به گزارش خبرنگار سینمایی ایران اکونومیست، بازیگر دارای این سرشت، از همان نخستین نقش‌آفرینی‌اش، امضای مستقلی را در لوح بازیگری به یادگار می‌گذارد و هر چه زمان می‌گذرد، ابعاد و زوایای پیدا و پنهان دیگری از هنر خود را به کاراکتر مستقل خود الحاق می‌کند. این خصیصه سبب می‌شود تا ما آن بازیگر شش‌دانگ را بازیگری مولف و بازیگری صاحب‌سبک محسوب کنیم که البته تعدادشان، حداقل در سینمای ایران، چندان زیاد نیست.
حامد بهداد، از همان زمانی که برای آخر بازی انتخاب شد، سرگشتگی‌هایش برای رسیدن به منتهاالیه این جریان را نشان داد. مشخص بود آمده تا بماند. سودایش را سال‌ها پیش از آن‌که در سال ۷۹ جلوی دوربین برود، در سر داشت و برای رسیدن به آن از تجربه کارکردگرایانه گرفته تا تحصیلات آکادمیک را پشت سر گذراند. بنابراین کاملا طبیعی بود که آن نقش آفرینی در سال ۷۹، وی را تا اندازه‌های نامزدی در بزرگ‌ترین رویداد سینمایی کشور بالا ببرد.
کارهای بعدی بهداد اما قدرت مانور بیشتری به وی در جهت تثبیت گزاره‌های فردی او داد. او در همان نقش‌آفرینی اول، چنان استعدادی از خود به نمایش گذاشت که به‌عنوان کار حرفه‌ای دوم، به پروژه کارگردان سخت‌پسندی چون ناصر تقوایی دعوت شد و پس از آن، در بوتیک حمید نعمت‌الله ظاهر شد.
بوتیک، ثابت کرد که بهداد در فردیت بخشی به کاراکتر، چندان به متر و معیار توجه نمی‌کند. امضای مستقل سبک او، این‌بار در شمایل یک نقش کوتاه، طرفداران بسیاری پیدا کرد و همین بازی کوتاه، خود به یکی از شاخصه‌های فیلم محبوب نعمت‌الله تبدیل شد.
در ادامه، بهداد، با ترسیم یک نقشه‌راه درست، گام‌های صحیحی در کارنامه حرفه‌ای خود برداشت: این زن حرف نمی‌زند، کافه ستاره و روز سوم، علیرغم اینکه توانمندی‌های بهداد در طیف‌های دیگر هیجانی را نشانه گرفته بودند بلکه یک گزاره را نیز به اثبات رساندند و آن اینکه یک بازیگر شش‌دانگ تا چه اندازه، مسیر مردمی‌شدن و اصولا چارچوبه‌های فیلمنامه محبوب مردم را می‌شناسد.
به همین جهت، بهداد که برخلاف بسیاری از هم‌نسلانش، با فیلم‌های کمدی و عامه‌پسند به سینما معرفی نشده بود، به چهره مورد وثوق مخاطبان و البته کارگردانان تبدیل شد و خیلی زود فیلم‌های سینمایی، سریال شبکه نمایش خانگی و حتی سریال‌های تلویزیونی، خواهان بهره‌مندی از این استعداد نوظهور شدند.
به این اشتیاق اضافه کنید فرآیند تحسین بازی او در جشنواره‌ها و رویدادهای سینمایی مختلف را. بهداد تنها طی یک دهه نخست بازیگری، بیش از ۲۰ بار در رویدادهایی چون جشنواره فجر، جشن منتقدان، جشن حافظ، جشن خانه سینما، جشنواره ابوظبی و... مورد تحسین قرار گرفت.
حامد بهداد، پیچ‌وخم‌های نقش را تا جای ممکن برای مخاطب خود آسان می‌کند. به عنوان بازیگری که مراتب حسی و تکنیکی را به خوبی ایفا می‌کند، مهم است بتواند مظاهر درون‌گرایی و برون‌گرایی نقش خود را در اوقات مختلف یک فیلم، واگویه نماید؛ استعداد کم‌نظیری که بارها در بازی بهداد مشاهده شد و مخاطب، مراتبی از این وجود را در کارهایی چون روز سوم، سعادت آباد، جرم، آرایش غلیظ، سد معبر و قصر شیرین به عینه مشاهده کرده است.
فارغ از این، بهداد، زمینه‌های دگردیسی این مراتب را در سیر یک فیلم، به روشنی رعایت کرده و برای باورپذیری بیشتر، از قدرت زبان‌بدن استفاده می‌کند. بهره‌مندی از کهن‌الگوهای زبان‌بدن، متدی است که بهداد هم در جهت باورپذیری بیشتر نقش از آن استفاده می‌کند و هم از آن به عنوان اهرمی در جهت ساده شدن نقش و ارتباط بیشتر مخاطب با آن بهره می‌برد.
این ظرفیت‌های بهینه در بازی بهداد سبب شده تا وی در طول ۲۲ سال فعالیت حرفه‌ای در مدیوم‌های سینما، تلویزیون و شبکه نمایش خانگی، با نام‌های بزرگی به همکاری بپردازد که اگر علی حاتمی در این دوران زنده بود، قطعا کارنامه بهداد، خالی از این نام بزرگ نیز نمی‌ماند.
محبوبیت بهداد را اما بیرون از جامعه سینمایی و هنری کشور، در میان مخاطبان نیز شاهدیم. فارغ از تمام انگاره‌هایی که یک سوپراستار را برای مردم محبوب می‌کند، یک نکته دیگر نیز وجود دارد که بهداد را به محبوبیت بیشتری رسانده است و آن اینکه، این بازیگر در تمامی این سال‌ها، هیچگاه در کاری ظاهر نشد که مشکوک به پول‌های آلوده باشد. او که وسواس بسیاری در این زمینه دارد، قبل از قبول پیشنهاد بازی، پیگیری بسیاری در زمینه سرمایه‌گذار آن اثر داشته و به همین دلیل، در تمامی این سال‌ها، کاری از این بازیگر منتشر نشده که وی را متهم به همکاری با صاحبان پول‌ها و سرمایه‌های مشکوک کند.
یک عامل دیگر محبوبیت و ماندگاری بهداد، انتخاب‌های درست او در بیش از دو دهه بوده است. برای بازیگر مورد وثوق بسیاری از جریان‌های سینمایی که استاد سمندریان نیز علاقمندی خاصی به هنر او داشت، طبیعی است که در این مسیر، فریفته نام‌های بزرگ نشود و با انتخاب فیلمنامه‌هایی که همخوانی بیشتری با زندگی‌های روز دارند، خود را در کورس دغدغه‌مندی مردم اجتماعش نگه‌دارد. رویکردی که بهداد طی سالیان اخیر، بیش از هر زمان دیگر به آن وفادار مانده که نتیجه آن، ماندگاری این بازیگر در ترازی از محبوبیت در میان اقشار مختلف مردم است.
و امروز، بازیگری که توانست معدل بازیگری تاریخ سینمای ایران را به زعم خود ارتقا دهد، همچنان در این مسیر تندرست قرار دارد. بازیگری که حالا کوله‌باری از تجربه را نیز به دوش دارد که این مسیر پرسنگلاخ را برای او هموارتر می‌کند.
