حرف‌های جالب بانوی بسکتبالیست آمریکایی شهرداری بندرعباس

"هلن اوگانجیمی" بازیکن سیه چرده اما بلند قدی است که میهمان خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) منطقه خلیج فارس بود، مشروح این گفت و گو در ادامه آمده است:

*در ابتدا مختصری از محل تولد و شرایط خانواده خود بگویید؟

در سال 1984 در شیکاگو در یک خانواده نیجریه ای به دنیا آمدم و تمام اعضای خانواده من ورزشکار هستند. برادر دوقلویم در آمریکا فوتبال آمریکایی بازی می کند و یک خواهر و برادر کوچکتر هم در دانشگاه بسکتبال بازی می کنند و خواهر دیگرم ورزش ژیمناستیک را دنبال می کند.

*پس اینطور که به نظر می رسد رفتن شما به سمت ورزش با وجود ورزشی بودن تمامی اعضای خانواده تان امری قابل پیش بینی بوده است. پیش از حضور در ایران و تیم شهرداری بندرعباس چه سوابق بازیگری در کارنامه تان دارید؟

از هفت سالگی ورزش را شروع کردم؛ ابتدا با ورزش ژیمناستیک و سپس والیبال و از دوران دبیرستان بسکتبال را شروع کردم. مادرم مشوق اصلی من برای بازی بسکتبال بود و همواره به او می گفتم اصلا نمی دانم که چطور باید بسکتبال بازی کنم. در دوران دبیرستان در تیم های مختلفی بازی کردم و سپس بورسیه ای برای حضور در تیم های olney centural و iwo western گرفتم و بعد از آن دبیرستان را تمام کردم و وارد کالج colombia شدم. اولین تجربه حرفه ای بازیگری در بسکتبال در کشور اسلواکی بود که من از این کشور پیشنهاد بازی داشتم و نخستین شانس بازیگری ام در خارج از آمریکا بود که تجربه ای بسیار متفاوت بود، زیرا هم هیجان زده بودم هم خوشحال؛ چرا که در مقایسه با آمریکا کشور بسیار کوچکی بود. غذاهای متفاوت و فرهنگ متفاوت مرا دچار شوک فرهنگی کرد.

*پس از حضور در اسلواکی بسکتبال را در کجا ادامه دادید؟

از سال 2008 تا 2011 نتوانستم به عنوان یک بسکتبالیست یا حتی ورزشکار در میادین حضور پیدا کنم و در آن زمان فقط به عنوان یک معلم به بچه های کوچک درس می دادم اما هرگز در این مدت امیدم را از دست ندادم و تلاشم را دو برابر کردم تا در سال 2011 به تیم ملی نیجریه پیوستم و در جام ملت های آفریقا بازی کردم. در آن مسابقات مقام سوم را کسب کردیم بعد از آن برای مسابقات انتخابی ورودی المپیک شرکت کردم که متاسفانه نتوانستیم راهی المپیک لندن شویم. بعد از بازی در تیم ملی نیجریه به دبی رفتم و مدتی را در تیم الشباب بازی کردم و بعد از آن دوباره برای انتخابی جام جهانی به نیجریه بازگشتم اما باز هم به مسابقات جهانی راهی پیدا نکردیم تا اینکه پس از آن چند ماه استراحت با پیشنهاد بازی در ایران روبه رو شدم.

*چه شد که با پیشنهاد ایران رو به رو شدی و آن را قبول کردید؟

مدیر برنامه ام گفت که در ایران موقعیت برای بازی در یک تیم خوب وجود دارد و وی با سرمربی تیم شهرداری در این خصوص صحبت کرده بود و پس از اطلاع از شرایط پیشنهاد و با خواست مدیربرنامه ام از 23 نوامبر به بندرعباس آمدم و از آن روز سه ماه می گذرد، در حالی که در زمان آمدن به ایران اطلاعات زیادی درباره اینکه ایران چه طور کشوری است، نداشتم.

*حال پس از گذشت سه ماه از آمدن به ایران چه نظری درباره ایران دارید؟

تنها چیزی که می دانستم این بود که هیچ نکته مثبتی درباره ایران در آمریکا و دیگر کشورهای غربی گفته نمی شد و به طور کلی عقیده آن ها در خصوص مردم خاورمیانه نگاهی منفی است اما مدیر برنامه هایم و هم تیمی هایی که با ایران آشنایی داشتند به من اطمینان دادند که ایران این گونه نیست؛ حال پس از گذشت سه ماه حضورم در ایران می بینم کاملا گفته ها راجع به ایران و مردمش بالعکس است، ایرانی ها به شدت مهربان و خون گرم هستند و همیشه اسباب راحتی من را فراهم می کنند.

