سعید وفایی مدرس دانشگاه و از جانبازان دوران جنگ تحمیلی در گفت‌وگو با ایران اکونومیست به اشاره به اینکه تاریخ، علم عبرت‌آموزی انسان‌ها است، بیان کرد: بزرگان دین و دانش ما همواره به مطالعه تاریخ توصیه داشته‌اند. یکی از روش‌های آگاهی یافتن از تاریخ روایتگری است. دوران انقلاب اسلامی و دفاع مقدس هم از جمله وقایع تاریخی هستند که باید درباره آن مطالعه و روایتگری شود.
وی افزود: عمده افراد معتقد هستند که سطرهای تاریخ با خون جنگ نوشته شده‌اند. این جنگ‌ها می‌تواند مبارزات عدالت‌خواهانه، انقلاب‌ها یا جنگ‌های بین دو کشور باشد. برای همین است که روایت واقعی آنچه در جنگ‌ها اتفاق افتاده است در تاریخ جایگاه برجسته‌ای دارد. این گونه‌های تاریخی معلم انسان‌ها خواهند بود. روایتگری در میان مسلمانان سابقه‌ای طولانی دارد و در دوره انقلاب اسلامی به اوج خود رسید.
این رزمنده دوران جنگ تحمیلی با اشاره به کارکردهای روایتگری خاطرنشان کرد: جلوگیری از تحریف و فراموشی دو کارکرد اصلی روایتگری هستند. همچنین با روایتگری می‌توانیم به مؤلفه‌های امیدبخش هم توجه داشته باشم که در ذیل جهاد تبیین قابل بررسی خواهد بود. به واسطه روایتگری، نقشی که مردم در دوران انقلاب اسلامی برای مقابله با رژیم سابق ایفا کردند می‌توانیم از ضرورت اتحاد و همبستگی سخن بگوییم. مردم با همین همبستگی توانستند حامی و پشتیبان رزمندگان در جبهه‌ها باشند. هریک در دانشگاه یا محل کار خود حاضر می‌شد و مسئولیتی را که بر عهده‌شان بود به خوبی برای پیشبرد انقلاب و دفاع مقدس انجام می‌دادند.
وفایی تأکید کرد: روایتگری حماسه ملت در دوران گذشته روحیه امیدواری را زنده خواهد کرد. این روحیه موجب می‌شود تا مردم در شرایط بحرانی حامی هم باشند و از مسئولیت‌هایی که برعهده دارند شانه خالی نکنند و جریان طبیعی زندگی را حفظ کنند. یکی از ضرورت‌های روایتگری، اشاره به همراهی بخش‌های صنعتی و علمی کشور با مردم و رزمندگان یا عدالت‌خواهان بود. به عنوان مثال در برخی واحدهای صنعتی شیفت‌های کاری بی‌وقفه ادامه داشت تا رزمندگان به کار خود ادامه دهند و یا پزشکان با برپایی نقاهتگاه‌های موقت به آسیب دیدگان رسیدگی می‌کردند.
وی در پایان گفت: دفاع رزمندگان در برابر دشمن اگر چه در مرزها و برخی استان‌ها نمود بیشتری داشت، اما عمق آن به وسعت تمام شهرها بود. به این معنی که مردم هوای یکدیگر را داشتند و از هم پشتیبانی می‌کردند. در آن دوران همه اقشار از هر قوم یا قبلیه و عقیده‌ای همراه یکدیگر به مدیریت مردمی جنگ کمک می‌کردند. این همیاری امید در دل رزمندگان برای مقابله با دشمن را افزایش داده بود.
