بدون چون‌وچرا باید گفت تیم اقتصادی دولت سیزدهم ایران ضعیف‌ترین تیم اقتصادی دولت‌های پس از جنگ است. تغییر چند وزیر و برکناری رییس بانک مرکزی و رفتن رییس سازمان برنامه‌وبودجه درحالی که عمر دولت هنوز به دو سال نرسیده، ردی از اثبات مفهوم بالا است.
جهان صنعت در ستون نقد روز خود نوشته است : در حالی که دولت باید در این مدت برنامه‌های اصلی خود را برای اداره اقتصاد آماده و اجرا می‌کرد رییس سازمان برنامه‌وبودجه باید دنبال یاران تازه باشد و گفته می‌شود قرار است چارت سازمانی نیز تغییر کند. رییس بانک مرکزی نیز با همه فرمان‌هایی که داده و می‌دهد هنوز وعده‌اش اجرایی نشده است. تغییر وزیران جهاد کشاورزی و وزارت صنعت، معدن و تجارت و انتصاب معاونان همان وزیران به جای وزرای برکنارشده نیز نشان می‌دهد قرار نیست اقتصاد ایران پوست‌اندازی کند. در این میان اما رفتار و گفتار رییس دولت در بخش اقتصاد و دستورهای روزانه وی درباره مسائل بدیهی، نمک پاشیدن بر زخم را به ذهن می‌آورد. رییسی هر هفته چندین‌بار به گمان خود خبرهای تازه به مردم می‌دهد و شوربختانه همان حرف‌هایی را می‌زند که در انتخابات بهار سال‌های ۱۴۰۰ و ۱۳۹۶ زده بود. به‌طور مثال او در روز کارگر گفته است باید کاری کنیم که از کارگران و کارفرمایان همزمان حمایت شود. این دستور رییس دولت درحالی داده می‌شود که منافع کارگران و کارفرمایان در تضاد با هم قرار دارند. دولتی که نمی‌تواند به کارمندان خود رسیدگی کند و نرخ مزد و حقوق کارمندان را نصف نرخ تورم افزایش می‌دهد و در محاسبه، مزد میلیون‌ها ایرانی را در سقف ۵۰ درصد زیر تورم اعمال می‌کند و قدرت قیمت‌گذاری از کارفرمایان را سلب کرده و قیمت ارز را خودش تعیین می‌کند و قیمت پول را نیز در چنگ دارد چگونه می‌تواند همزمان از کارگر و کارفرما حمایت کند. این حرف یعنی اینکه قرار نیست کاری با منطق اقتصاد رقابت و سالم انجام شود.
رییسی دیروز از وزیر کار خواسته است تکلیف پیمانکاران که عامل قراردادهای موقت کار به حساب می‌آیند را روشن کند که به هرج‌ومرج تبدیل خواهد شد. او باز هم گفته است بانک‌ها باید از سرمایه‌گذاری در ساختمان و ملک خودداری و سپرده‌ها را به بخش تولید هدایت کنند که باز هم حرفی بسیار تکراری و نشدنی است و زخم شهروندان را افزون می‌کند. باید به رییس دولت یادآور شد که منابع بانک‌ها پول مردم است و رییس دولت حق ندارد به بانک‌ها دستور دهد منابع سپرده‌گذاران را به بخش تولید هدایت کنند. بانک‌ها که بنگاه‌های خیریه نیستند و باید منابع خود که در حقیقت پول سپرده‌گذاران است را به بخشی ببرند که بیشترین نرخ سود را دارد نه اینکه به بخش تولیدی ببرند که سازمان حمایت امان آنها را بریده است.
