به گزارش ایران اکونومیست،دکتر رسول دیناروند ، افزود: با مقایسه وضعیت خود با کشورهای پیشرفته، باید گفت میتوانیم این آمار را به 20 درصد افزایش دهیم.
رئیس سازمان غذا و دارو با بیان اینکه با فرض بازار دارویی 7500 تا 8000 میلیارد تومانی ما در سال 92، اگر 20 درصد این بازار در اختیار داروهای طبیعی باشد، کسب و کار در این حوزه نیز رونق مییابد، گفت: در واقع بازار 1500 میلیارد تومانی برای دارو میتواند علاوه بر ارتقای سلامت، ایجاد کسب و کار و اشتغال در حوزه داروهای سنتی، رونق کشاورزی و صنایع تولیدی را به دنبال داشته باشد.
دیناروند ادامه داد: بخشی از درمان مردم از طریق داروهای سنتی انجام میشود، به همین خاطر باید امور مربوط به داروهای طبیعی به خوبی ساماندهی و جلوی شیادیها گرفته شود.
معاون وزیر بهداشت با بیان اینکه عوارض جانبی داروهای طبیعی کمتر از داروهای شیمیایی است، گفت: بنابراین توجه به این موضوع از نظر سلامت به نفع مردم است و از لحاظ اقتصادی نیز به نفع کشور تمام میشود و لازم است به سمت توسعه آن حرکت کنیم.
وی با تاکید بر اینکه حمایت از داروهای طبیعی همواره سیاست وزارت بهداشت بوده است و مربوط به امروز نیست، اظهار کرد: با مقایسه تعداد فرآوردههای سنتی مجوزدار با هشت سال گذشته مشخص میشود که تولید اقلام سنتی چند برابر شده است.
دیناروند در گفتگو با ایسنا؛افزود: بویژه صادرات داروهای گیاهی از رشد خوبی برخوردار بوده است اما هنوز هم سهم داروهای طبیعی در بازار ناچیز است و شاید از حدود دو درصد در چند سال گذشته، اکنون به حدود پنج درصد رسیده باشد.
رئیس سازمان غذا و دارو با تصریح این مطلب که باید فرهنگ پزشکی مردم ارتقا یابد، به طرح این سازمان برای راهاندازی فروشگاههای ویژه عرضه فرآوردههای سنتی اشاره و اظهار کرد: هدف ما از راهاندازی داروخانههای گیاهی محروم ساختن عطاریها از ادامه فعالیت نیست، بلکه میخواهیم با تفکر حاکم مبارزه کنیم و مردم خودشان انتخاب کنند که به فروشگاه علمی و قابل نظارت بروند یا به یک عطاری که خدمات نامناسب ارائه میدهد.
وی درباره جایگاه محصولات تراریخته در کشور نیز اظهار کرد: جمعیت کره زمین به شدت رو به افزایش است و به سرعت بر آمار غذاخورهای دنیا اضافه میشود. از سوی دیگر کشورهایی که فقیرند و زیر خط فقر بودند، در حال اصلاح و رشد اقتصادی خود هستند و بتدریج فرهنگ مصرفی غرب در این کشورها نفوذ میکند.
دیناروند ادامه داد: جهان به سمتی میرود که به شدت نیاز به دریافت غذایش اضافه میشود، چارهای نیست و باید تولید محصولات غذایی را بیشتر کرد و با منابع کمتر، غذای بیشتر تولید کرد. این امر بدون بیوتکنولوژی امکان پذیر نیست و به دستکاری ژنتیکی محصولات غذایی نیاز است.