دستگاه کارتخوان یا بلای جان

کافی است یک هکر بتواند رمز کارت بانکی مشتریان یک بانک را هک کند. آن وقت است که بدون اسلحه می تواند به انبوهی از پول دسترسی پیدا کند. به همین دلیل بانک ها همواره مشتریان خود را نسبت به حفظ اسرار بانکی خود توصیه می کنند.

اما در حالی که در خیلی از کشورهای غربی هکرها از انواع و اقسام روش های مختلف برای هک کردن رمز عبور کارت های بانکی استفاده کرده و مدت زمان زیادی را صرف این کار می کنند ما ایرانی ها براحتی این رمز را هنگام خرید در فروشگاه ها با صدای بلند اعلام می کنیم به طوری که علاوه بر متصدی فروشگاه، سایر افراد و مشتریانی که در فروشگاه حضور دارند، از این شماره مطلع می شوند! گاهی اوقات هم به تناسب دفعات خرید، چند بار در روز این رفتار را تکرار می کنیم.

غافل از آن که با این کار عملا اختیار حساب بانکی خود را به کسانی که می توانند از آن سوءاستفاده کنند واگذار می کنیم که گاهی اوقات این کار بلای جان می شود.

اتفاقا سوءاستفاده از کارت های بانکی چیز تازه ای نیست و هر روز از گوشه و کنار اخباری از این دست نیز در روزنامه ها منتشر می شود.

مانند خبری که چند روز قبل درباره سوءاستفاده چند صد میلیون تومانی از حساب های بانکی مردم از سوی یک رستوران فست فود منتشر شد.

با این حال رفتار ما باز هم تغییر نمی کند. بسیاری یا شاید اغلب متصدیان فروشگاه ها ـ بی آن که نیت سوئی داشته باشند ـ همچنان دستگاه های کارتخوان را در پستوی مغازه یا جایی دور از دسترس مشتری قرار داده و برای هر بار خرید و استفاده از کارت شماره رمز او را طلب می کنند.

مشتری هم بناچار با این روش کنار آمده است. بعید به نظر می رسد که نهادهای نظارت بر اصناف تاکنون دستورالعملی در این خصوص صادر نکرده باشند، اما حتی در صورت وجود این دست دستورالعمل ها، رفتار اغلب فروشندگان نشان می دهد که توجهی به اهمیت حفظ اسرار مالی مردم ندارند. شاید لازم باشد نهادهای نظارتی از جمله سازمان تعزیرات حکومتی یا هر دستگاه مسئول دیگر اقدامات سختگیرانه تری را برای الزام واحدهای صنفی به حفظ محرمانگی مسائل بانکی مشتریان در پیش بگیرند.