*در مدت حضور در بندرعباس اوقات فراغت را چگونه سپری می کنید؟

گاهی به مراکز خرید می روم و می بینم که مردم خیره نگاهم می کنند. وقتی بهشان لبخند می زنم و سعی می کنم سر صحبت را باز کنم بسیار صمیمانه برخورد می کنند. اوایل فکر می کردم به علت تیره بودن رنگ پوستم است اما خوب اینجا خیلی ها سیاه پوست هستند و احساس غربت نمی کنم.(باخنده)

*چرا بسکتبال به نوعی در خون مردم آمریکا جریان دارد؟

بسکتبال یک ورزش آمریکایی است و سال هاست که مردم آمریکا این ورزش را در بالاترین سطح انجام می دهند. یکی از دلایل قوی بودن ورزش بسکتبال در آمریکا این است که امکانات فراهم است، در هر خیابانی یک زمین بسکتبال وجود دارد و اگر در محله ای این امکانات نباشد، جوانان خودشان آن را فراهم می کنند.

*با این شرایط فصل آینده هم در ایران به بازی ادامه خواهید داد؟

سرمربی تیم شهرداری از من درخواست کرد که برای فصل بعد هم در این تیم بازی کنم اما برای تصمیم گیری باید همه جوانب را در نظر بگیرم و همه پیشنهادها را بررسی کنم. من هم تیمی هایم را دوست دارم و ارتباط بسیار خوبی با مربی و دیگر اعضای تیم دارم، آن ها حتی برایم جشن کریسمس گرفتند تا من احساس راحتی بیشتری کنم.

*چه تفاوت هایی بین ایران و سایر کشورهایی که به آن سفر کرده ای، وجود دارد؟

از لحاظ فرهنگی ایران با کشورهایی که به آن سفر کردم تفوت های بسیاری دارد اما یک شباهت بین ایران و نیجریه وجود دارد و آن هم نوع رانندگی مردم دو کشور است که من را بسیار می ترساند (با خنده)؛ وقتی در ماشین می نشینم فقط خدا را صدا می زنم که زنده به مقصد برسم.

*با غذاهای ایرانی چه میانه ای داری؟

کشور ایران غذاهای بسیار خوبی دارد و غذای مورد علاقه من جوجه کباب و کباب کوبیده است ولی متاسفانه ایرانی ها خیلی برنج می خورند که این برای من به عنوان یک ورزشکار اصلا مفید نیست.

*در خصوص پوشش زنان ایرانی چه نظری دارید؟

اوایل که به این جا رسیدم گاهی یادم می رفت که باید حجاب داشته باشم و روسری سر کنم و حس بدی داشتم اما بعد از مدتی فهمیدم که اینجا آمریکا نیست و باید به قوانین و سنت های هر کشور احترام گذاشت و دیگر این موضوع برایم جالب شده است، این نوع پوشش زیبا به نظر می رسد. در خصوص نوع پوشش زنان هرمزگانی که برقه می زنند باید بگویم اوایل برایم عجیب بود که علت این کارشان چیست اما وقتی از چند نفر پرسیدم گفتند برقه آن ها را در برابر آفتاب تند بندرعباس محافظت می کند و این موضوع جز فرهنگشان است و من به آن احترام می گذارم.

*حال پس از گذشت سه ماه چه نظری راجع به صحبت های شبکه های غربی در خصوص ایران دارید؟

در این مدت که در ایران بودم فهمیدم آنچه که در تلویزیون های غربی در مورد ایران نشان می دهند و می گویند اصلا درست نیست، ایران آن شکلی نیست که به ما نشان می دهند. این کشور دارای فرهنگ بسیار غنی و قوی است و تاریخ بسیار پرباری دارد و هیچ جای نگرانی برای سفر به این کشور نیست، بسیار امن است و مردمان خونگرم و مهربانی دارد.

*به عنوان سوال پایانی در خصوص روابط ایران و آمریکا چه نظری دارید؟

در خصوص روابط سیاسی ایران و آمریکا اطلاع چندانی ندارم و فقط این قدر می دانم که روابط خوبی ندارند و این نباید روابط مردم دو کشور را تحت تاثیر قرار دهد.