بهترین، به این معنی است که فناوری باید عملکرد برتری در مسائلی مانند برد، سرعت، سر و صدا و اثر زیست محیطی داشته باشد. حمایت از تحقیق و توسعه یک نوع سیاست است که می‌تواند بهبود فناوری خودروهای برقی را کمک کند.
قابل دستیابی‌تر، به‌گونه‌ای است که خودروهای برقی به‌صورت قابل دستیابی‌تری نسبت به خودروهای سوختی باشند. تا زمانی که فناوری، هزینه شروع را کاهش دهد، انتظار می‌رود در آینده، امتیازات هدفمند یا ساختارهای تأمین ویژه بتوانند بار مالی برای مصرف‌کننده را کاهش داده و به جذب تأمین مالی کسب و کارها کمک کنند.
راحت‌تر، به‌گونه‌ای است که به‌کارگیری یک خودروی برقی نیازمند تلاش و زحمت بیشتری نسبت به خودروهای دیزلی نباشد، به‌ویژه از نظر سوخت‌گیری. بر این اساس، تأمین زیرساخت شارژ متراکم و آسان بسیار حیاتی است. این بخش سیاست‌های هدفمند را در جهت ترویج خودروهای برقی بررسی کرده و آنها را در دسته‌های گسترده‌ای دسته‌بندی می‌کند.
انگیزه‌های سمت عرضه
سیاست‌هایی که بر روی عرضه خودروهای برقی در بازار هدف قرار می‌گیرند، هدف کاهش ریسک برای تولیدکنندگان و واردکنندگانی است که مطمئن نیستند آیا بازار در تکنولوژی نسبتاً جدید و تازه معرفی شده در داخل کشور سودآور خواهد بود یا خیر، را دنبال می کنند. اگر فکر کنند مصرف کنندگان ترجیح می‌دهند خودروهای دیزل و بنزینی را انتخاب کنند، ممکن است تلاش قابل توجهی را در توسعه، تولید و بازاریابی خودروهای برقی نداشته باشند.
حمایت از تحقیق و توسعه از طریق مشوق‌های مالیاتی یا سرمایه‌گذاری مستقیم دولتی، ریسک‌های مرتبط با نوآوری را کاهش می‌دهد. تقریباً همه کشورهای سازمان همکاری و توسعه اقتصادی، مشوق ها و تخفیفات مالیاتی تحقیق و توسعه را در اقتصاد خود ارائه می‌دهند. البته اطلاعاتی درباره اینکه چه میزان از این نوع تشویقات به شرکت‌های مرتبط با خودروهای برقی اختصاص می‌یابد، در دسترس نیست. اگرچه بیشتر تحقیق و توسعه خودروهای برقی توسط صنعت، تامین مالی می‌شود، اما حمایت مستقیم دولتی برای تحقیقات اساسی با سودآوری نامشخص یا زمینه‌های دیگری که بیشترین بهره را برای کشورهای با درآمد کمتر به همراه دارند، لازم است.
یک راهبرد دیگر برای افزایش عرضه خودروهای برقی در بازارهای ملی، اعمال مقرراتی درباره آلاینده‌های خودرو مانند استاندارد CAFE در ایالات متحده و مقررات CAFC در چین است که روش‌های ارزیابی مصرف سوخت و هدف‌ها را برای خودروهای سواری تعیین می‌کند. این مقررات باعث بهینه‌سازی خودروهای دیزل و بنزینی می‌شود، اما با این وجود هزینه آنها را افزایش داده و قدرت بازار خودروهای برقی را تقویت می‌کنند.
اتخاذ قوانین و اسناد بالادستی در بسیاری از موارد، چارچوب‌هایی را در کشورها برای جهت‌دهی به سمت خودروهای برقی ایجاد کرده است. برای مثال در کالیفرنیا و چین، اهداف فروش و مصرف خودروها طوری تعیین شده که تولیدکنندگان و واردکنندگان را مجبور می‌کند درصد مشخصی از خودروهای برقی را به فروش برسانند. در اکثر موارد این تعیین‌ها وابسته به هدفگذاری درصد بازار خودروهای صفرآلاینده تا سال ۲۰۲۵ است. برخی از مناطق به‌تازگی زمان های طولانی تر و با هدف تا ۱۰۰ درصد خودروهای برقی را اعلام کرده‌اند.
