به گزارش ایران اکونومیست، چند روز مانده به نوروز ۱۳۷۷ بود که ظهر یک روز تعطیل، مخاطبان تلویزیون ایران با پخش یک ویدیو-کلیپ غافلگیر شدند. ویدیو چیز جدیدی نداشت و نماهایی از جنگل بارانی و شبنم‌زده را نشان می‌داد ولی آنچه در قالب صوت موسیقایی پخش می‌شد، از چند جهت متفاوت بود؛ صدای خواننده‌ای که به صدای یکی از خوانندگان خاص قبل از انقلاب شبیه بود، شعری از احمد شاملو که در قاب تلویزیون پخش می‌شد، با موسیقی و تنظیمی متفاوت از آثار موسیقی پاپ که پیش‌تر پخش شده بود.
موسیقی پاپ با آغاز دهه ۷۰ از طریق همان رادیو و تلویزیون متحول شده بود؛ با آثار خوانندگان نوظهوری چون عباس بهادری، حسن همایون‌فال، بیژن خاوری، حمید غلامعلی، مهدی سپهر و دیگر هنرمندانی از این دست. اما قطعه «من و تو و درخت و بارون» که با اجرایی ارکسترال و با صدای خشایار اعتمادی از تلویزیون پخش شد، فصل جدید از موسیقی پاپ ایران را گشود که با خوانندگانی چون علیرضا عصار، شادمهر عقیلی، قاسم افشار، حسین زمان و محمد اصفهانی تداوم یافت.
این قطعه را با آهنگسازی شادمهر عقیلی، خوانندگی خشایار اعتمادی و شعری از احمد شاملو (از دفتر آیدا در آینه) اینجا می‌توانید بشنوید:
متن قطعه:
من بهارم تو زمین
من زمینم تو درخت
من درختم تو بهار
ناز انگشتای بارون تو باغم می‌کنه
میون جنگلا طاقم می‌کنه
تو بزرگی مثل شب
اگه مهتاب باشه یا نه
تو بزرگی مثل شب
خود مهتابی تو اصلا خود مهتاب
مثل شب گود و بزرگی مثل شب
اگه روزم که بیاد
تو تمیزی مثل شبنم، مثل صبح
تو مثل مخمل ابری، مثل بوی علفی
مثل اون ململ مه نازکی اون ململ مه
که رو عطر علفا هاج و واج مونده مردد
میون موندن و رفتن میون مرگ و حیات
مثل برفایی تو
اگه آبم که بشن برفا و عریون بشه کوه
تو همون قله‌ی مغرور و بلندی
که به ابرای سیاهی و به بادای بدی می‌خندی
.
