به گزارش ایران اکونومیست؛ شاعر معاصر اهل نیشابور محمدحسن فرح‌بخشیان معروف به ژولیده نیشابوری معروف بود (زاده ۱۳ اسفند ۱۳۲۰ درگذشته ۱۹ مهر ۱۳۸۶) از ۱۲ سالگی سرودن شعر را آغاز کرده بود. وی به خاطر سرودن شعرهای انقلابی چندین بار به زندان افتاد. بیشتر اشعار او آیینی است که بسیار بر سر زبان ها جاری است که در ادامه برخی از آنها را یادآور می شویم.
شوریده نیشابوری کتابی دارد که در آن زیارت عاشورا را به شعر سروده است. تبحر او در سرودن به حدی بالا بود کدر مجلسی از او خواستند که شعری بسراید که در آن ده تا واژه دل به کار رفته باشد و او ین سرود:
ژولیده رباعی‌زیر را درهمان مجلس‌سرود:
«ﺩﻟﺒﺮﯼ ﺑﺎ ﺩﻟﺒﺮﯼ ﺩﻝ ﺍﺯ ﮐﻔﻢ ﺩﺯﺩﯾﺪ ﻭ ﺭﻓﺖ
ﻫﺮﭼﻪ ﮐﺮﺩﻡ ﻧﺎﻟﻪ ﺍﺯ ﺩﻝ، ﺳﻨﮕﺪﻝ ﻧﺸﻨﯿﺪ ﻭ ﺭﻓﺖ
ﮔﻔﺘﻤﺶ ﺍﯼ ﺩﻟﺮﺑﺎ، ﺩﻟﺒﺮ ﺯ ﺩﻝ ﺑﺮﺩﻥ ﭼﻪ ﺳﻮﺩ؟
ﺍﺯ ﺗﻪ ﺩﻝ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺩﻝ ﺧﻨﺪﯾﺪ ﻭ ﺭﻓﺖ...!»
حتما شعر زیر را بسیار خوانده یا شنیده اید:
«دلت را خانه ما کن، مصفا کردنش با من
به من درد دل افشا کن، مداوا کردنش با من
اگر گم کرده‌ای ای دل، کلید استجابت را
بیا یک لحظه با ما باش، پیدا کردنش با من
بیفشان قطره اشکی که من باشم خریدارش
بیاور قطره‌ای اخلاص، دریا کردنش با من»
گفتنی است معروف‌ترین شعر او در بیان عرضادب و ارادتش به سیدالشهدا (ع) این بیت معروف است:
«الهی بهر قربانی به درگاهت سر آوردم
نه‌تنها سر برایت بلکه از سر بهتر آوردم»
طبق گفته خودش لقب «ژولیده شوریده خاکی» را سید محمود طالاقانی زمانی که برای اولین بار او را در زندان ملاقات کرده بود برای خطاب کردنش استفاده کرده بود و در دیدارهای بعدی، لقب «ژولیده» را برای او برگزیده بود. یاد و نامش جاودان
