به گزارش روز یکشنبه ایران اکونومیست به نقل از نشریه نشنال اینترست، اگرچه تحریم های غرب علیه روسیه هزینه های زیادی به همه طرف ها وارد کرده، اما این جنگ اقتصادی به تنهایی نمی تواند مانع جنگ در اوکراین شود.
در گزارش این نشریه با عنوان " تحریم ها جنگ روسیه را در اوکراین پایان نمی دهد" آمده است: کمیسیون اروپا در تاریخ ۷ دسامبر (۱۶ آذر) بسته تحریمی جدیدی علیه روسیه وضع کرد تا این کشور را مجبور به پایان تهاجم به اوکراین کند. اما این تحریم ها که در پی هشت بسته تحریمی پیشین وضع شده، هزینه های سنگینی بر اروپا تحمیل می کند. با نزدیک شدن به زمستان و کاهش دما و در نتیجه قطع تجارت با روسیه، اروپا خود را برای قطع برق، کمبود روشنایی و گرمایش و قطع موقت اینترنت و خدمات تلفن همراه آماده می کند. درحالی که جنگ همچنان ادامه دارد و روسیه به حملات موشکی علیه زیرساخت‌های انرژی اوکراین ادامه می دهد.
براساس مطلب درج شده در این نشریه، در واقع، این ماهیت جمعی تحریم‌ها است که به روسیه اجازه می‌دهد حتی شدیدترین تحریم ها را دور بزند. چراکه هر یک از اعضای ائتلاف تحریم کننده این انگیزه را دارد تا بار تحمیل شده بر کشوری را که از قطع روابط اقتصادی با روسیه رنج می برد، کاهش دهد. لذا این امر نه تنها تاثیر نهایی تحریم ها را کم می کند بلکه به روسیه فرصتی برای تطبیق می‌دهد و به شرکت‌های غربی نیز انگیزه می دهد پیش از اعمال تحریم ها تجارت با روسیه را افزایش دهند.
برای غلبه بر این مشکل، برخی ممکن است تحریم‌های بیشتر و با طراحی بهتر یا تحریم‌های جامع‌تری را پیشنهاد دهند و به دنبال انزوای کامل اقتصادی روسیه باشند. اما چنین راه حل هایی هزینه بسیار بالاتری در مقایسه با مزایای آن به همراه دارد. بنابراین آنچه که مسلم است جنگ در اوکراین را نمی توان تنها از طریق ابزارهای اقتصادی پایان داد. به ویژه از آنجایی که هند و چین به همراه برخی کشورهای مهم کوچکتر، از تحریم های غرب حمایت نمی کنند، تحریم اقتصادی ابزار اشتباهی است.
این نشریه در ادامه چالش دیگر تحت فشار قرار دادن روسیه برای پایان جنگ با استفاده از تحریم را نوع تحریم های دسته جمعی دانسته و می افزاید: هر کشور غربی خواهان تحریم هایی است که هزینه های زیادی بر روسیه تحمیل کند، اما در بهترین حالت خودش کمترین هزینه را متحمل شود. مانند بلژیک که همچنان به واردات الماس روسیه ادامه می دهد. فرانسه، مجارستان، اسلواکی و فنلاند به واردات سوخت هسته ای از آن ادامه می دهند و یونان هم به مبارزه برای حق انتقال نفت روسیه.
هرچند توانایی غرب برای انزوای اقتصادی کم نیست و اروپا قادر است اقتصاد آن را منزوی کند. پس چرا این کار را نکند؟
نشنال اینترست در پاسخ، یکی از دلایل خطر نکردن غرب در انزوای اقتصادی روسیه را هزینه باورنکردنی چنین سیاست بلندپروازانه ای می داند. به عبارتی این امر مستلزم آن است که غرب از تجارت دوجانبه با روسیه دست بکشد و بقیه جهان هزینه آن را بپردازد. مانند از دست دادن دسترسی خیل عظیمی از کشورها از نفت روسیه، که هزینه های سیاسی باورنکردنی برای غرب ایجاد می کند.
این گزارش می افزاید: تهدید به تشدید تنش هسته ای دلیل دیگری است که غرب قصد انزوای اقتصادی روسیه را ندارد. درواقع چنانچه سیاست خفقان اقتصادی به طور مؤثر اجرا شود، توانایی روسیه عمیقا کاهش می یابد و این همان چیزی است که طرفداران این سیاست استدلال می کنند با این اقدام می توانند روسیه را مجبور به پایان جنگ اوکراین کنند. اما سیاست خفقان اقتصادی که به طور قطع توانایی یک دولت را برای دفاع از قلمرو خود کاهش می دهد به معنای تهدید وجودی برای بقای روسیه است. بنابراین به کارگیری چنین سیاستی علیه یک کشور دارای تسلیحات هسته ای بسیار خطرناک خواهد بود.
این رسانه روند پایان جنگ در اوکراین را نه در گرو تحریم های اقتصادی، که ابزارهای جایگزین دانسته و در ادامه مطلب اضافه کرده است: در این مقطع، دیپلماسی ابزاری اثرگذار خواهد بود. اما از آنجایی که روسیه دارای تسلیحات هسته‌ای است، حتی یک پیروزی قاطع نظامی اوکراین که منجر به خروج نیروهای روسی از مرزهای اوکراین باشد تضمینی برای پایان جنگ نیست. چراکه مسکو با در دست داشتن تسلیحات پیشرفته نظامی قادر است به گلوله باران زیرساخت های اوکراین اینبار از خاک خود ادامه دهد. علاوه بر این، تهاجم اوکراین به خاک روسیه خطرات تلافی جویانه هسته‌ای را در پی دارد.
نشانال اینترست در پایان نتیجه گیری کرده است که این روسیه است که تصمیم گیرنده پایان جنگ خواهد بود و در آن زمان دیپلماسی ضرورت پیدا می کند. بنابراین توجه به منافع امنیتی روسیه در اروپا که منشا آن پایان گسترش مرزهای ناتو است، برای مذاکره ضرورت خواهد داشت.
