به گزارش ایران اکونومیست و به نقل از نیو اطلس، اعتیاد به الکل علاوه بر ایجاد مشکلات سلامتی، صدمات و حتی مرگ، به ضررهای اجتماعی و اقتصادی قابل توجهی برای افراد، خانواده‌ها و جامعه می‌انجامد. اکنون یک مطالعه جدید در کمال ناباوری نشان داده است که داروهای مورد استفاده برای درمان بیماری‌های پوستی می‌توانند به طور موثری با اعتیاد به الکل مقابله کنند.
اثرات مخرب الکل بر بدن کاملاً شناخته شده است که از جمله آنها می‌توان به یک بیماری پیچیده روانپزشکی موسوم به اختلال مصرف الکل(AUD) اشاره کرد که با ناتوانی در توقف یا کنترل مصرف الکل با وجود مشاهده پیامدهای منفی اجتماعی، شغلی یا سلامتی آن تعریف می‌شود. AUD یک اصطلاح برای سوء مصرف الکل، وابستگی به الکل، اعتیاد به آن و یک اصطلاح محاوره‌ای برای الکلیسم یا اعتیاد به الکل است.
در حالی که درک بیشتری از مکانیسم‌های ژنتیکی و مولکولی زیربنایی AUD به وجود آمده است، از سال ۲۰۰۴، یعنی زمانی که سازمان غذا و داروی ایالات متحده(FDA) استفاده از داروی acamprosate با نام تجاری Campral را برای کاهش این مشکل تأیید کرد، پیشرفت کمی در گزینه‌های درمانی دارویی برای این اختلال حاصل شده است.
در حال حاضر تنها دو داروی دیگر برای درمان AUD وجود دارد که دی‌سولفیرام با نام تجاری Antabuse و نالترکسون(naltrexone) نام دارند.
این موضوع، گروهی از پژوهشگران از سراسر ایالات متحده را بر آن داشت تا مناسب بودن داروهای موجود و در حال حاضر در دسترس را برای استفاده به عنوان یک گزینه درمانی جدید برای این اختلال بررسی کنند.
محققان به مطالعات قبلی که از تأثیر پاسخ‌های ایمنی و التهابی بدن بر نوشیدن زیاد الکل، انگیزه نوشیدن و وابستگی به الکل حمایت می‌کردند، تکیه کردند. مطالعات روی ارتباط گسترده ژنوم که به دانشمندان کمک می‌کند تا ژن‌های مرتبط با یک بیماری خاص را شناسایی کنند، ارتباط بین آنزیم PDE۴، به ویژه زیرگروه PDE۴b و وابستگی به الکل و نیکوتین را مطرح کردند.
آنزیم PDE۴ موجب تخریب آدنوزین مونوفسفات حلقوی(cAMP)، یک مولکول درون سلولی می‌شود که نقش مهمی در فرآیند التهابی ایفا می‌کند. مشخص شده است که مهار تخریب cAMP توسط PDE۴ دارای کاربرد درمانی از جمله اثر ضد التهابی است.
یکی از این مهارکننده‌های PDE۴ دارویی به نام آپرمیلاست(Otezla)، یک داروی ضد التهاب است که برای درمان پسوریازیس و آرتریت پسوریاتیک(ورم مفاصل) استفاده می‌شود. محققان آزمایش اثربخشی این دارو را ابتدا روی موش‌ها و سپس روی انسان‌ها آغاز کردند.
پسوریازیس یا صدفک یا داءالصدف یک بیماری پوستی مزمن خودایمنی است. این بیماری هنگامی رخ می‌دهد که دستگاه ایمنی بدن سیگنال‌های اشتباهی می‌فرستد. این سیگنال‌ها باعث افزایش سرعت چرخه رشد سلول‌های پوست می‌شود؛ یعنی افزایش بیش از حد سلول‌های پوستی از میزان ریختن آنها بیشتر می‌شود. البته پسوریازیس واگیردار نیست.
آرتریت پسوریاتیک یا ورم‌مفاصل پسوریاتیک نیز التهاب مفاصل در ارتباط با بیماری پوستی و ناخنی پسوریازیس است. در این بیماری هر یک از مفاصل بدن ممکن است درگیر شوند، ولی عمدتاً مفاصل انگشتان و مهره‌های کمری و گردنی مبتلا می‌شوند.
پژوهشگران طی آزمایش‌های خود بر روی موش‌ها دریافتند که آپرمیلاست روی هسته اکومبنس(nucleus accumbens)، ناحیه‌ای از مغز که پاداش دریافتی و محرک‌های تقویت‌کننده مربوط به داروهای اعتیادآور، رابطه جنسی و ورزش را پردازش می‌کند، عمل می‌کند.
آنها دریافتند که این دارو مصرف بیش از حد الکل را در موش‌ها در موقعیت‌های مختلفی از جمله نوشیدن زیاد الکل، اجبار و نوشیدن ناشی از استرس و حتی شرایط بدون استرس کاهش می‌دهد.
محققان به دنبال تأیید اثرات بالینی که در مطالعات حیوانی دیده بودند، یک مطالعه اثبات مفهوم دوسوکور و کنترل شده با دارونما را بر روی انسان انجام دادند. آنها دریافتند که آپرمیلاست که به صورت خوراکی تجویز می‌شود، در کاهش تعداد نوشیدنی‌های مصرفی روزانه تا بیش از نصف موثر است. در این آزمایش به طور متوسط، مصرف الکل افراد مورد آزمایش از پنج نوشیدنی در روز به دو نوشیدنی کاهش یافت.
دکتر آنجلا اوزبرن، یکی از نویسندگان ارشد این مطالعه می‌گوید: من قبلاً چنین چیزی را ندیده بودم. این برای درمان اعتیاد به الکل طور کلی فوق العاده امیدوار کننده است.
نکته مهم این است که شرکت کنندگان در این مطالعه بالینی، به دنبال هیچ گونه درمانی برای اختلال مصرف بیش از حد الکل خود نبودند. دکتر باربارا میسون، یکی از نویسندگان این مطالعه معتقد است که آپرمیلاست ممکن است حتی در افرادی که قصد دارند به مشکل نوشیدن الکل خود رسیدگی کنند، موثرتر باشد.
وی گفت: اثر شگرف آپرمیلاست در کاهش نوشیدن الکل، همراه با تحمل پذیری خوب آن در شرکت کنندگان نشان می‌دهد که یک کاندیدای عالی برای ارزیابی بیشتر به عنوان یک درمان جدید برای افراد مبتلا به اختلال مصرف الکل است.
این مطالعه در مجله The Journal of Clinical Investigation منتشر شده است.