عدم قطعیت درباره اتخاذ سیاست های سختی استانداردهای آلایندگی CO۲ در دهه بعد باعث شده است که بسیاری از تولیدکنندگان خودروهای سنتی در سال‌های اخیر برای رسیدن به استاندارد به فرصت‌های مربوط به توسعه خودروهای برقی تکیه کنند. این عدم قطعیت می‌تواند عرضه خودروهای برقی را در طول دهه ۲۰۲۰ متاثر کند، حتی در حالی که تکنولوژی بهبود یافته و تقاضای مصرف‌کننده در اتحادیه اروپا افزایش می‌یابد.
سخت‌ترین مقررات در نهایت می تواند به‌طور کلی خروج خودروهای سوختی را در این گذار به همراه داشته باشد. تعدادی از شهرها، مناطق و کشورها، تاریخ‌های هدف برای ممنوعیت فروش یا عملیات خودروهای سوختی را هم اکنون اعلام کرده‌اند. در سال ۲۰۲۲، کالیفرنیا، بزرگترین بازار خودرو در ایالات متحده، ممنوعیت فروش خودروهای بنزینی جدید را تا سال ۲۰۳۵ اعلام کرد. اما هدف بیشترین تعهد در این خصوص کشور نروژ است، جایی که همه خودروهای مسافربری و ون‌های سبک باید تا سال ۲۰۲۵ برقی باشند.
ارائه انواع مختلف مشوق ها توسط دولت‌ها نه فقط برای تحقق اهداف زیست‌محیطی، بلکه به منظور دستیابی به اهداف اقتصادی است. انتظار می‌رود کمک به صنایع مرتبط با خودروهای برقی داخلی، بازار کار را نیز رونق ببخشد و به شرکت‌ها در مقابل تغییرات گسترده در حوزه فناوری های نو کمک کند.
چین در سال های اخیر، توجه ویژه ای به تولید باتری های برقی داشته است و مداخلات مناسبی برای تضمین زنجیره تامین آن ها ارائه کرده است. نیاز به بازیافت باتری‌ها و انتقال آنها به خودروهای برقی کوچکتر و دستیابی به باتری های کوچکتر یکی از اهداف سیاستی کشور چین است. نمونه های موفق پروژه‌های آزمایشی در مناطقی مانند شرق آفریقا برای توسعه بازار خودروی برقی صورت گرفته است که با همکاری بین بخش خصوصی، دولت و سازمان های بین المللی انجام میشوند.
مشوق‌های مستقیم تامین تقاضا
سیاست های تشویق مستقیم برای خرید خودروهای برقی شامل تخفیف ها، اعتبارات مالیاتی، برنامه های راهبردی گذار و ... می شود که هدف آن تشویق مصرف کنندگان به خرید خودروی برقی و کاهش قیمت های مربوط به آن است. هرچند که این سیاست ها در ابتدا نیازمند هزینه های زیادی هستند، اما با کاهش قیمت ها و کاهش هزینه های خودروهای برقی، نیاز به این سیاست ها نیز کاهش خواهد یافت. همچنین، در برخی مناطق، خودروهای برقی از مالیات و عوارض واردات معاف هستند و در برخی مناطق دیگر، تسهیلات مالی به اشکال مختلف برای خرید خودروهای برقی ارائه می شود.
استفاده از تسهیلات مالی ممکن است در ابتدا و در مناطقی که منابع مالی کافی دارند، مفید باشد، اما سیاست‌ها باید با دقت طراحی شوند. پاداش‌های مستقیم و بزرگ ممکن است عواقب غیرمنتظره‌ای داشته باشد، یکی از آنها نفوذ مرزی است. در ابتدا، تسهیلات مالی برای خریداران خودروهای برقی در سوئد یک انگیزه ساده بود، اما به‌تدریج به سیستم "feebate" تبدیل شد. این سیستم به نظر می‌رسید که بازدهی بیشتری دارد، اما بسیاری از سوئدی‌ها خودروهای برقی خود را به نروژی‌ها می‌فروختند که در طرف دیگر مرز از آنها استفاده کرده و تسهیلات بیشتری دریافت می‌کردند. بر این اساس بیشتر خودروهای برقی که در سوئد تسهیلات داده شده بود، در مدت یک سال در کشور دیگری قرار گرفتند و تسهیلات اضافی دریافت کردند.
