تیمی که اسبش را برای قهرمانی زین کرده باشد معمولا دو خصیصه مهم دارد؛ اول در بازی‌هایی که نمایش خوبی ندارد برنده می‌شود و دوم اینکه پیروز در نبرد با سایر مدعیان است. اگر بازی با سپاهان در هفته دوم را فاکتور بگیریم که استقلال تیم قابل احترام میدان بود، اما شکست خورد، در ۸ مسابقه دیگر این فصل آبی‌ها دقیقا این فرمول موفقیت را رعایت کرده‌اند و همین باعث می‌شود که به تیم جواد نکونام ایمان بیاوریم؛ حتی اگر چشم‌نواز بازی نکند.
تا انتهای فصل هنوز بازی‌های زیادی باقی مانده، اما حداقل در مقایسه با ابتدای فصل که استقلال نسبت به سایر مدعیان ستاره‌های کمتری را به ترکیب اضافه و با مشکلات شدید مدیریتی و اختلافات علنی دست‌وپنجه نرم می‌کرد، صدرنشینی تیم یک دستاورد بزرگ محسوب می‌شود. نکونام به سبک استادش کارلوس کی‌روش، ترجیح می‌دهد ابتدا یک خط دفاع مستحکم بسازد و برای همین هم استقلال در ۹ مسابقه تنها ۵ گل دریافت کرده و ۶ کلین‌شیت هم داشته است. برای پیشبرد این نوع سبک، زیبایی بازی تیم فدا می‌شود که البته نمی‌تواند خیلی هم در درجه اهمیت باشد، چراکه خود هواداران هم علاقه دارند تا تیمشان قهرمان شود. نمونه بارز اثبات این ادعا هم می‌تواند مدل قهرمانی دو فصل قبل خود آبی‌ها باشد؛ تیمی که با فرهاد مجیدی به بردهای اقتصادی و نمایش‌های نه چندان جذابش شهره شده بود، اما در نهایت تنها قهرمان بدون باخت تاریخ لیگ برتر لقب گرفت. رویه‌ای که نکونام در پیش گرفته، هوشمندانه است و فقط کافی است تا استقلال به همین میانگین امتیازگیری تا انتهای فصل ادامه دهد که قطعا آنها را مدعی قهرمانی نگه می‌دارد.
پس از برتری برابر گل‌گهر و تراکتور و البته شکست در یک بازی پایاپای برابر سپاهان، بزرگ‌ترین نبرد فصل استقلال تا پایان نیم فصل نخست دربی تهران است. شاید معدود نفراتی که به استقلال زیرنظر نکونام شک دارند، درصورت موفقیت این تیم برابر پرسپولیس دیگر به صورت کامل به نسخه لالیگایی – کی‌روشی آقا جواد ایمان بیاورند. علی‌الحساب حداقل تا آن زمان، استقلال را مدعی بدانید. با استناد بر برد ۲برصفر این تیم برابر تراکتور که شاید در آمار بازی خیلی مقتدرانه نبود، اما یکی از بهترین نمایش‌های این فصل آبی‌ها محسوب می‌شد.
