بعد از مهار ضربه پنالتی بازیکن سوریه که به نوعی اشتباه مهدی طارمی در اخراج از زمین را جبران کرد و مانع از آن شد که شکست و حذف تیم ملی به نام این بازیکن تمام شود، آقای مهاجم آن‌قدر ذوق‌زده شد که در میکس‌زون به بیرانوند لقب «بهترین دروازه‌بان تاریخ فوتبال ایران» را بخشید! البته که بیرو گلر خوبی است و هر که در کلیات این موضوع جدل داشته باشد، جهد بیهوده می‌کند.
در هر صورت لقبی که طارمی سخاوتمندانه به بیرانوند بخشید، خیلی‌ها را یاد احمدرضا عابدزاده انداخت که از جدی‌ترین مدعیان این عنوان در تاریخ فوتبال ایران است. خود عابدزاده هم در صفحه‌اش واکنش تلویحی به موضوع نشان داد که شاید حاکی از دل‌شکستگی او بود. به هر جهت اما ارزش‌های این دروازه‌بان تحت هیچ شرایطی قابل انکار نیست. آنهایی که بازی‌های احمدرضا را به یاد می‌آورند دقیقا می‌دانند داریم از چه حرف می‌زنیم؛ گلری که اعتماد به نفس تیم را بی‌اندازه بالا می‌برد و حقیقتا یک وزنه روحی بسیار بزرگ بود. او سیزده بار با پیراهن پرسپولیس و استقلال در دربی تهران حاضر شد و هرگز نباخت. آن‌قدر روحیه و قدرت روانی داشت که در آزادی جلوی ۱۰۰هزار نفر مهاجم استرالیا را دریبل می‌زد یا در بازی برگشت، آن‌طور توپ را یک دستی می‌گرفت. جایگاه عابدزاده در فوتبال ایران بسیار روشن و غیرقابل بحث است و شاید اگر انواع مصدومیت‌های شدید نبود، او حتی از این هم بیشتر می‌درخشید. برای آنهایی هم که عابدزاده را ندیدند، برخی آمار و ارقام خیلی چیزها را نشان می‌دهد؛ از جمله اینکه عقاب آسیا طی ۱۱ بازی در جام ملت‌های آسیا موفق به مهار ۷ ضربه پنالتی شد. کاش می‌دانستیم مثلا اگر بیرانوند در جهنم ملبورن بازی می‌کرد، در مواجهه با قدرت تیم رقیب و تماشاگر دیوانه‌ای که تور را پاره کرد، چه واکنشی نشان می‌داد؟ عابدزاده که شروع کرد به جست‌وخیز و با لبخندهایش تیم را برگرداند! در مجموع بهترین مدافع هر انسانی، «تاریخ» است.
