به گزارش ایران اکونومیست، یادداشتی در مجله آمریکایی فوربس با پرداختن به تاثیر توافق تهران-ریاض با میانجیگری چین برای ازسرگیری روابط دیپلماتیک بر مناسبات منطقه‌ای، مطرح کرد: دوستی دوباره میان عربستان سعودی و ایران همه را دچار سردرگمی کرد. سر و صدای زیادی هم بر سر میانجیگری چین برای این توافق و بیرون ماندن آمریکا از گود بر پا شد. برخی بایدن را مقصر دانستند و او را با ترامپ مقایسه کردند که در مدت ریاست جمهوری او، یخ روابط سعودی‌ها با اسراییل آب شد. برخی سعی کردند این ابتکار سعودی-ایرانی را دست کم بگیرند، به ویژه کاخ سفید که استدلال کرد سعودی‌ها هنوز فاصله‌شان با ایران را حفظ می‌کنند و این توافق نوعی صلح ناپایدار است.
در ادامه این یادداشت مطرح شد: مشکل این‌جاست که ریاض همچنین گام‌هایی به سمت نزدیکی دوباره به حکومت بشار اسد در سوریه برداشته که مورد حمایت ایران است و دیگر کشورهای خلیج فارس نیز در حال دنباله‌روی از این رویه هستند. عادی‌سازی روابط با ایران و پذیرفتن دوباره نزدیک‌ترین متحد سوریه بی‌طرفی منفعلانه سعودی‌ها به نظر نمی‌رسد. پس دقیقا چه اتفاقی در حال رخ دادن است و چرا سعودی‌ها با رفتارشان نسبت به ایران به طور یک‌جانبه در حال متحد کردن دوباره قدرت‌های منطقه هستند؟
در گزارش فوربس آمده است: عامل محوری در این معادله باید اسراییل باشد، به ویژه شرایط موجود تحت دولت جدید بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر جدید اسراییل. بالاخره، بازنده نهایی این حرکت سعودی‌ها اسراییل بود. چرا باید سعودی‌ها به اسراییل، متحد جدیدشان، خیانت کنند در حالی که در همان ابتدا هم‌سویی و سازش زیادی برای پذیرفتن این رژیم یهودی به خرج داده بودند؟ زمان تصمیم‌گیری عربستان سعودی درباره ایران را در نظر بگیرید؛ مدتی کوتاه پس از ائتلاف نتانیاهو با احزاب تندروی اسراییل و اعلام الحاقاتی به کرانه باختری.
این مطلب همچنین مطرح می‌کند: در تمام مدت ماهی که گذشت، وضعیت اسراییل-فلسطین به طور خشونت‌باری بدتر شد. سعودی‌ها چنین چیزی را پیش‌بینی می‌کردند. عربستان سعودی موضوع توافق با ایران را تقریبا همان موقع(11 مارس) اعلام و نزدیکی به اسراییل را متوقف کرده و گفت که عادی‌سازی روابط با این رژیم منوط به سیاست آن در قبال فلسطینی‌ها و یک توافق یا تضمین امنیت هسته‌ای عربستان سعودی با آمریکاست.
در بخش دیگری از این یادداشت آمده است: آمریکا در بلندمدت از حمایت از متحدان نفتی خود در مناطق مسئله‌دار عقب‌نشینی می‌کند و علاقه‌ای به ارائه تضمین‌های امنیتی یا راهبردی برای این کشورها حتی در میان‌مدت ندارد. در چنین شرایطی، عربستان سعودی هم نگاهی به اطرافش می‌کند و می‌بیند که دشمنان آمریکا مانند ایران و روسیه و حتی چین مشتاقان نفت هستند و مهم‌تر از آن، همه در یک طرف هستند.
