یک فرمانده، یک خاطره

به گزارش ایران اکونومیست،حامد جرفی، سال ۱۳۳۲ در هویزه متولد شد و تحصیلات ابتدایی تا دبیرستان را در سوسنگرد گذراند. مردم شهر هویزه او را خوب می‌شناختند. بعد از آنکه دیپلم گرفت، در رشته ادبیات انگلیسی و فرانسه در دانشکده زبان‌های خارجه اهواز پذیرفته شد. (در آن زمان رشته‌های ادبیات انگلیسی و فرانسه باهم تدریس می‌شد).

دکتر احمد جرفی، برادر حامد در خاطرات خود از برادرش روایت کرده است: شاگرد انقلابی و ممتاز کلاس بود و مدام اعلامیه‌های امام (ره) را پخش می‌کرد و همیشه با علمای مجاهد اهواز در ارتباط بود. در آن سال‌ها حامد جرفی از جمله نیروهای مبارز دانشگاه بود. در «منطقه لشکر» اهواز خانه‌ای گرفته بود و در آنجا اعلامیه‌های امام را تکثیر می‌کرد. دوستان بسیاری هم داشت که یکی از آنها استاد دانشکده پزشکی، دکتر «جان کوپر» بود که رابطه دوستانه‌ای با حامد داشت؛ هر چند مسلمان نبود. کوپر استاد روانشناسی بود و از ترجمه نهج‌البلاغه حامد خیلی خوشش آمده بود و می‌گفت که حضرت علی (ع) روانشناس بزرگی است.

رفتار حامد به اندازه‌ای بر روی این استاد غیرمسلمان تأثیر گذاشته بود که در نهایت مسلمان شد و حتی با شهید جرفی هم خانه شد تا آداب اسلام را بهتر بشناسد. دکتر کوپر بعدها اسلام شناس برجسته‌ای شد و یک مرکز اسلامی نیز در لندن تأسیس کرد.

حامد مدتی را در شرکت‌های اقماری صنعت نفت مشغول به کار شد و در شرکت خارجی «پارسونز» در ایران چند نفر دیگر را مسلمان کرد. حامد پس از مدتی به حوزه علمیه رفت و مشغول به تحصیل علوم انسانی شد و اصول کافی و کتاب‌های شهید مطهری را ترجمه کرد و گاهی هم شعارهای انقلابی با مضامین قرآنی می‌ساخت.

پس از پیروزی انقلاب اسلامی، به عنوان مترجم امام فعالیت می‌کرد، مخصوصا در مصاحبه‌های رسانه‌های فرانسوی با امام از جمله روزنامه مشهور «لوموند». حامد به چهار زبان عربی، انگلیسی، فرانسه و فارسی مسلط بود.

در سال‌های منتهی به پیروزی انقلاب اسلامی، رژیم ستمشاهی برای حامد حکم اعدام صحرایی صادر کرده بود. به این معنی که مزدوران شاه هرجا که او را دیدند می‌توانند او را بکشند، به همین دلیل همیشه با لباس مبدل رفت و آمد می‌کرد و خانه ما همیشه تحت نظر بود و یکبار هم من را که در آن زمان دانشجوی پزشکی بودم، گرفتند. حامد در مسجد اباعبدالله الحسین (ع) فعالیت می‌کرد و در زیرزمین خانه مکانی را حفر کرده بود و کتاب‌ها و اعلامیه‌ها را در آنجا پنهان می‌کرد.

دوران سربازی را در مسجدسلیمان گذراند و همزمان تدریس هم می‌کرد. انقلاب که پیروز شد در دبیرستان دکتر فاطمی اهواز به تدریس ادامه داد و عضو فعال انجمن اسلامی شد. مردم هویزه طوماری نوشتند و او را خواستند. او نیز کار در شرکت نفت را رها کرد و بخشدار هویزه شد. هم بخشدار بود و هم در دبیرستان «ابن سینا»ی هویزه به عنوان معلم دینی، قرآن و انگلیسی تدریس می‌کرد.

قبل از جنگ ازدواج کرد و استاندار وقت و مسئولان استان در مراسم عروسی‌اش که بسیار ساده‌ بود، شرکت کردند.

با هجوم دشمن به خوزستان، اوضاع بحرانی شد و هویزه که تا مرز فاصله‌ای ندارد، آماج حمله دشمن قرار گرفت. بخشدار هویزه که فرمانده هم شده بود، در بسیج عشایر فعالیت می‌کرد و در تشکیل گروه‌های عشایری برای مقابله با دشمن نقش مهمی داشت. آموزش‌های رزمی و چریکی می‌داد و خودش هم با یک دستگاه «توپ ۱۰۶ » به سمت دشمن شلیک می‌کرد. ما در آن زمان پشت بام‌خانه می‌خوابیدیم و گاهی عراقی‌ها و نفوذی‌ها را می‌دیدیم که شبانه وارد هویزه می‌شوند. حامد هم توسط دشمن شناسایی شده بود و رادیو عراق مرتب نام او را اعلام می‌کرد. حامد همیشه می‌گفت حکومت حضرت مهدی (عج) از انقلاب ما می‌گذرد و انقلاب ما نیاز به خون دارد. او عاشق شهادت بود.

درگیری‌های متعددی با ضدانقلاب و نیروهای دشمن داشت. در یکی از درگیری‌ها به همراه شهید سیدحسین علم‌الهدی در «چهارراه آبادان» در اهواز به سختی با ضدانقلاب که قصد ترور آنها را داشتند به صورت تن به تن و مسلحانه درگیر شدند و شدت و سرعت عمل این دو شهید موجب فرار ضدانقلاب شد. عراقی‌ها نیز او را شناخته بودند و می‌دانستند که مرکز فرماندهی در هویزه، بخشداری این شهر است. دشمن بخشداری را به توپ بست و حامد همانگونه که آرزو داشت، فرقش شکافت و مدتی را به حالت کما فرو رفت. او را به تهران اعزام کردند و پس از دو ماه، در روز ۱۷ دی‌ماه سال ۵۹ بال پرواز گشود و پیکرش را در قطعه ۲۴ بهشت زهرا (س) تهران به خاک سپردند.