حجت‌الاسلام احمد فتحی -کارشناس مسائل دینی- در گفت‌وگو با ایران اکونومیست در مورد عبادت در سیره حضرت زینب(س) گفت: مومن واقعی کسی است که در کوران حوادث و در شرایط سخت، آن زمانی که جسم و روح انسان آماج تیر بلاها و مصیبت‌ها قرار می‌گیرد، به جای شکایت و اعتراض، ایمان خود را حفظ و ارتباطش را با مبدأ بی‌زوال هستی مستحکم‌تر کند و همین نکته کلیدی است که آدمی را آرام و تحملش را در مقابل آن گرفتاری‌ها تشدید می‌کند.
وی با اشاره به آیه «الَّذینَ آمَنُوا وَ تَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُمْ بِذِکْرِ اللَّهِ أَلا بِذِکْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ [رعد/28] آن‌ها که به خدا ایمان آورده و دل‌هاشان به یاد خدا آرام می‌گیرد، آگاه شوید که تنها یاد خدا آرام بخش دل‌هاست»، خاطرنشان کرد: عقیله بنی‌هاشم، اسوه صبر و استقامت، حضرت زینب کبری(س)، عمیقا این ارتباط با معدن آرامش را حفظ کرده بود که توانست در دوران زندگی مشقت بارش، آن همه مصیبت را تحمل کند.
این کارشناس مسائل دینی خاطرنشان کرد: آن بانوی مکّرمه در حساس‌ترین شب زندگی خود یعنی شب هجران از امام حسین (ع)، فرزندان و برادران، شب اسارت و غربت، شب آوارگی و تنهایی، تهجد و شب زنده‌داری خویش را ترک نکرد. از فاطمه بنت الحسین (س) نقل شده است که فرمود: «وَ اَمَّا عَمَّتِی زِینَب فَاِنَّهَا لَم تَزَل قَائِمَةٌ فِی تِلکَ اللَّیلَة اَی عَاشِرَة مِنَ المُحَرَّمِ فِی مِحرابِها تَستغیث اِلَی رَبِّهَا ... عمّه ام زینب (س) در تمام شب عاشورا در محراب خویش ایستاده و به پروردگارش استغاثه می‌کرد.
فتحی بیان کرد: روز عاشورا امام حسین(ع) که خود معصوم و واسطه فیض الهی است هنگام وداع با خواهر مصیبت زده‌اش، جمله‌ای را می‌فرماید که حاکی از رسیدن قلّه رفیع بندگی و پرستش آن مخدّره، دارد «یا اُخْتاه! لا تَنْسِنی فی نافلةِ اللَّیْل خواهرجان! مرا در نماز شب فراموش مکن».
وی افزود: امام سجاد(ع) در خصوص این جنبه از زندگی حضرت زینب (ع) فرمودند «اِنَّ عَمَّتی زَیْنَب کانَتْ تُؤَدّی صَلَواتِها مِنْ قِیام، اَلفَرائِضَ وَ النَّوافِلَ، عِنْدَ مَسیرِنا مِنَ الکُوفَةِ اِلَی الشّامِ، وَ فی بَعْضِ المَنازِل تُصَلّی مِنْ جُلُوسٍ... لِشِدَّةِ الجُوعِ وَ الضَّعْفِ مُنْذُ ثَلاثِ لَیالٍ لاَنَّها کانَتْ تَقْسِمُ ما یُصیبُها مِنَ الطَّعامِ عَلَی الاَطْفالِ، لِاَنَّ القَوْمَ کانُوا یَدْفَعُونَ لِکُلِّ واحِدٍ مِنّارغیفاً واحِداً مِنَ الخُبْزِ فِی الیَوْمِ وَ اللَّیلَة» همانا عمهام زینب همه نمازهای واجب و مستحب خود را در طول مسیر ما از کوفه به شام ایستاده میخواند و در بعضی از منزل‌ها نشسته نماز خواند... و این هم به جهت گرسنگی و ضعف او بود، زیرا سه شب بود که غذایی را که به او می‌دادند میان اطفال تقسیم می‌کرد، چون که آن مردمان (سنگ دل) در هر شبانه روز به ما یک قرص نان بیشتر نمی‌دادند.
این کارشناس مسائل دینی بیان کرد: این‌ها گوشه‌هایی از عبادت و ارتباط حضرت زینب(ع) با حق‌تعالی بود که به ما این درس را می‌دهد که اگر می‌خواهیم در مقابل امواج سهمگین و کوبنده مصیبت‌ها به ساحل آرامش برسیم، بهترین راه، ارتباط و اتصال با مبدأ آرامش است.
