به گزارش خبرنگار ورزشی ایران اکونومیست اعزامی به دوحه قطر، لحظه‌شماری برای بازی با ولز هم امیدوارکننده بود و هم ترسناک. امیدوارکننده از این جهت که ببریم تا بازی با انگلیس را بشوید و ببرد و ترسناک از این بابت که مبادا شکست دوم رقم بخورد و حذف شویم.
فضای ورزشگاه پیش از شروع بازی کاملاً متفاوت از قبل بود. همه برای فوتبال و تشویق تیم ملی آمده بودند. حرف اول را تشویق تیم ملی می‌زد؛ از یکی دو ساعت قبل از بازی تا یکی دو ساعت بعد از مسابقه. هر فردی با هر گرایشی که در ورزشگاه حضور داشت فقط نام ایران را بر زبان می‌آورد و این دقیقاً حلقه مفقوده بازی با انگلیس بود. خود تماشاگران می‌گفتند وحدت و اتحاد آنها یکی از عوامل اصلی موفقیت ایران مقابل ولز بود.
همین موضوع داخل زمین هم دیده می‌شد. کی‌روش ترکیب - که در دیدار اول انتقادهای زیادی را برانگیخته بود - را تغییر داد و تیم ملی با نمایشی دلپذیر از هواداران حاضر در ورزشگاه دلبری می‌کرد.
نمایش ملی‌پوشان آنقدر خوب بود که هر چه می‌گذشت انرژی تماشاگران به جای تحلیل رفتن، بیشتر می‌شد و البته شعار «ایرانی باغیرت» از دهان‌شان نمی‌افتاد.
تابلوی وقت تلف شده نیمه دوم که بالا رفت انگار موتور بازیکنان تازه روشن شد. دو گل یکی از یکی بهتر؛ حسن ختام این مسابقه بود تا ورزشگاه احمد بن علی روی هوا برود. حالا دیگر همه بین زمین و آسمان بودند؛ چیزی شبیه یک خوابِ شیرین که تلخی چهار روز قبل را شست و برد.
حالا این ما هستیم و بازی با آمریکا؛ ما هستیم و یک دیدار سرنوشت‌ساز برای صعود؛ ما هستیم و یک تاریخ‌سازی بزرگ؛ ما هستیم و صعود به مرحله یک هشتم نهایی.
بیرون ورزشگاه همه در این باره حرف می‌زنند. مرزبندی هم نداشت؛ همه می‌خواستند تیم ملی کشورشان به دور بعدی صعود کند. در چند جایی که برخی افراد مسائل دیگری را پیش می‌کشیدند، دیگران اعتراض کرده و می‌گفتند: «فوتبال را سیاسی نکنید و بگذارید لذت ببریم. الان وقت اتحاد است و باید از تیم ملی حمایت کنیم تا صعود کند».
سه‌شنبه شب، ساعت 22:30 که سوت آغاز دیدار ایران - آمریکا زده می‌شود، رؤیاهای ما هم آغاز خواهد شد، رؤیای صعود به دور دوم جام جهانی، رؤیای بازی در مرحله یک هشتم نهایی، رؤیای پرواز و رؤیای پایان بازگشت از جام جهانی با انجام سه بازی.
