به گزارش ایران اکونومیست، فوتبال همه‌جای جهان فراتر از یک ورزش و مسابقه معمولی است. مثال‌های بی‌شماری وجود دارد که تا به امروز نشان داده هر چه قدر هم رقابت در زمین مسابقه بین بازیکنان، تیم‌های یا باشگاه‌ها وجود داشته باشد، خارج از زمین موضوع متفاوت است.
اگرچه ورزش در ایران همواره با روحیه پهلوانی پیوندی ناگسستنی داشته اما هر چه زمان پیش می‌رود، یکی از بزرگترین خصیصه‌هایی که ورزش و همچنین آداب و رسوم ایرانی به آن معروف است، کمرنگ می‌شود.
در عصر بیانیه‌ها، اتهام‌ها، مصاحبهها و جنجال‌های پرتعداد که هر روزه در فوتبال ایران پررنگ‌تر می‌شود، اخلاق، جوانمردی، مروت و صمیمیت در روابط انسانی رو به افول است.
پشت اسامی تمامی باشگاه‌های فوتبال عبارت فرهنگی و ورزشی قید شده اما پرداختن متولیان این باشگاه‌ها به جنبه‌های تاریک ورزشی موجب شده ملزومه بزرگ و ماندگاری به نام فرهنگ در فوتبال به دست فراموشی سپرده شود.
این عقیده اثبات شده که بازیکنان هر چه قدر هم که در زمین با یکدیگر دچار چالش شوند -آن هم به دلیل آدرنالین و حساسیت بالای یک بازی- ساعت‌ها پس از یک بازی کینه‌ای از هم به دل ندارند و خدشهای به روابطی که با یکدیگر دارند وارد نمی‌شود.
به طرز عجیبی رفتار و اظهارنظرهای مدیران باشگاه‌ها به خصوص بیانیه‌هایی که این روزها مُد شده، به آتش این اتفاقات اضافه می‌کند. این رفتارها موجب این است که اگر بازیکنان یا طرفداران باشگاه‌ها هم خواستار فراموشی یک موضوعی باشند، یک موضوع نه چندان مهم به سوژه‌ای تبدیل شود که هفته‌ها ادامه دارد.
برای ما که علاقه وافری به مقایسه فوتبال ایران با فوتبال جهان داریم، مصدومیت پابلو گاوی یک الگوی جذاب و جالب است. ستاره بارسلونا پس از اینکه به دلیل مصدومیت در بازی با گرجستان تا پایان فصل خانه نشین شد، با پیامی از فلورنتینو پرز، رئیس باشگاه رئال مادرید مواجه شد.
برای درک بیشتر این پیام باید توضیح داد که رئال مادرید و بارسلونا ماه‌هاست به دلیل پرونده نگریرا با هم درگیر هستند. اتهامات باشگاه رقیب رئال در پرداخت رشوه به نایب رئیس وقت کمیته داوران اسپانیا به دادگاه رفته و یکی از جدی‌ترین چالش‌های چند سال اخیر بین این دو باشگاه شکل گرفته است.
آرزوی سلامتی یک باشگاه برای بازیکن مصدوم رقیب، تشکیل تونل قهرمانی یا حتی تبریک قهرمانی به تیم رقیب در پایان فصل و اقداماتی از این قبیل موضوعاتی است که همین حالا در فوتبال ایران از یاد رفته و با شیب تندی که سقوط اخلاق در فوتبال ما در پیش گرفته، هیچ چشم انداز قشنگی دیده نمی‌شود.
به اندازه تمام وقتی که باشگاه‌ها برای توزیع خشم و ایجاد فضای ملتهب در بیانیه‌ها علیه هم می‌کنند، ارسال پیام‌های دوستانه یا اقدامات فرهنگی ماندگار چه میزان هزینه و وقت آن‌ها را می‌گیرد؟ این کارها به هیچ عنوان نیاز به هزینه‌های مالی ندارد و شاید نصف همان بسته اینترنتی که برای جنبه‌های منفی صرف می‌شود هم هزینه‌ای نداشته باشد.
اخلاق، فرهنگ، مروت و آن برخورد دوستانه‌ای که در فوتبال ایران رواج داشت به اندازه‌ای کمرنگ شده که برای ترویج دوباره آن همین امروز هم خیلی دیر است. به اندازه‌ای باشگاه‌ها با سرعت در مسیر ترویج خشونت پیش می‌روند که باید هر چه زودتر فکری به حال این فوتبال کرد.
