به گزارش ایران اکونومیست، کلاژن (Collagen) یک زیست‌ماده سازگار با بدن انسان است که به شکل گسترده در مصارف زیست‌پزشکی مانند ترمیم دیسک کمر، نارسایی‌های استخوانی، آسیب به تاندون و انتقال هدفمند دارو مورد استفاده قرار می‌گیرد.
به عنوان یک ایمپلنت بیرونی، قابلیت تخریب ماده خارجی و سرعت این تخریب، در کاربرد بالینی زیست‌مواد اهمیت زیادی دارد. در شرایط ایده‌آل، سرعت تخریب زیست‌ماده به همان اندازه سرعت ترمیم بافت است.
در تولید محصولات زیستی مبتنی بر کلاژن، نکته کلیدی، سرعت تخریب کلاژن در نقاط مختلف بدن است.
طی پژوهشی که توسط پروفسور حسین بهاروند از پژوهشگاه رویان جهاد دانشگاهی و جمعی از پژوهشگران چینی صورت گرفت، سه نوع کلاژن با اتصال عرضی زیاد، متوسط و اندک با روش‌های کواتنومی برچسب‌گذاری‌شده و به صورت زیرجلدی، درون عضلانی و داخل غضروفی به بدن حیوان مدل آزمایشگاهی تزریق شدند؛ سپس با روش‌های تصویربرداری پیشرفته (Near-Infrared-II)، سرعت تخریب آنان مورد بررسی قرار گرفت.
نتایج این پژوهش نشان داد، تمام انواع کلاژن مورد آزمایش ظرف 35 روز به طور کامل در مواضع تزریق تجزیه شدند؛ با این وجود میانگین سرعت تخریب در ناحیه زیرجلدی و بافت عضلانی کندتر از غضروف بود.
به شکل دقیق‌تر، نتایج این پژوهش نشان داد که در بافت عضلانی، سرعت تخریب کلاژن با اتصال عرضی زیاد، کندتر از سرعت تخریب کلاژن با بافت عرضی اندک بود؛ در حالی که کلاژن با اتصالات عرضی زیاد، بالاترین سرعت تخریب را در مفاصل شانه و زانو داشت.
نتایج این پژوهش که در نشریه بین‌المللی Regenerative Biomaterials منتشر شده است، حاکی از آن است که روش تصویربرداری مورد استفاده (NIR-II) می‌تواند به طور دقیق، سرعت تخریب کلاژن در بدن را نشان دهد. همچنین این پژوهش آشکار کرد که سرعت تخریب کلاژن بیشتر به موضع تزریق بستگی دارد تا میزان اتصال‌های عرضی که در حیوان مدل مورد بررسی، سرعت تخریب در ناحیه زیرجلدی و بافت عضلانی نسبت به بافت غضروفی کندتر بود.
