به گزارش گروه اقتصادی ایران اکونومیست از وبگاه اینوِستینگ، جروم پاول به طور مشخص در نشست مطبوعاتی خود دو اظهارنظر انتقادی مطرح کرد: اولین موضوع این بود که تورم بسیار بالا باقی می‌مانَد و مقدار آن بسیار بالاتر از هدف دو درصدی فدرال رزرو است و موضوع دوم این بود که بحران بانکی، استانداردهای وام‌دهی را تشدید می‌کند که ممکن است بر اقتصاد و تورم، اثر انقباضی داشته باشد.
شرایط وام‌دهی به طور مشخص کاهش یافته است و چنین انقباضی همیشه مقدم بر کاهش رکود است.
بازار فقط با یک افزایش نرخ بهره افزوده از سوی فدرال رزرو شروع به قیمت‌گذاری کرده است؛ اما، «اثر تأخیری» افزایش نرخ همچنان مهم‌ترین خطر است.
مشکل فدرال رزرو این است که اقتصاد هنوز هم قدرتی فراوان (از آمار اشتغال اخیر گرفته تا خرده‌فروشی) از خود نشان می‌دهد؛ اما، بخش زیادی از این «قدرت» توهمی است که در اثر «بالابردن» مصرف به دنبال تزریق‌های مالی و پول گسترده به اقتصاد ایجاد شده است.
M۲ که معیاری برای نقدینگی پولی است، به عنوان درصدی از تولید ناخالص داخلی، هنوز بسیار بالا است و هنوز از طریق سامانه اقتصادی در حال پردازش است.
با این حال، انحراف گسترده از روندهای رشد قبلی، مستلزم یک بازه زمانی طولانی برای بازگشت (reversion) خواهد بود؛ به همین دلیل است که رکود، بعید به نظر می‌رسد و داده‌ها همچنان اقتصاددانان را شگفت‌زده می‌کند.
با توجه به اینکه رشد اقتصادی تقریباً ۷۰ درصد از مخارج مصرف‌کننده را شامل می‌شود، افزایش بدهی‌ها برای «تأمین مخارج زندگی» به دلیل از بین‌رفتن انگیزه نقدینگی تعجب‌آور نیست.
هر بار که انگیزه نقدینگی به دنبال برخی بحران‌ها به‌وجود می‌آید، بدهی مصرف‌کننده به طور موقت کاهش می‌یابد، اما ناتوانی در حفظ استاندارد زندگی فعلی بدون افزایش بدهی ناممکن است؛ بنابراین، با از بین‌رفتن این انگیزه‌های نقدینگی، مصرف‌کننده باید سطوح بدهی را افزایش دهد.
