اجازه بدهید به همین بهانه نگاهی به شرایط سرمربی سپاهان و بهترین بازیکن این تیم در ازبکستان بیندازیم.
رامین یا رونالدو؟
بدون تردید چهره درخشان بازی سپاهان و آلمالیق، رامین رضاییان بود. مدافع طلایی‌پوشان دو گل زد که گل دوم او از روی یک ضربه ایستگاهی بسیار زیبا و تماشایی به ثمر رسید؛ گلی به سبک کریس رونالدو که باز یادمان آورد رامین چه فوتبالیست باکیفیتی است و چطور ممکن بود دستاوردهایش در فوتبال خیلی خیلی بیشتر از اینها باشد. بله؛ رضاییان در تیم‌های بزرگی حضور داشته، ۵۶ بازی ملی انجام داده و از جمله در دو جام‌جهانی به میدان رفته است، اما باز می‌شد کارنامه او در ۳۳ سالگی خیلی پربارتر از این حرف‌ها باشد، اگر فقط کمی جزئیات را رعایت می‌کرد. حیف است دوران بازی چنین ستاره‌ای در خارج از کشور چیز دندان‌گیری نداشته باشد و مجموع افتخارات تیمی رضاییان در یک قهرمانی جام حذفی قطر و حالا هم یک قهرمانی در تورنمنت چهارجانبه اردن خلاصه شود.
حق بازیکنی با این همه توانایی، می‌توانست بیش از اینها باشد، اما حیف که او گاهی در برخی بزنگاه‌ها تصمیمات درست نگرفت. دوره اول حضورش در پرسپولیس به این دلیل ناکام و ناتمام باقی ماند که رضاییان ناگهان شبانه علیه قرمزها کودتا کرد، دست مهدی طارمی را گرفت و راهی آن سفر مخرب و سر تا پا زیان به ترکیه شد. بعد هم که برگشت، در یکی از تمرینات با علی علیپور دعوا راه انداخت و صبر برانکو را سر آورد. دوره دوم حضور رضاییان در پرسپولیس هم به خاطر اظهارات عجیب و غریب او علیه سطح فنی همبازیانش، آن هم روی آنتن زنده تلویزیون به پایان رسید. حقیقتا کدام فوتبالیست حرفه‌ای از این کارها می‌کند؟ جانمایه کلام برانکو در مورد رضاییان یک جمله بود: «او بیش از حد می‌خواهد خودش را نشان بدهد.» شاید اگر این آفت نبود، کارنامه رامین در سال‌های پایانی دوران بازی‌اش به افتخارات بزرگ‌تری آراسته می‌شد. به هر حال اما فعلا او با توانایی انکار نشدنی‌اش در سپاهان می‌درخشد و هواداران این تیم لذت می‌برند. کسی چه می‌داند. شاید هم رامین با سپاهان، همه آن جام‌هایی را گرفت که سال‌ها دور از دسترس‌اش بود.
چه خوشبختی آقای مورایس!
اگرچه ژوزه مورایس به تازگی از شرایط سخت‌افزاری و نیز مدیریتی فوتبال ایران گلایه کرده بود و این موضوع حتی شایعه جدایی او از سپاهان را هم به وجود آورد، اما حقیقتا باید گفت مربی پرتغالی با این همه ستاره مرد خوشبختی است. هر جای زمین را که نگاه می‌کنی، چشمت به بازیکنان توانمند می‌افتد؛ از پیام نیازمند و محمد دانشگر و رامین رضاییان و میلاد زکی‌پور تا فرشاد احمدزاده و رضا اسدی و عیسی آل‌کثیر و شهریار مغانلو و یک دو جین اسم بزرگ دیگر. تیمی آن‌قدر پرمهره که همه یادشان رفته امید نورافکن مدت‌هاست به دلیل مصدومیت از آن دور مانده، تیمی که کاوه رضایی و احسان پهلوان در آن فرصت زیادی برای بازی پیدا نمی‌کنند. شما باید این تیم را به آرزوهایش برسانی آقای مورایس!
