به گزارش گروه اجتماعی ایران اکونومیست، به نقشه ایران که نگاه می‌کنید بخش اعظمی از آن را جزء مناطق کم‌آب و خشک می‌بینید؛ کشوری 4 فصل اما محصور در منطقه خشک آب و هوایی که به دلیل خشکسالی‌های اخیر بر ابعاد زمین‌های بایر و غیرقابل کشت آن افزوده می‌شود.
کشور‌های مختلفی در دنیا هستند که به همین پدیده طبیعی دچارند اما با کمک فناوری توانسته‌اند عوارض و آثار منفی آن را کاهش دهند. مهندسی شوروَرزی یکی از این فناوری‌ها است که می‌تواند در این مسیر چاره‌ساز باشد.
بنابر تعریف عام از فناوری شورورزی، این تکنولوژی به معنای استفاده از آب‌های شور و بی‌پایان رود‌ها و دریا‌های شمال و جنوب کشور و تبدیل زمین‌های شور به جنگل و مناطق تولیدی چون تولید انبوه گیاهان مفید، خوراکی، دارویی، صنعتی و پرورش انواع دام و طیور است.
این فناوری مفیدی که به دنبال ایجاد توازن بین حفاظت از محیط زیست و رشد اقتصادی است با حمایت ستاد توسعه زیست‌فناوری معاونت علمی، فناوری و اقتصاد دانش‌بنیان ریاست جمهوری در کشورمان در حال توسعه و به‌کارگیری است. بر همین اساس، این ستاد با کمک شرکت‌های دانش‌بنیان اجرای 4 پروژه را در اولویت قرار داده است.
«کشت علوفه شورپسند»، «پرورش ماهی با زه‌آب»، «زراعت چوب از گیاهان شورپسند» و «پرورش گوسفند» در این مناطق برنامه‌هایی است که می‌تواند ایران را در گذر از روزهای خشکسالی یاری کند.
این فناوری به افزایش تعامل صنایع با دانشگاه‌های پیشرو در این زمینه کمک می‌کند و یاریگر کشور در اجرای برنامه‌های توسعه‌ای بر مبنای مزیت‌های بومی و منطقه‌ای خواهد بود.
؛