آلمان نیز با مشکل مشابهی روبه‌رو شده است. خریداران خودروهای برقی در آلمان تا ۹ هزار یورو دریافت می‌کنند و پس از ۶ ماه می‌توانند این خودروها را در کشورهایی که تسهیلات مشابهی ارائه نمی‌دهند، به فروش برسانند. تخمین زده می‌شود که در بازه زمانی ژانویه تا سپتامبر ۲۰۲۱، تعداد ۳۰ هزار خودروی برقی تازه خریداری شده در بازار آلمان ناپدید شده‌اند. در این زمینه به نظر می رسد یکی از راه‌های کاهش نفوذ تسهیلات مالی، نیاز به مدت مالکیت بیشتر است. مشکل دیگری که در این سیاست وجود دارد آن است که تسهیلات متفاوتی بین انواع خودروهای برقی قائل نمی‌شوند. در هلند و برخی از کشورهای دیگر، خودروهای هیبریدی با قابلیت شارژ از طریق پلاگین، همان تسهیلاتی را دریافت می‌کنند که برای خودروهای باتری برقی فلت تعریف شده است.
اما بسیاری از مالکان خودروهای هیبریدی کمتر در حالت برقی رانندگی می‌کنند و پژوهش‌های اخیر نشان می‌دهد که این خودروها در حالت غیربرقی آلودگی بیشتری حتی نسبت به خودروهای دیزلی ایجاد می‌کنند. ارائه تسهیلات خرید معمولاً هزینه‌های بالایی دارند و احتمالاً تأثیر توزیعی ناعادلانه‌ای نیز داشته باشند، زیرا خودروهای برقی هنوز هم یک کالای لوکس تلقی می شود. یک راهکار سیاستی ممکن است تمرکز بر توزیع هزینه خرید وسایل نقلیه برقی باشد. این رویکرد به استفاده از ساختارهای مالی و خطوط اعتباری (احتمالاً با تسهیلات) برای خرید واسل نقلیه برقی و ساختارهای مالی برای کاهش مخاطره آن می‌انجامد، به ویژه در بازار دوچرخه‌ها و سه چرخه‌های برقی.
مشوق‌های غیرمستقیم تامین تقاضا
بررسی تجارب و ارزیابی سیاست ها در توسعه خودروهای برقی نشان می دهد که مصرف کنندگان به طرق مختلفی می‌توانند به طور غیرمستقیم به سوی خودروهای برقی سوق داده شوند. رانندگان خودروهای برقی نه تنها می‌خواهند آلودگی و اثر زیست محیطی خود را کاهش دهند بلکه می‌خواهند به عنوان فردی آگاه از محیط زیست شناخته شوند. برای ارتقای علاقه استفاده از خودروهای برقی، پلاک های ویژه ای به رانندگان این خودروها ارائه می شود. همچنین، قوانین دیگر نیز در کشورهای مختلف ارائه می شود که امتیازات ویژه ای برای بهره برداران خودروهای برقی قائل می شوند از جمله استفاده از محدوده های ترافیکی و یا امکان پارک در مکان های خاص. برای مثال در نروژ، بعنوان کشوری که بیشترین میزان مصرف از خودروهای برقی را دارد، رانندگان خودروهای برقی از پرداخت هزینه های عوارض بالا در عبور از تونل های زیر دریایی معاف هستند. در اسلو نروژ به طور خاص، مزایای اولیه برای رانندگان خودروهای برقی مانند معافیت از پرداخت هزینه [۱]cordon، پارکینگ رایگان، شارژ رایگان و دسترسی به خطوط اتوبوس، منجر به نرخ های بالای پذیرش خودروهای برقی در این شهر شده است. اعمال چنین امتیازاتی از طریق ارائه پلاک های ویژه به خودروهای برقی راحت‌تر مدیریت می‌شود.
زیرساخت‌های حوزه انرژی و شارژ
مشکلات دسترسی محدود به شارژرهای مناسب یکی از بزرگترین موانع برای پذیرش خودروهای برقی در دنیا است، زیرا بسیاری از مصرف‌کنندگان امکان شارژ خانگی را ندارند و نگرانی از گستره برد برای سفرهای بلندمدت وجود دارد.
