به گزارش ایران اکونومیست، احسان حدادی رکورددار پرتاب دیسک ایران و قهرمان آسیا که خود را برای حضور در بازیهای آسیایی هانگژو آماده می‌کند به تازگی گفته اگر مدال طلای این بازی‌ها را نگیرد مقصر مسئولان ورزش کشور هستند. او همچنین اعلام کرده آدم پرهزینه‌ای است و کسی قادر نیست کاری که او در دوومیدانی می‌کند را انجام بدهد. این ورزشکار از وزیر ورزش هم انتقاد کرده که شخصا پیگیر وضعیتش نیست و به محل تمرینش نمی‌رود.
گویا بهانه تراشی، انتقاد از مسئولان و ارائه تصویری غیر واقعی از کمبودهای تمرینی، شگرد همیشگی احسان حدادی قبل از مسابقات برای دریافت حمایت های مالی حداکثری است؛ شگردی که در نهایت از آن برای توجیه ناکامی خود استفاده می‌کند و متاسفانه مسئولان ورزش کشور نیز به این موضوعات بها می‌دهند.
بهانه گیری حدادی تنها به همین خلاصه نشده است و در بخشی دیگری از صحبت‌های خود حمایت‌های انجام شده برای کسب مدال نقره المپیک لندن را نادیده گرفته و گفته: " من مدال المپیک ۲۰۱۲ لندن را نگرفتم، بلکه برنامه‌ریزی آن مدال را برایم رقم زد. برنامه ریزی که تیمم یعنی مربی، ماساژور، پزشکم و من داشتیم، وگرنه از بدنه ورزش کسی برایم کاری نکرد. مثل اینکه یک پدر به بچه اش پول می‌دهد و آن بچه می‌تواند پول را صرف تفریح، سینما رفتن و خوشگذرانی کند یا نه کتاب بخرد و راه پیشرفتش را هموار کند. به من هم پول دادند من هم می‌توانستم در اروپا دنبال زندگی‌ام بروم اما دکتر و ماساژور گرفتم و با تمرین جدی در کمپ، مدال نقره المپیک گرفتم. حالا هم پول ندهند من مدال نمی‌گیرم".
اما بهتر است احسان حدادی به این سوال هم جواب بدهد که اگر مسئولان ورزش از او حمایت نمی‌کردند و هزینه برای مربی، پزشک و ماساژو او نمی‌دادند، باز هم می‌توانست مدال المپیک بگیرد و اکنون با چنین ناسپاسی آشکاری منکر حمایت‌ها شود؟ اگر ورزشکار نبود آیا پولی دریافت می‌کرد که بخواهد بین تفریح و ورزش یکی را انتخاب کند؟ حدادی که می‌گوید اگر پول ندهند مدال نمی‌گیرد باید به این موضوع هم توجه کند که در چند سال اخیر هیچ دستاوردی در دوومیدانی نداشته اما همواره حمایت شده و هزینه ای که باید صرف پایه دوومیدانی می‌شده، به او اختصاص پیدا کرده است. او حتی رسم و رسوم پهلوانی را هم درست به جا نمی‌آورد و منکر زحمات دیگران می‌شود.
این ورزشکار در حالی اینگونه صحبت می‌کند که در چند سال اخیر شرایط آمادگی خوبی نداشته و به شدت افت کرده است، حتی بعد از سه سال در مسابقات جام امام رضا توانست رکورد ۶۱.۱۱ متر را ثبت کند و تا پیش از آن رکوردهای کمتر از این عدد را ثبت می‌کرد. افت این ورزشکار به حدی است که نتوانست از طریق ثبت ورودی یا رنکینگ جهانی سهمیه قهرمانی جهان را به دست آورد و اگر نامه‌نگاری با فدراسیون جهانی نبود، اصلا سهمیه‌ای به او تعلق نمی‌گرفت. عملکردش در المپیک توکیو هم برای همیشه در یادها می‌ماند که چگونه بعد از پرتاب ۵۸.۹۸ متری خود و بیست و ششمی در این مسابقات گفت "ناراحت نیستم"!
این ورزشکار از ۱۰ سال قبل یعنی المپیک لندن به بعد در مسابقات رسمی و معتبر چون قهرمانی جهان، قهرمانی آسیا و بازیهای آسیایی نتوانسته به رکورد ۶۶ متر برسد و با ناکامی در بازیهای کشورهای اسلامی در ترکیه که حتی پرتابگران کویت و قطر هم او را پشت سر گذاشتند، به نظر می‌رسد به پایان دوران قهرمانی خود نزدیک شده است اما همچنان توجه و تمرکز اصلی فدراسیون بر این ورزشکار است. این در حالی است که فدراسیون باید استعدادیابی و توجه به رده‌های پایه را به صورت جدی در دستور کار خود قرار دهد تا شاید در سال‌های آینده دوومیدانی از این اوضاع اسفبار خارج شود و سروسامان پیدا کند.
کسب پنجمین مدال طلای بازیهای آسیایی توسط حدادی افتخار بزرگی برای ورزش ایران خواهد بود اما برای رسیدن به این افتخار نباید چارچوب ها را زیر پا گذاشت و همه چیز دوومیدانی را فدای آن کرد.
