ملی‌پوشان در نخستین گام هنگ‌کنگ را در تهران با ۴ گل از پیش‌رو برداشتند. ترکمنستان دیگر هم‌گروه ایران در این مسابقات است و به‌طور کلی با توجه به ۴۸ تیمی شدن جام‌جهانی، بسیار بعید است که تیم ملی تا صعود به مرحله نهایی مسابقات کار چندان سختی داشته باشد. حریف امروز تیم ملی هم اساسا به شکست برابر ایران عادت دارد. ایران و ازبکستان تا کنون ۱۲ بار به مصاف هم رفته‌اند که حاصل کار ثبت ۱۰ پیروزی برای ایران، یک مساوی و یک برد برای ازبکستان بوده است.
همچنان بالای شصت!
همان یک برد هم در تهران و با اشتباه فاحش داوری رخ داد؛ جایی که گل سالم محمد نوری آفساید اعلام شد. ازبکستان تا کنون تنها ۳ بار موفق به گشودن دروازه ایران شده و در مقابل ۱۶ گل دریافت کرده است. تمامی این آمار نشان می‌دهد تیم ملی امروز هم نباید کار چندان سختی داشته باشد، هرچند منصفانه باید گفت فوتبال ازبکستان رو به پیشرفت است و دیروز هم سرمربی آنها با رجزخوانی گفته: «ایران باید از ما بترسد!»
آمار و ارقام تیم ملی از زمان حضور امیر قلعه‌نویی حقیقتا درخشان بوده است. این تیم در ۱۰ بازی با هدایت امیر به میدان رفته که حاصل آن ثبت یک مساوی و ۹ برد بوده است. این، قطعا آماری است که قلعه‌نویی تا سال‌ها به آن افتخار خواهد کرد. کارنامه امیر اما تا اینجا یک حفره و باگ بزرگ داشته است؛ فقدان رقبای قدرتمند. رنکینگ فیفا نشان می‌دهد تیم ملی ایران تا کنون تنها با یک تیم از شصت تیم برتر جهان بازی کرده که در همان هم متوقف شده است؛ دیدار با روسیه رده سی‌ونهمی که به تساوی انجامید. پس از آن تمامی رقبای ایران که یک به یک برابر تیم ملی سپر انداخته‌اند، پایین‌تر از رتبه ۶۰ بوده‌اند. به‌طور دقیق‌تر می‌توان نام و رده تیم‌ها را به این شکل مرور کرد: کنیا(۱۰۹)، افغانستان(۱۵۸)، قرقیزستان(۹۶)، ازبکستان(۷۵)، بلغارستان(۷۸)، آنگولا(۱۱۷)، اردن(۸۴)، قطر (۶۱) و هنگ‌کنگ(۱۵۰) . حالا بار دیگر تیم ملی برابر ازبکستان به میدان خواهد رفت؛ تکرار فینال تورنمنت کافا که با برتری یک‌گله تیم ملی همراه بود.
می‌دانیم که این یک مسابقه رسمی است و چاره‌ای جز بازی برابر ازبکستان یا پیش از آن هنگ‌کنگ وجود نداشته است. با این حال مشکل اینجاست که در ترتیب دادن دیدارهای دوستانه هم حسن‌سلیقه یا جدیت به کار گرفته نمی‌شود و رقبا اغلب از ضعیف‌ترین تیم‌های ممکن انتخاب می‌شوند. اینها یا به تحریم‌ها مربوط است، یا به ضعف مدیریتی، یا هر دو. هر چه هست می‌ترسیم دود این آتش در نهایت در چشم فوتبال ایران فرو برود و تیم ملی در جام ملت‌ها برابر رقبای جدی‌تر از خواب غفلت برخیزد. نکته آخر هم اینکه اگرچه بنا بر تقویم رسمی مسابقات چاره‌ای جز بازی با امثال هنگ‌کنگ نیست، اما حداقل کادرفنی می‌توانست برابر چنین رقبایی از حضور برخی بازیکنان جوان‌تر سود ببرد که در این مورد هم کوتاهی صورت می‌گیرد. ما با همان تیمی برابر هنگ‌کنگ بازی کردیم که اگر ناچار شویم برابر ژاپن به میدان برویم هم احتمالا از همان نفرات سود خواهیم برد! پس این وسط یک چیز غلط است.
