به گزارش ایران اکونومیست و به نقل از آرت‌نیوز، موزه ملی آمستردام(Rijksmuseum) خانه حدود ۶۰۰۰ اثر است و بازدید از تمام بخش‌های آن دست کم پنج ساعت طول می‌کشد.
در ادامه با برخی از مهمترین آثاری که در این موزه نگهداری می‌شوند آشنا می‌شوید:
«گشت‌شبانه» اثر «رامبرانت»(۱۶۴۲)
بدون شک، «گشت‌شبانه» اثر «رامبرامنت»، نقاش عصر طلایی هلندی(۱۶۰۶ـ۱۶۶۹)، قلب موزه ملی آمستردام است. «گشت‌شبانه» نه تنها بزرگترین و مهمترین اثر موزه است، بلکه کل مجموعه به معنای واقعی کلمه در اطراف این نقاشی ساخته شده است و گالری «گشت‌شبانه» در مرکز ورودی موزه به نام «گالری افتخار» قرار دارد. این نقاشی عظیم و واقعی به دلیل بازی دراماتیک نور و سایه‌اش و همچنین به این دلیل شهرت دارد که تصویری بدیع از یک گروه در حال حرکت را به جای یک حالت نظامی ثابت را به نمایش می‌گذارد.
«سران صنف پارچه‌فروش‌ها» اثر «رامبرانت»(۱۶۶۲)
«سران صنف پارچه‌فروش‌ها» که در «گالری افتخار»، بیرون از گالری «گشت‌شبانه» نگهداری می‌شود، یکی دیگر از تابلوهای نقاشی بزرگ این موزه است. این نقاشی چند نفر از دیوان‌سالاران را حین کار به تصویر می‌کشد. اما این نقاشی برخلاف اغلب پرتره‌های گروهی این دوره از تاریخ که سوژه‌ها را در یک ژست یکسان به تصویر می‌کشد، این افراد را در حالتی به نمایش گذاشته که گویی در میانه انجام کاری هستند و حضور مخاطب در فعالیت آن‌ها وقفه ایجاد کرده است.
«خودنگاره با موهای پریشان» اثر «رامبرانت»(۱۶۲۸)
«رامبرانت» این خودنگاره را در ۲۲سالگی خلق کرد. این نقاشی به دلیل به کارگیری سبک «سایه‌روشن» که چهره هنرمند را تار کرده است، بسیار گیرا است. این تابلو نقاشی نمونه‌ای از گروهی از آثار هنری «رامبرانت» است که به عنوان برترین کارهای این هنرمند شناخته می‌شوند: خودنگاره‌هایی که تاکنون حدود ۸۰ مورد از آن‌ها شناسایی شده است.
«خدمتکار شیردوش» اثر «یوهانس ورمیر»(۱۶۶۰)
با اینکه یوهانس ورمیر (۱۶۳۲-۱۶۷۵) یکی از بزرگترین نقاشان «عصر طلایی هلند» بود، اما در دوران حیاتش چندان مورد توجه نگرفت. تقریباً ۲۰۰ سال گذشت تا اینکه او به دلیل توجه دقیقش به نور، رنگ و فرم تحسین شد. «خدمتکار شیردوش» یکی از چندین نقاشی این هنرمند با موضوع زندگی روزمره در فضای داخلی است.
«آوازه‌خوان» اثر «جودیت لایستر»(۱۶۲۹)
جودیت لایستر یکی از ۲۴ زنی به شمار می‌رود که آثارشان از دیوارهای موزه ملی آمستردام آویخته شده است. نقاشی «آوازه‌خوان» تا ۲۵۰ سال پیش به این هنرمند منسوب نبود. او در زمان حیاتش به رسمیت شناخته شده بود، اما پس از مرگ فراموش شد و چندین قرن آثار او به «فرانس هالس» نقاش مشهور یا همسرش نسبت داده می‌شد. در نهایت او در اواخر قرن نوزدهم به شهرتی که سزاوارش بود دست پیدا کرد.