برای شارژ درون شهری، چالش بیشتری در کشورهایی با الگوهای سکونتی پرتراکم مانند کشورهای چین، کره جنوبی و هلند وجود دارد. کشورهای اسکاندیناوی، کانادا و ایالات متحده دارای تراکم جمعیت کمتر و مسکن تک‌خانواری بیشتری هستند که دسترسی به شارژ خانگی را آسان تر می‌کند.
در این خصوص دولت‌ها می‌توانند با سرمایه‌گذاری مستقیم در تأسیسات شارژر یا تنظیم قوانین، امکان را برای ارائه دهندگان خصوصی برای ساخت و بهره‌برداری از شارژرها فراهم کنند.
نقش دیگر مهم برای بخش عمومی، اطمینان از تأمین برق قابل قبول و پاک برای شارژ است. حمایت عمومی به ایجاد تعدادی ایستگاه‌های شارژ اصلی کمک می‌کند که پذیرش اولیه خودروهای برقی را تشویق کند و ارائه دهندگان خصوصی را به سرمایه‌گذاری ترغیب کند. به‌طور کلی، زیرساخت‌های شارژ بر اساس پذیرش خودروهای برقی افزایش می‌یابد.
حمایت مالی می‌تواند توسعه شارژرها را در محل کار، مکان‌های عمومی و خانه پشتیبانی کند. انواع مختلف شارژرها نه تنها راحتی را افزایش می‌دهند، بلکه همچنین بار را بر روی سیستم انرژی توزیع می‌کنند، بعنوان مثال با تشویق شارژ در محل کار در طول روز که قدرت خورشیدی فراوانتر است.
همچنین، حمایت از توسعه زیرساخت شارژ حدود ۶ برابر موثرتر از حمایت از خرید خودروی برقی است. سرمایه‌گذاری خصوصی در شارژرها باید با فروش برق بازپس‌گیری شود. در برخی موارد، دولت‌ها نرخ برق شارژ را حمایت مالی می‌کنند، اما این کار نیاز به مدیریت دقیق تری داشته و در بعضی موارد می‌تواند منجر به بیش‌مصرفی شود.
علاوه بر این، بسیاری از کشورها برق را برای تمام مصارف حمایت مالی می‌کنند که اغلب این مقدار به نسبت ۲۰ تا ۴۰ درصد نسبت به قیمت واقعی خود می رسد. سیاست درست برق باید طوری اتخاذ شود که به جای محاسبه هزینه ها به‌صورت یکپارچه در بخش های مختلف با تدابیر هوشمندانه و هدفمند تعیین شود.
اهمیت بیشتر استفاده از رویکردهای نظارتی برای اطمینان از وجود یک بستر شارژ باز و رقابتی است که نرخ ها را قابل قبول نگه می‌دارد. در حالت ایده‌آل، تأسیسات شارژ خودروهای برقی باید به راحتی مانند جایگاه‌های سوخت عمل کنند. با این حال، در عمل، موانع زیادی وجود دارد، از محدودیت شارژرها برای خدمت به برندهای خودرویی خاص یا سیستم‌های پرداخت متفاوت برای هزینه های مربوطه، تا عدم استانداردسازی آداپتورهای شارژ.
دولت‌ها همچنین می‌توانند با اطمینان از اینکه ضوابط عمرانی و مقررات استفاده از زمین، ساخت و نصب شارژرها را ممکن سازند. راهکارهای خلاقانه برای ایستگاه‌های شارژ عمومی شامل اجرای شارژرها بر روی پرتوهای نوری را طرح ریزی کنند. با تغییر چراغ‌های خیابانی به LED، برخی از مناطق ظرفیت خط را آزاد کرده‌اند تا اجازه شارژ خودروها از انرژی ذخیره شده میسر شود. در بسیاری از کشورها، نبود زیرساخت شارژ یکی از نگرانی‌های اصلی مصرف کنندگان بوده است. در کشورهای با درآمدهای پایین، عدم وجود ایستگاه‌های شارژ رسمی از طریق توسعه روش‌های ساده و با هزینه کمتری مانند ترتیبات تعویض باتری برطرف شده است. برخی از تولیدکنندگان در حال حاضر ایستگاه‌های تعویض باتری را به صورت آزمایشی راه‌اندازی کرده‌اند.
