معاون توسعه ورزش قهرمانی وزارت ورزش و جوانان، در این مجمع به شکلی عجیب به تمجید از عملکرد تیم ملی فوتبال کشورمان در جام‌جهانی ۲۰۲۲ پرداخته است. پولادگر حرف‌های عجیب و غریبی زده که به‌طور جدی جای بحث دارد. مطالب او بار دیگر یادمان می‌آورد فرهنگ لغات برخی از مدیران و مسوولان در ایران تا چه اندازه عجیب و غریب و متفاوت از باورهای مردم عادی است. گویا آنها کلا از زاویه دیگری به جهان هستی نگاه می‌کنند و تعریف‌شان از عبارات مختلف، به کلی فرق دارد.
کدام اقتدار؟ کدام سربلندی؟
ابتدا بخشی از سخنان بحث‌برانگیز پولادگر را بخوانید: «ما یک رویداد بزرگ ملی- ورزشی به نام جام‌جهانی را سپری کردیم و اینجا فرصت مغتنمی است که از همه عواملی که باعث شدند در این رویداد با اقتدار و سربلند حضور پیدا کنیم، تشکر کنم. هر چند شاید قضاوت‌های متفاوتی در خصوص این رویداد شد و طبیعی هم هست. خروجی چنین رویدادهایی برد و باخت‌هاست و شاید خیلی از اتفاقات در حاشیه این رویدادها را نبینند.» لطفا تعجب نکنید؛ عین عبارات یک مقام عالی‌رتبه ورزش ایران آن است که عملکرد تیم ملی در جام‌جهانی موجب اقتدار و سربلندی شده است. آیا کسی می‌داند پولادگر از کدام عملکرد مقتدرانه سخن می‌گوید و بابت کدام شاهکار تاج افتخار بر سر مدیران فدراسیون می‌گذارد؟ شکر خدا در ورزش بر خلاف بسیاری از دیگر حوزه‌ها، اسکوربرد و تابلوی نتایج وجود دارد که تا حدود زیادی نتایج عملکرد تیم‌ها و افراد را در قالب اعداد به نمایش می‌گذارد.
یعنی اینجا جایی نیست که بدون سند و مدرک و در کار بودن واقعیت ملموس بشود از قطار پیشرفت یا چیزهایی شبیه این سخن گفت. مردم مسابقات را می‌بینند، نتایج را دنبال می‌کنند و کیفیت عملکردها را به آسانی مورد ارزیابی قرار می‌دهند. در همین راستا، چیزی که ما عوام در قطر دیدیم این بود که ایران پیرترین تیم جام‌جهانی را که هیچ چشم‌انداز طولانی‌مدتی پیش روی آن نیست با خودش به جام‌جهانی برد و از دور مسابقات اوت شد. چیزی که ما دیدیم این بود که تیم ملی در جریان شکست ۶بر۲ برابر انگلستان، سنگین‌ترین باختش در ادوار جام‌جهانی را تجربه کرد. چیزی که ما دیدیم این بود که تیم ملی طی ششمین حضورش در جام‌جهانی هم حسرت به دل صعود از مرحله گروهی باقی ماند و تازه افتخار ۲۴ ساله پیروزی بر آمریکا را از دست داد. اگر اینها اقتدار و سربلندی است، پس ۳ تیم آسیایی که به مراحل حذفی رسیدند چه باید بگویند؟ عربستانی که آرژانتین را برد و تنها شکست ۳ سال اخیر قهرمان جهان را به آلبی‌سلسته تحمیل کرد چه باید بگوید؟ آیا ریشه بخش بزرگی از در جا زدن‌های فوتبال ایران همین نیست که به جای مواجهه انتقادآمیز با حقایق، دنبال توجیه عملکرد خودمان و «دستاورد‌نمایی» هستیم؟ به راستی وقتی از باخت ۶ گله هم رضایت داریم، دیگر چه انگیزه‌ای برای پیشرفت و ترقی باقی می‌ماند؟
آیا دو کشور داریم؟
اظهارات عجیب پولادگر، در رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی بازتاب زیادی داشت و بسیاری را شگفت‌زده کرد. در عین حال اما در یکی از جالب‌ترین واکنش‌ها، سایت تابناک کامنت کاربری را منتشر کرد که نوشته بود: «وقتی می‌گوییم دو کشور هستیم برای همین است؛ کشور مسوولان و کشور مردم! ظاهرا ما چیزهایی را می‌بینیم که دولت نمی‌بیند و دولت هم چیزهایی می‌بینید که ما نمی‌بینیم!» حقیقتا کامنت معناداری است، نه؟
دنياي اقتصاد
