات تکراری همکاران ایرانی‌اش در ۳۰ سال گذشته برگشت؛ اینکه تیم‌های عربی هزینه زیادی می‌کنند و ستارگانی در اختیار دارند که دستمزد دو نفرشان به اندازه بودجه یک فصل باشگاه‌های ماست. آخرش هم که الهلال گل‌های دوم و سوم را زد، استاد به این نتیجه رسید که: «اصلا چرا هواداران انتظار دارند تیم‌های ما چنین رقبایی را ببرند؟» خب ما که پای تلویزیون چیزی نگفتیم و اگر هم می‌گفتیم اصلا صدای‌مان به کسی نمی‌رسید؛ خود شما نیمه اول مدام این سرمشق را تکرار می‌کردی که نوف‌باخور هم الهلال را زمین‌گیر کرد و فولاد بدون مربی نیز به سختی برابر این تیم باخت. مگر می‌شود تا وقتی جلو هستیم رجز بخوانید و از همین مرحله یک‌هشتم رویای قهرمانی آسیا ببافید و وقتی عقب افتادیم شروع کنید به مرثیه‌سرایی‌های تاریخ مصرف گذشته؟!
با این حجم از انتقاداتی که از عملکرد محمدرضا احمدی در جام ملت‌های آسیا شد، انتظار داشتیم دوستان گزارشگر لااقل تا مدت کمی حرفه‌ای‌تر و خویشتن‌دارتر عمل کنند، اما گویا خود غلط بود آنچه می‌پنداشتیم! بگذریم از اینکه هر وقت عبارت «غیرت ایرانی» را می‌شنویم، از خودمان می‌پرسیم مگر نمایندگان سایر کشورها با بی‌غیرتی و مثل سیب‌زمینی پشندی در زمین حاضر می‌شوند؟ یعنی آنها تلاش نمی‌کنند و به پیراهن کشور یا تیم‌شان هیچ احساسی ندارند؟! الان همین اردن که با یکی از ارزان‌ترین تیم‌های مسابقات به فینال جام ملت‌های آسیا رسید غیرت کجایی داشت؟ کاش موقع فتح و ظفر از این حرف‌ها نزنیم که بعد هنگام ناکامی، خدای ناکرده تعابیر وارونه پیدا نکند!
