شبنم طلوعی در گفت وگو با ایران اکونومیست، به بیان چند توصیه روانشناختی برای خوب شدن موقتی حال روحی و روانی افراد به هنگام بروز بحرانهای زندگی شخصی پرداخت و با اشاره به اثرات روانشناختی هم صحبتی با افراد به اصطلاح «منفی باف»، اظهار کرد: گاهی افراد بی آنکه متوجه باشند در روابط روزمره خود با افراد به اصطلاح «منفی باف» هم صحبت می‌شوند و ناخودآگاه این هم صحبتی و شنیدن حرف‌های منفی یا نا امید کننده مستقیما بر حال روحی و روانی اثر می‌گذارد.
وی با بیان اینکه هم صحبتی با افرادی که دائما حرف‌های نا امید کننده می زنند نه تنها منجر به لذت نبردن از معاشرت می شود بلکه به اصطلاح انرژی ما را نیز تخلیه می کند، تصریح کرد: تمام افراد در شرایطی که دچار بحرانهای زندگی شخصی می شوند چند راه حل پیش رو دارند؛ اول آنکه کماکان قربانی شرایط و مشکلات و بحرانهای زندگی بمانند؛ دوم آنکه شرایط را تغییر دهند؛ سوم، نگاهشان به آن بحران یا مشکل را تغییر دهند و چهارم آنکه شرایط زندگی و بحران پیش آمده را بپذیرند و راه حل آخر این است که شرایط رخ داده را متوقف کنند.
این روانشناس با اشاره به اینکه در شرایط هم کلامی با افراد منفی باف نیز تمام انتخاب‌های یاد شده را پیش رو داریم، به ارائه راهکارهایی برای رهایی از «تله» حرف‌های «خشم‌زا» دیگران پرداخت و ادامه داد: افراد در چنین شرایطی می‌توانند کماکان به این روند اذیت کننده و هم صحبتی و شنیدن کلام منفی دیگران ادامه دهند، یا آنکه با این نگاه در چنین مکالمه‌ای بمانند که در حال گوش دادن به حرف‌های این فرد و کمک کردن به او برای تخلیه انرژی های منفی هستند، از سوی دیگر می‌توانند در حین صحبت با چنین افرادی موضوع مورد بحث را تغییر دهند، انتخاب دیگر آن است که افراد بپذیرند که چنین فرد منفی بافی در محیط اطراف آنها وجود دارد و آنها فقط باید مانند یک ناظر، بدون دخالت احساسات خود به حرف‌های او گوش دهند. انتخاب و راه حل آخر نیز قطع ارتباط با چنین افراد منفی بافی است. چون ما نمی توانیم رفتار و افکار دیگران را تغییر دهیم تنها می توانیم برای دوری از این به اصطلاح انرژی‌های منفی یکی از این راه‌ها را انتخاب کنیم.
طلوعی با تاکید بر اینکه ما هیچگاه مجبور نیستیم کاری را انجام دهیم و رفتار و اعمال روزانه ما انتخاب‌های ما در لحظه هستند، توضیح داد: انتخاب نوع احساسات و چگونگی اقدامات در زندگی با ما است. برای حفظ امید در زندگی در میان بحرانهای شخصی، داشتن فعالیت‌های ذهنی نظیر کتاب خواندن و یا گوش دادن به کتاب گویاست که بسیار کمک کننده است. تماشای برنامه‌ها و محتواهای علمی و فرهنگی، انجام بازی‌هایی که مغز را به تکاپو می اندازد نظیر شطرنج، استفاده از تکنیک‌هایی برای تمدد اعصاب نظیر تکنیک‌های "آرمیدگی" و تمرکز آگاهانه، انجام فعالیت‌های آرام بخش نظیر پیاده روی و انجام مراقبه و مدیتیشن از جمله فعالیت هایی هستند که می توانند امید و خوش‌بینی به یک آینده بهتر را در ما زنده کنند.
وی در پایان سخنان خود خاطر نشان کرد: "امید" دارویی است که گاهی شفا می‌دهد و گاهی درد را قابل تحمل می‌کند. در این میان هم صحبتی با افرادی که دائما منفی بافی می کنند می‌تواند آرامش و صلح را بر هم زند از این رو باید مراقب بود که در تله چنین حرف‌هایی گرفتار نشد.
