محسن اثیمی خبرنگار ایران اکونومیست در دوحه قطر نوشت: آنهایی که خودشان را به ورزشگاه خلیفه دوحه رسانده بودند انتظار این تراژدی را نداشتند حتی معدود کسانی که پرچم ایران را در دست داشتند، اما با گلزنی انگلیسی‌ها خوشحالی می‌کردند، تکلیف‌شان با خودشان مشخص نبود؛ پرچم ایران در دست و عشق به انگلیس در قلب؛ چه پارادوکس عجیبی!
همه جور ایرانی در ورزشگاه بود و طبیعی هم بود که با توجه به شرایط اخیر، اختلاف‌نظرهایی وجود داشته باشد، اما جز معدود افرادی که به آنها اشاره شد، سایرین در ناراحتی، بهت و شوک بودند با هر عقیده و هر منش و مسلکی.
بیرون ورزشگاه درباره دلایل این باخت صحبت می‌کردند، عده‌ای از ترکیب اولیه تیم ملی می‌گفتند و گروهی از مصدومیت بیرانوند حرف می‌زنند، ته همه حرف‌ها ناراحتی برای شکست ایران بود و انتظار برای آینده.
دوحه کمتر از 24 ساعت بعد از شکست ایران برابر انگلیس حال‌وهوای متفاوتی برای ایرانی‌ها داشت، برخی از آنها هنوز این باخت را هضم نکرده بودند مثل مغازه‌داری که سال‌هاست در قطر اقامت دارد: «باور می‌کنی دیشب از شدت بعض خوابم نبرد، انگار چیزی در گلویم گیر کرده بود، هنوز هم حالم بد است.»، می‌پرسم: «فکر می‌کنی تیم ملی صعود کند؟»، سر را تکان داد و گفت: «این‌قدر ناراحتم که نمی‌توانم به این چیزها فکر کنم».
برخی دیگر اما امیدوارانه به آینده نگاه می‌کنند مثل تماشاگری که از ایران آمده است: «باید روی مسائل روحی روانی بازیکنان کار شود. با توجه به تساوی ولز و آمریکا می‌توانیم به صعود امیدوار باشیم».
نظرات متفاوت دراین‌باره به‌شدت زیاد بود و در صحبت با ایرانی‌ها کاملاً نمود داشت. دوحه یک روز بعد از شکست 6 بر 2 ایران برابر انگلیس فضای بیم و امید دارد، چیزی مثل برزخ.
+
