ملی‌پوش تکواندو: نمی‌دانم چگونه به دوپینگ آلوده شدم

دانیال بزرگی در گفتگو با ایران اکونومیست، درباره محرومیت چهارساله‌اش از تمامی میادین تکواندو به دلیل ارتکاب به دوپینگ اظهار کرد: در شرایطی که با انگیزه زیاد برای اولین بار خودم را آماده حضور در رقابت‌های قهرمانی جهان می‌کردم با این اتفاق تلخ و ناگوار همه آرزوهای دوران کودکی‌ام از بین رفت و همه چیز را از دست دادم. من و کلهر همیشه هم‌اتاقی بودیم و شرایط وزنی‌مان طوری بود که در هر مسابقه باید چهار یا پنج کیلو وزن کم می‌کردیم و داروی ممنوعه اکسی‌متولون اصلا به درد ما نمی‌خورد؛ چرا که این دارو باعث نگه‌داشتن وزن و جلوگیری از کاهش وزن می‌شود. نمی‌دانم چگونه هر دوی ما به صورتی عجیب به یک شکل و توسط یک دارو به دوپینگ مبتلا شدیم و این بلا بر سرمان آمد. با شنیدن خبر مبتلاشدن به دوپینگ دنیا بر سرم خراب شد.

تکواندوکار بیست‌ساله تیم ملی افزود: فقط این امید را دارم که بعد از گذراندن چهار سال محرومیتم باز هم به تکواندو بازگردم و به المپیک ۲۰۲۸ بروم تا به آرزوهای بزرگی که داشتم برسم. در این مدت سختی‌های زیادی را در اردو و مسابقات تحمل کردم و هدفم این بود در رقابت‌های جهانی باکو به مدال طلا برسم و پس از آن با کسب سهمیه المپیک از طریق گرنداسلم در پاریس نیز برای مدال طلای المپیک بجنگم اما همه این آرزوها بر سرم آوار شد. این قول را می‌دهم که مصمم به تکواندو برگردم و حقم را بگیرم. نمی‌گذارم حقم اینگونه پایمال شود و همه زحمات چندین‌ساله‌ام بر باد برود.

او خاطرنشان کرد: کادر فنی تیم ملی و رییس فدراسیون همگی پیگیر کارها هستند تا سرنخ‌هایی برای چرایی این اتفاق جمع کنند و ببینند واقعیت ماجرا چیست. اینکه ما چطور مبتلا به دوپینگ شدیم؛ اینکه از طریق غذا، آب یا چه چیز دیگری این مواد وارد بدن ما شده است.

بزرگی در ادامه گفتگو با ایران اکونومیست، در پاسخ به این سوال که آیا ممکن است در جریان اردو یا مسابقات دچار غفلت شده باشد، گفت: حواس و تمرکز ما به صورت شش‌دانگ روی تمرین، تغذیه، استراحت و مسابقات بود. در اردوها و مسابقات گرنداسلم چین نیز کادر فنی و عوامل فدراسیون شبانه‌روز مراقب تیم بودند و یک لحظه هم چشم از بچه ها برنداشتند. حرفی برای گفتن ندارم و مردم هم فکر می‌کنند ما عمدی دوپینگ کرده‌ایم اما روح من و کلهر از این ماجرا خبر نداشت و کادر فنی و فدراسیون هم نمی‌دانند چطور این اتفاق در تیم رخ داده است.

دارنده مدال برنز آسیا ادامه داد: ما در اردوها مثل یک خانواده بودیم و مطمئنا کسی که این کار را با ما کرده از بچه‌ها و عوامل تیم ملی نبوده است. احتمالا هر که بوده از بیرون آمده و این کار را کرده است. هر چه هست واقعا نمی‌دانیم چطور این اتفاق رخ داده است. باید منتظر بمانیم و ببینیم آیا تست بقیه نفرات هم مثبت می‌شود یا خیر؟ البته دعا می‌کنم آخرین مورد مربوط به من باشد و هیچکدام از بچه‌های تیم آلوده به دوپینگ نشده باشند. امیدوارم تیم ملی با قدرت عازم مسابقات جهانی شود و بهترین نتیجه را کسب کند.

او که اهل روستای شوبکلای بابل است، با اشاره به تحمل سختی‌های رسیدن به تیم ملی تکواندو گفت: پدر من نابیناست و از بچگی مادرم با کارکردن خرج ما را داده است تا به اینجا برسم. من با این اتفاق در ورزش سوختم و واقعا نمی‌دانم چه کار کنم. زندگی ما به‌سختی می‌گذرد. از همه مردم ایران، از مسئولان فدراسیون، وزارت ورزش و همه مسئولان می‌خواهم در این شرایط سخت شغلی به من بدهند تا حداقل درآمد روزانه را داشته باشم و بتوانم به خانواده‌ام کمک کنم و پس از چهارسال باز هم به تکواندو بازگردم. همیشه دعایم این بود که مادرم را خوشحال کنم و شرمنده زحمات او نشوم اما شرمنده‌اش شدم.

او در پایان در پاسخ به این سوال که با توجه به هم اتاق‌بودن با رضا کلهر، آیا با مورد مشکوکی مواجه شده بودند یا خیر، گفت: ما همیشه هم‌اتاق بودیم و همیشه هم وزن کم می‌کردیم. حتی تغذیه‌ای را که به ما در اتاق می‌دادند، مصرف نمی‌کردم و به خانه می‌آوردم. به غیر از آب و میوه چیز دیگری مصرف نمی‌کردیم. نمی‌دانم چطور مبتلا به دوپینگ با ماده‌ای شدیم که اصلا به درد ما که همیشه وزن کم می‌کردیم نمی‌خورد؟