شبی که فوتبال خواستنی‌تر شد

ایران اکونومیستپلاس:‌ مثل سجده شکر، مثل پناه بردن در آغوش خالق وقتی نگران و پریشانی. دقیقا مثل شیرینی تقسیم یک شادی با کسی که دوستش داری و او هزاران بار بیشتر دوستت دارد.

شب گذشته، تصویر و فیلمی از رقص «سفیان بوفال» بازیکن تیم ملی مراکش همراه با مادرش پس از برد مقابل فرانسه در فضای مجازی منتشر شد که واکنش‌های بسیار مثبتی از سوی کاربران دریافت کرد. بوفال ۲۹ سال دارد و از ۲۰۲۰ هافبک تیم فرانسوی آنژه است.

یک کاربر در پست منتشر شده پیج ۴۳۳ نوشته است:‌ هیچ چیز غیر ممکن نیست وقتی خدا می‌گوید: کن فیکون.

کاربر دیگری نیز نوشته:‌ تا حالا بازیکنان اروپا رو دیده بودید که با مامانش اینجوری جشن بگیره؟

«اسلام به ما یاد می‌دهد که با مادرمان مثل یک ملکه رفتار کنیم.» این نظر یکی دیگر از کاربران است.

و یک کاربر دیگر نوشته است:‌ تو به ما ایمان نداشتی، خدا داشت! اما بدون شک کوتاهترین و دقیقترین شرح برای شادی دیشب بوفال و پیروزی مراکش «خدا، مادران و پشتکار» است. بوفال شب گذشته درحالی این قاب را در این دوره‌ از جام جهانی ماندگار و شادی‌ صعود مراکش را با مادرش تقسیم کرد که تا پیش از این شاید اغلب مردم جهان مراکش را به این می‌شناختند که روزی مراکش مستعمره فرانسه بود و اکنون باشکوه، لطیف، مقتدر؛ دقیقا شبیه به رقصِ مادر بوفان قرار است در یک چهارم نهایی بازی‌ها، مقابل فرانسه بازی کنند.

زیبایی شادی بوفان تنها منحصر به خود آن حرکت بود. دقیقا مثل بوی دست‌ها و طعم غذای هر مادر که منحصر به خودش است؛ شادی و رقص بوفان هم همینجور بود. مثل غمِ چشم‌های هر مادر و صبرشان در زندگی، این شادی همان اندازه باشکوه بود.

زیبایی شادی بوفال مثل باران پس از خواندن نماز باران در دل کویر است. همانقدر امیدبخش است. مثل بهار است. وقتی پس از زمختی زمستان، یکباره همه جا را زنده و سبز می‌کند. زیبایی شادی بوفال شبیه لیوان آب به وقت اذان مغرب و تر شدن گلوی خشک بعد از روزه در یک روز گرم و سخت است.

مثل طعم قورمه سبزی تمام مادران ایرانی، شادی سفیان بوفال همراه با مادرش منحصر به فرد بود. آدم عکس‌ها را که مرور می‌کند ناخودآگاه زیر فرهاد مهراد توی گوشش بانوی گیسو حنایی می‌خواند. همانجایی که می‌گفت: تو را ‌دوست دارم چون لحظه شوق در گشودن هدیه‌ای که نمی‌دانم چیست. دوستت دارم چون گفتن شکر خدا من زنده‌ام.