به گزارش ایران اکونومیست، انجمن صنفی مرمتگران آثار تاریخی استان فارس، درحالی درباره حجم مرمت‌های سلیقه‌ای در شیراز هشدار داده که محدوده ۳۶۰ هکتار از بافت تاریخی شهر شیراز با ۴۱۰ اثر ثبتی و ۲۵۰۰ بنای باارزش تاریخی تابستان ۱۴۰۲ در فهرست میراث ملی ایران ثبت شده و مطابق قانون، حفاظت از این بافت و آثار آن الزامی است. انجمن صنفی مرمتگران آثار تاریخی استان فارس در این بیانیه، بافت تاریخی این شهر را «میراث گران‌بها و عصاره تمام گذشتگان» دانسته و تاکید کرده است: اینکه ما به عنوان یک امانتدار، چگونه این میراث گرانقدر را ارج می‌نهیم و به چه نحو این هدیه هزارساله پدرانمان را برای فرزندانمان به ارث خواهیم گذاشت که هویت و اصالتمان را خدشه‌دار نکند، مهمترین وظیفه و دغدغه ماست. در بخش دیگر این بیانیه آمده است: گاه‌گاهی در این دوره و زمان، شاهد تخریب به عمد و غیرعمد بناهای تاریخی در بافت به‌هم پیوسته شیراز (برخی به بهانه توسعه، برخی به بهانه نوسازی و برخی به بهانه تعریض گذر و ...) هستیم. خوشبختانه سازمان‌های مردم‌نهاد، انجمن‌های صنفی و افکار عمومی، با آگاه‌سازی توانسته‌اند در این زمینه ورود کنند و از سرعت این تخریب‌ها بکاهند. اما اشاره ما به تخریب‌های پنهانی است که در ظاهر امر حمایت نام گرفته، اما در عمق و درون، کمتر از تخریب‌های عمدی به بافت و هویت تاریخی شیراز ضربه نزده است. انجمن صنفی مرمتگران آثار تاریخی استان فارس یادآور شده است: تخریب، اگرچه به هویت و اصالت تاریخمان به صورت آنی آسیب خواهد زد، اما تغییر نادرست باعث تغییر نامحسوس و آرام هویت و اصالت تاریخمان می‌شود و کم نیستند این تغییرهای سلیقه‌ای و ناکارشناسانه که در بافت تاریخی شیراز عزیزمان در حال انجام هستند. در بیانیه انجمن صنفی مرمتگران آثار تاریخی استان فارس همچنین تصریح شده است: مرمت و حفاظت از آثار تاریخی، حساسیت و ظرافتی دارد که مانند راه رفتن بر لبه تیغ است. اگر این مرمت سلیقه‌ای پیش برود، تمام هستی و تاریخچه یک اثر از بین می‌رود، بنا شخصیت خود را از دست می‌دهد و هویتش را می‌بازد. وجود دلالان بافت باعث ورود افراد غیرمتخصص به این حیطه شده است که به صورت سلیقه‌ای مرمت‌هایی را انجام داده‌اند به نحوی که به مذاق سرمایه‌گذاران خوش بیاید، اما هویت و اصالت را از بنا دزدیده‌اند. یک بنای مرمت‌شده، دیگر یک بنای تاریخی ارزشمند شیرازی نیست، بلکه بنای شیر، گاو، پلنگی شده است که می‌توانست در بافت تاریخی شیراز نباشد و در هر کجای دیگر باشد. مسأله مهمی که در مرمت‌های سلیقه‌ای باید مورد توجه قرار گیرد، تبدیل شدن این ناهنجاری به ارزش در بازار کار و نگاه سرمایه‌گذاران است، به نحوی که این سبک و سیاق مرمت در حال رواج است و به‌زودی زود دیگر اثری از هویت تاریخی شیرازی در هیچ کدام از بناهای مرمت‌شده بافت نخواهیم دید و شاهد دگرگونی و تغییر هویت خواهیم بود.
